ΕΡΓΑΣΙΑ: Η ΑΤΜΟΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Την εργασία, ως ένα συντελεστή ανάπτυξης της οικονομίας, πρέπει να την θεωρούμε ως σημαντικό τροφοδότη της ζήτησης, και να παραδεχτούμε ότι αποτελεί την ατμομηχανή του οχήματος της οικονομίας.

Σύμφωνα με την αναγκαία παραπάνω παραδοχή, ή παροχή υψηλότερου εισοδήματος εις τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους τροφοδοτεί την κατανάλωση, αυξάνει τις πωλήσεις και τα έσοδα των επιχειρήσεων, ενισχύει τις επενδύσεις αυτών, οι οποίες δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, οι οποίες φέρνουν νέα εισοδήματα και ακόμη υψηλότερη κατανάλωση με σημαντική αύξηση του ΑΕΠ.

Οι παραπάνω διαδικασίες είναι βέβαιες διότι τα χαμηλού εισοδήματος νοικοκυριά που θα ωφεληθούν κυρίως από μια αύξηση των βασικών μισθών, θα δαπανήσουν τα επιπλέον εισοδήματά τους και θα επιταχυνθεί η αύξηση της παραγωγικότητας, την οποία πρέπει να παρακολουθεί με αύξηση των χαμηλών μισθών κατά 60% περίπου, αυτής.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

α) Εξαρτημένη Εργασία

Η ποιότητα της εξαρτημένης εργασίας εκ μέρους ενός εργαζόμενου προσδίδει στον εργαζόμενο μαζί με τις γνώσεις του μια ιδιαίτερη υπεραξία που στηρίζεται στην τεχνογνωσία των  ενεργειών του.

β ) Διοικητική Εργασία

Η διοικητική εργασία προϋποθέτει προϋπηρεσία εξαρτημένης εργασίας στον τομέα διοίκησης.

Η διοίκηση ενός εργασιακού τμήματος  πρέπει να είναι μετρήσιμη σε σχέση με το κόστος λειτουργίας και ο διοικών κάθε τμήμα πέραν του βασικού μισθού και του τυχόν επιδόματος θέσης δικαιούται ειδική συμφωνία με τον φορέα για επί πλέον αμοιβή η οποία δεν ασφαλίζεται, δεν φορολογείται μέχρι ενός ύψους ίσου του μισθού τους.

Διοικητικοί εργαζόμενοι β’ βαθμού είναι αυτοί που διοικούν τους διοικητικούς υπαλλήλους α’ βαθμού ( οι οποίοι διοικούν τους απλούς εργαζόμενους εξαρτημένης εργασίας).

Ο Διοικητικός β΄ βαθμού είναι θέση εμπιστοσύνης και δεν υπάγεται σε καμία αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης.

Οι πελάτες-πολίτες με παρατηρήσεις τους σε ειδικούς ιστιότοπους αλλά και σε κουτιά παραπόνων μπορούν να αξιολογούν και προσμετρείται σε κάθε περίπτωση η αξιολόγηση αυτή.

γ ) Δημιουργική- Εφευρετική Εργασία

Κάθε βαθμίδας εργαζόμενος στον Ιδιωτικό ή Κοινωνικό τομέα έχει δικαίωμα να υποβάλλει στην Επιτελική Διοίκηση τις δημιουργικές του προτάσεις, οι οποίες   δεν αμείβονται αλλά καταχωρούνται στην αξιολόγησή του.

Εάν η πρόταση αφορά νέα προϊόντα, η αμοιβή είναι ελεύθερης διαπραγμάτευσης.

Για τις δαπάνες κάθε καινοτόμου μελέτης το Κράτος εγγυάται Τραπεζικό Άτοκο Δανεισμό με δικαίωμα ελέγχου της καινοτομίας, η οποία εάν δεν αποδεικνύεται εμφανώς, ο δανεισμός γίνεται έντοκος με το επιτόκιο των επαγγελματικών δανείων.

 

δ ) Εθελοντική Εργασία

Η εθελοντική εργασία δεν αμείβεται και δεν ασφαλίζεται υποχρεωτικά.

Η εθελοντική εργασία μέσα σε εργασιακά πλαίσια πρέπει να έχει την βούληση του εθελοντή και την έγκριση του τοπικού εργατικού Σωματείου.

Ιδιαίτερης μορφής εθελοντική εργασία μπορεί να συμφωνείται για απόσβεση χρεών. Η εργασία αυτή υποχρεωτικά ασφαλίζεται.

 

ε ) Εργασία  Αυτοαπασχόλησης   και  Αντιπροσώπευσης

Η συνήθης δράση των αυτοαπασχολούμενων έχει την προσωπική τους απόδοση και ευθύνη μέσα σε ένα, συνήθως στενό, κοινωνικό περιβάλλον.

Δι’ αυτό η εργασία πρέπει να είναι εγγυημένη εάν είναι τεχνική και μετρήσιμη.

Η αμοιβή είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη.

 

 

ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

 

Οι υπηρεσίες πολιτών οι οποίες προσφέρονται άμεσα σε πολίτη, αποτελούν μία ιδιαίτερη κατηγορία οικονομικής και κοινωνικής δράστηριότητας.

Οι πολίτες που παρέχουν υπηρεσίες θα πρέπει να εκπαιδεύονται σε ανάλογα σχολεία για να έχουν δικαίωμα της εργασίας αυτής.

Εις το σχολείο αυτό, η επικοινωνία ατόμων και  η συμπεριφορά διδάσκονται  απαραίτητα σε συνδυασμό με την τεχνική γνώση και επειδή τα στοιχεία αυτά διαχρονικά διαφοροποιούνται, τα σχολεία αυτά πρέπει να είναι διά βίου σε αραιά χρονικά διαστήματα.

Κάθε πολίτης που παρέχει υπηρεσίες αναλαμβάνει και ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης των πράξεών του και των αποτελεσμάτων αυτής που προέρχονται από επιρροές του εσωτερικού ψυχικού και πνευματικού του κόσμου.

Η ανάληψη της ευθύνης αυτής έχει την έννοια της προσέγγισης του ατόμου, της ειλικρίνειας και της ευθύνης.

Με την παραδοχή αυτή οι πολίτες οι οποίοι παρέχουν υπηρεσίες ως αυτοαπασχολούμενοι, πρέπει να εγγυώνται την καλή εκτέλεση των εργασιών τους.

Οι εργαζόμενοι που παρέχουν υπηρεσίες σε πολίτες είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους που σημαίνει ότι υποχρεούνται σε αποζημίωση της όποιας ζημίας προξένησαν σε πολίτη από κακή πληροφόρηση, αδικαιολόγητη καθυστέρηση ή ηθελημένη ή όχι απόκρυψη δικαιωμάτων του πολίτη.

 

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Οι απασχολούμενοι που παρέχουν υπηρεσίες στον πολιτισμό των πολιτών μέσα από δημιουργικές καλλιτεχνίες ( θέατρο, μουσική, χορός, γλυπτική, ζωγραφική, δημιουργικές τέχνες, ποιητές, συγγραφείς, φιλόσοφοι κλπ ), προσφέρουν μέσα από το δημιουργικό τους έργο υπηρεσίες που αναπτύσσουν ή διευρύνουν τις αισθητικές, τις γνωστικές ικανότητες των πολιτών και διαμορφώνουν τα ένστικτά τους προσαρμόζοντάς τα σε κοινωνικότερες συμπεριφορές.

Υπηρετούν τον άνθρωπο με τρόπο που επιφέρει και άμεσα αποτέλεσμα ευχαρίστησης και έμμεσα ολοκλήρωσης, ηρεμίας και ευτυχίας του εσωτερικού κόσμου του κάθε πολίτη.

Όσον αφορά το άμεσο αποτέλεσμα είναι αναγνωρίσιμο και μετρήσιμο και αμείβεται ανταποδοτικά οπότε ο πάροχος πολιτιστικών και καλλιτεχνικών υπηρεσιών με άμεσο αποτέλεσμα απολαμβάνει ανάλογα της ανταπόκρισης στην προσφορά του, οικονομικά οφέλη και ως αυτοαπασχολούμενος αντιμετωπίζεται από τους θεσμούς της πολιτείας όμοια με τους λοιπούς αυτοαπασχολούμενους ή αν πρόκειται για εταιρία ανάλογα με τις λοιπές εταιρίες.

Η οργανωμένη κοινωνία ( κοινότητα, Δήμος, Περιφέρεια, Κράτος και Ένωση Κρατών) είναι υποχρεωμένη να παρέχει στους φορείς πολιτιστικών και καλλιτεχνικών υπηρεσιών τουλάχιστον ανάλογες υποδομές με αυτές που παρέχει και σε άλλες δραστηριότητες της κοινωνίας λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι πέραν της πολιτιστικής βελτίωσης του κάθε πολίτη, με το σύνολο τέτοιων δραστηριοτήτων αποτελεί ένα σοβαρό συντελεστή ανάπτυξης της κοινωνίας.

Η υποχρέωση της κοινωνίας είναι να παρέχει τις υποδομές οι οποίες απαιτούνται για να αναδείξουν την πολιτιστική δημιουργία και να την προσεγγίσουν στον κάθε πολίτη.

Πρέπει να ιδρυθεί ένα ΤΑΜΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ανεξάρτητο σε κάθε Περιφέρεια του οποίου τα έσοδα θα προέρχονται ως ποσοστό από τις εισπράξεις πολιτιστικών εκδηλώσεων (εισιτήρια, δωρεές, πωλήσεις οπτικοακουστικών συσκευών  κλπ), ένα μέρος των οποίων θα θεσμοθετηθεί ποσοστιαία και θα αποδίδεται στο σύνολο των απασχολούμενων δημιουργικά σε πολιτιστικές και καλλιτεχνικές υπηρεσίες που παράγουν Πολιτισμό με αντίστροφη αναλογία των εισοδημάτων τους.

Το Ταμείο αυτό θα έχει Ειδικό Λογαριασμό Πνευματικών Δικαιωμάτων στον οποίο λογαριασμό θα κατατίθενται οι εισπράξεις από ένα αντίστοιχο φόρο και εισπράττεται

από τους πολίτες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται εμπορικά τις όποιες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δημιουργίες έχει αποκτήσει.

 

ΕΝΙΑΙΟ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕΛΕΤΑ Η ΕΕ

Την υιοθέτηση ενός κοινού κατώτατου ευρωπαϊκού μισθού, μελετούν τα κράτη μέλη της ΕΕ. Πρόκειται για ένα θέμα που, το οποίο, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα Εuractiv, ξεκίνησε από τη Γερμανία πέρυσι τον Ιανουάριο και φέρεται να συζητείται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η Euractiv αναφέρει ότι σήμερα έξι χώρες (Ιταλία, Κύπρος, Αυστρία, Δανία, Φινλανδία και Σουηδία) δεν έχουν θεσπίσει ένα βασικό μισθό, ενώ υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των βασικών μισθών σε κάποιες χώρες. Για παράδειγμα, ο βασικός μισθός της Βουλγαρίας το 2016 ήταν στα 216 ευρώ, ενώ στο Λουξεμβούργο ανήλθε στα 1.923 ευρώ.

Παράλληλα, υποστηρίζει ότι ανάμεσα στους εταίρους οι οποίοι θα χρειαστούν πειστικά επιχειρήματα είναι τα ανατολικά κράτη, όπου ο βασικός μισθός βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα και η θέσπιση ενιαίου μισθού ενδέχεται να θέσει τέλος στο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν.

 

Ο ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΌΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΊΑΣ

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ πάντοτε αυτοπεριορίζεται στην καταγραφή γεγονότων που συμβαίνουν στην κοινωνία, και την αιτιολόγησή τους προς το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης.

Κοιτάξτε το σιδερά του χωριού, αν δεν του έχει γίνει ποτέ συνήθεια να φτιάχνει καρφιά θα πετύχει μόνο με πολύ μόχθο να σφυρηλατήσει 200 ή 300 την ημέρα, και επιπλέον θα είναι κακοφτιαγμένα. Αλλά αν αυτός ο ίδιος σιδεράς δεν έχει φτιάξει ποτέ τίποτα άλλο εκτός από καρφιά, θα παρέχει εύκολα κοντά στα 2300 {καρφιά} στη διάρκεια της μέρας.

“Καταμερίσετε την εργασία, ειδικευτείτε, συνεχίστε να ειδικεύεστε {συνεχώς}• ώστε να έχουμε σιδεράδες που ξέρουν μόνο να φτιάχνουν κεφαλές ή μύτες καρφιών , και με αυτό τον τρόπο θα παράγουμε περισσότερα. Θα πλουτίσουμε.

“Ζήτω ο καταμερισμός της εργασίας. Αυτός είναι το πραγματικό χρυσωρυχείο που θα δώσει πλούτο στο έθνος!” Και όλοι ζητωκραύγαζαν μαζί.

Και όταν αργότερα  άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι ο καταμερισμός της εργασίας, αντί να φέρει πλούτο σε όλο το έθνος, έφερε πλούτο μόνο στους (ήδη) πλούσιους, και ότι ο εργάτης, που ισόβια είναι καταδικασμένος να φτιάχνει το ένα δέκατο όγδοο μιας καρφίτσας, εξελίσσεται σε ηλίθιο και βουλιάζει στην ανέχεια,  τι πρότειναν οι επίσημοι οικονομολόγοι; Τίποτα! Δεν αναλογίστηκαν ότι με το να εκτελεί ισόβια, την ίδια μηχανική εργασία, ο εργάτης θα χάσει την ευφυΐα του και το εφευρετικό του πνεύμα, και ότι, αντιθέτως, η ενασχόληση σε ποικίλα πόστα θα είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντική {αξιοσημείωτη} επαύξηση της παραγωγικότητας του έθνους.

Ξέρουμε τις συνέπειες του καταμερισμού εργασίας πολύ καλά. Προφανώς είμαστε διαχωρισμένοι σε δύο τάξεις: από τη μία , παραγωγοί που καταναλώνουν πολύ λίγο και είναι απαλλαγμένοι από το να σκέφτονται καθώς κάνουν σωματική δουλειά και που δουλεύουν άσχημα  γιατί το μυαλό τους παραμένει αδρανές• και από την άλλη μεριά, οι καταναλωτές, οι οποίοι παράγοντας λίγα ή σχεδόν τίποτα, έχουν το προνόμιο να σκέφτονται για τους άλλους, και οι οποίοι σκέφτονται άσχημα  διότι τους είναι άγνωστος ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος αυτών που μοχθούν με τα χέρια τους. Οι εργάτες της γης δεν ξέρουν τίποτα για μηχανές, κι αυτοί που δουλεύουν με μηχανές αγνοούν τα πάντα περί γεωργίας. Το ιδανικό της σύγχρονης βιομηχανίας είναι ένα παιδί που να έχει τον έλεγχο μιας μηχανής την οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να κατανοήσει , και ένας προϊστάμενος που να του επιβάλλει πρόστιμο αν η προσοχή του χαλαρώσει για μια στιγμή. Το ιδανικό της βιομηχανικής γεωργίας είναι να καταργήσει το γεωργικό εργάτη και να βάλει έναν πολυτεχνίτη  να ελέγχει ένα ατμοκίνητο αλέτρι ή μια αλωνιστική μηχανή.

Αυτό που έκαναν με τα άτομα, ήθελαν επίσης να το κάνουν με τα έθνη.

Η Ρωσία, διδαχθήκαμε, ήταν προορισμένη από τη φύση να παράγει καλαμπόκι• η Αγγλία να γνέθει μπαμπάκι• το Βέλγιο να φτιάχνει υφάσματα, ενώ η Ελβετία να εκπαιδεύει νοσοκόμες και κουβερνάντες. Και μέσα σε κάθε έθνος θα είχαμε επιπλέον ειδίκευση:

Μ’ αυτόν τον τρόπο πίστευαν οι οικονομολόγοι ότι θα ανοίγονταν ένα τεράστιο πεδίο για παραγωγή και κατανάλωση• και ότι μια περίοδος απεριόριστου πλούτου για την ανθρωπότητα ήταν κοντά.

Αλλά αυτές οι μεγάλες ελπίδες εξαφανίστηκαν με τον ίδια ρυθμό που εξαπλώθηκε η τεχνική γνώση.

Ενα νέο ρεύμα ώθησε τα πολιτισμένα έθνη να δοκιμάσουν από μόνα τους όλες τις βιομηχανίες, βρίσκοντας επωφελή την παραγωγή των προϊόντων που μέχρι τώρα εισήγαγαν από άλλες χώρες ή τις αποικίες τους, οι οποίες με τη σειρά τους στοχεύουν στην χειραφέτησή τους από τη μητρόπολη. Επιστημονικές ανακαλύψεις παγκοσμιοποίησαν τις μεθόδους παραγωγής και πλέον είναι  {άχρηστο} να πληρώνεις μια υπέρογκη τιμή στο εξωτερικό για κάτι που θα μπορούσε εύκολα να παραχθεί στον τόπο σου. Δεν δίνει λοιπόν αυτή η βιομηχανική επανάσταση ένα συντριπτικό κτύπημα  στη θεωρία του καταμερισμού της εργασίας, η οποία υποτίθεται ότι είχε εδραιωθεί τόσο στέρεα;

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΔΩΡΟΥ

Το μοντέλο του δώρου εφαρμόζεται με φυσικότητα σε επαγγέλματα των οποίων η χρησιμότητα είναι κάτι άυλο. Οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, οι θεραπευτές, οι σύμβουλοι και οι δάσκαλοι προσφέρουν δώρα που εκχυδαΐζονται αν τους ορίσουμε τιμή. Όταν αυτό που προσφέρουμε είναι ιερό για μας, τότε ο μόνος έντιμος τρόπος να το προσφέρουμε είναι με τη μορφή του δώρου. Καμία τιμή δεν είναι αρκετά υψηλή ώστε να καθρεφτίζει την ιερότητα του. Όταν ζητάω μια συγκεκριμένη αμοιβή για τις υπηρεσίες μου ως ομιλητής, μειώνω το δώρο μου. Οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν ένα κάλπικο δώρο, ένα δώρο που δεν είναι στην πραγματικότητα δώρο αλλά κρύβει την πρόθεση του κέρδους.

Πάντα υπάρχει κάτι που είναι πέρα από τον ποσοτικό προσδιορισμό, πέρα από την πρακτική χρησιμότητα και άρα πέρα από την κοστολόγηση. Γι’ αυτό κάθε επάγγελμα είναι δυνητικά ιερό. Πάρτε το παράδειγμα του αγρότη. Τι είναι αυτό που μετατρέπει την τροφή σε κάτι ιερό;

Καλλιεργείται από κάποιον που νοιάζεται βαθιά για τις θρεπτικές και αισθητικές της ιδιότητες.

Καλλιεργείται με τρόπο που εμπλουτίζει το οικοσύστημα, το χώμα, το νερό και τη ζωή γενικότερα.

Η παραγωγή και η επεξεργασία της συνεισφέρουν για την ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνίας.

Καλλιεργείται με ένα είδος αγάπης για τους ανθρώπους και τη γη που δεν είναι αφηρημένη αγάπη αλλά αγάπη γι αυτήν τη γη και αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να αγαπούμε ανώνυμα.

Όμως κάποιος καλλιέργησε ιερή τροφή για μένα!

Όταν αντιμετωπίζουμε την εργασία μας ως ιερή, επιδιώκουμε να την κάνουμε καλά μόνο και μόνο για να γίνει καλά αντί να την κάνουμε «όσο χρειάζεται καλά» για χάρη κάποιου εξωτερικού παράγοντα όπως η αγορά, ο οικοδομικός κανονισμός, η βαθμολογική αξιολόγηση. Ένας κτίστης που κάνει ιερή δουλειά θα χρησιμοποιήσει μεθόδους και υλικά που μπορεί να μείνουν κρυμμένα για αιώνες μέσα στους τοίχους, χωρίς να τα προσέξει κανένας. Δεν αποκομίζει κάποιο λογικό όφελος από αυτό, μόνον την ικανοποίηση ότι έκανε σωστά τη δουλειά του. Το ίδιο και ο επιχειρηματίας που πληρώνει μισθούς πάνω από τους τρέχοντες μισθούς της αγοράς ή και ο βιομήχανος που τηρεί με το παραπάνω τα περιβαλλοντικά μέτρα. Όλοι αυτοί δεν έχουν καμία λογική προσδοκία κέρδους, ωστόσο με κάποιο τρόπο ωφελούνται, μερικές φορές με τρόπους τελείως απροσδόκητους. Απροσδόκητα ανταλλάγματα συμφωνούν τέλεια με τη φύση του Δώρου, ένα δώρο «εξαφανίζεται στη γωνία του δρόμου», «μέσα στο μυστήριο», και δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα ταξιδέψει για να γυρίσει σε εμάς.

Η νοοτροπία του δώρου είναι ένα είδος πίστης. Μέσα από το Δώρο, γινόμαστε ικανοί για το αδύνατο.

Μην νομίσετε ότι υποστηρίζω κάποιο ευσεβές πρότυπο αλτρουισμού ή αυτοθυσίας. Δεν θα ανταμειφθείτε στον παράδεισο επειδή αποδεχτήκατε μια περικοπή μισθού. Αν το κύριο μέλημά σας τώρα είναι η επιβίωση ή η ασφάλεια, η «εργασία» πιθανότατα δεν θα είναι για σας μία διέξοδος προσφοράς δώρου. Η δουλειά σας θα είναι απλώς δουλειά, κάτι που κάνετε πρωτίστως για τα χρήματα και που θα παρατούσατε ή θα αλλάζατε ριζικά αν δεν υπήρχε η οικονομική πίεση.

Στην παλιά οικονομία, οι άνθρωποι κυνηγούσαν δουλειές και καριέρες με σκοπό να βιοποριστούν. Από την σκοπιά της επιβίωσης, τίποτα δεν είναι τόσο ιερό που να μην μπορεί να πουληθεί ή να κοστολογηθεί.

Γεγονός είναι ότι το παλιό μοντέλο κέρδους βρίσκεται σε κρίση.

Τα ιερά οικονομικά είναι ένα τμήμα μιας ευρύτερης επανάστασης στην ανθρώπινη ύπαρξη: εσωτερικά, είναι το τέλος του πολέμου κατά του εαυτού· εξωτερικά, είναι το τέλος του πολέμου κατά της φύσης. Είναι η οικονομική διάσταση της νέας εποχής, της Εποχής της Επανασύνδεσης.

Οπότε, αν βρίσκεστε σε ένα πόστο όπου ξεθεώνεστε στη δουλειά μόνο για τα χρήματα, κάνοντας τη δουλειά σας «όσο καλά χρειάζεται» αντί να την κάνετε «όσο πιο όμορφα γίνεται», σας συνιστώ να αλλάξετε δουλειά όταν είστε έτοιμοι και μόνον τότε.

Δίνουμε επειδή το θέλουμε, όχι επειδή πρέπει. Η ευγνωμοσύνη, η αναγνώριση ότι κάποιος έχει λάβει και η επιθυμία να δώσει κι αυτός με τη σειρά του, είναι η φυσική μας κατάσταση. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η ζωή, η αναπνοή και ο κόσμος είναι δώρα;

Καθώς θα προχωράτε βαθύτερα στη νοοτροπία του δώρου, αφήστε τα συναισθήματά σας να σας οδηγήσουν. Αφήστε τον εαυτό σας να δώσει από ευγνωμοσύνη και όχι από την επιθυμία να αποδειχτεί ισάξιος κάποιου προτύπου αρετής. Ίσως τα πρώτα βήματα να είναι μικρά: θα προσθέτετε κάποια μικροπράγματα, θα κάνετε μικρές παραχωρήσεις, χωρίς την προσδοκία της ανταμοιβής. Αν διευθύνετε μια εταιρεία, ίσως μετατρέψετε ένα μικρό τμήμα της στο επιχειρηματικό μοντέλο του δώρου. Ό,τι ενέργειες κι αν κάνετε, να ξέρετε ότι προετοιμάζεστε για την οικονομία του μέλλοντος.

 

ΓΝΩΜΙΚΟ

Η ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ!

Η δύσκολη πνευματική εργασία μπορεί να κουράζει και να εξαντλεί πολλές φορές περισσότερο κι από χειρωνακτική δουλειά, όμως προστατεύει καλύτερα από την φθορά της μνήμης και την γνωστική εξασθένηση στην τρίτη ηλικία σύμφωνα με νέα μελέτη.