ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ, ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ, ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ, ΑΝΤΙΘΕΤΑ
ΠΛΑΤΩΝΑΣ
Βασικό στοιχείο των προτάσεών μας, είναι ο πλήρης διαχωρισμός της Νομοθετικής Αρχής από την Εκτελεστική Αρχή.
Η Νομοθετική Αρχή αποτελεί ένα σώμα αντιπροσώπων, εκλεγμένων απευθείας από τους πολίτες, οι οποίοι εκφράζουν τις πεποιθήσεις των πολιτών, τις οποίες και νομοθετούν μέσα στα πλαίσια των θεσμών και του Συντάγματος, αφού συγκροτηθούν σε Σώμα, το οποίο ονομάζεται Νομοθετική Βουλή. Σε ιδιαίτερο άρθρο θα παρουσιάσουμε προτάσεις για την λειτουργία της Βουλής αυτής. Εντελώς ανεξάρτητα λειτουργεί ως εκλεγμένο επίσης Σώμα η Εκτελεστική Αρχή όπως παρακάτω προτείνουμε.
ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Η Εκτελεστική Αρχή είναι ένα Σώμα, το οποίο απαρτίζεται από εκλεγμένα από τους πολίτες, μέλη που τα διακρίνει η πείρα τους, στην λειτουργία της κοινωνίας.
Το Σώμα αυτό έχει σκοπό την επίβλεψη, τον έλεγχο και την προσαρμογή όλων των υπηρεσιών του Κράτους στους Νόμους, τους θεσμούς, το Σύνταγμα και τις δικαστικές αποφάσεις, με στόχο ο πολίτης να γίνεται αποδέκτης, με διαφάνεια όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, χωρίς οι υπηρεσίες του Κράτους να διαστρεβλώνουν ή να ακυρώνουν τις προθέσεις των Νομοθετών.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προΐσταται της Εκτελεστικής Αρχής. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε γενικές εκλογές εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες.
Ο Πρόεδρος ως υποψήφιος προτείνει για κάθε τομέα του Κράτους ( Υπουργεία) στο ψηφοδέλτιο του, τρεις υποψηφίους για κάθε τομέα, οι οποίοι επίσης ψηφίζονται. Οι πολίτες ψηφίζουν Πρόεδρο και ένα άτομο για κάθε τομέα, από αυτούς που προτείνει ο Πρόεδρος. Ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει ένα Πρόεδρο, αλλά έχει και την δυνατότητα να ψηφίσει έναν υπεύθυνο ενός τομέα, τον οποίο προτείνει ένας άλλος υποψήφιος Πρόεδρος.
Η δυνατότητα αυτή δίνει την ευκαιρία στον πολίτη να αξιολογεί, ανεξάρτητα συνδυασμών των υποψηφίων και έτσι σπάει η μονολιθικότητα των κομμάτων και μάλιστα σε θέματα Ελέγχων και Διαχείρισης των Κρατικών υπηρεσιών, όπου το θέμα δεν είναι πολιτικοϊδεολογικό. Ο εκλεγών Πρόεδρος είναι ο Ανώτατος Άρχων της Δημοκρατίας με δεύτερο στην τάξη τον Πρωθυπουργό, ο οποίος είναι ο αρχηγός της πλειοψηφίας της Νομοθετικής Βουλής.
Η υπηρεσία ελέγχου της Κρατικής και Περιφερειακής λειτουργίας υπάγεται απευθείας εκ των Πρόεδρο. Ο Πρόεδρος εγκρίνει ή αναπέμπει τους ψηφισθέντες Νόμους της Νομοθετικής Βουλής, αλλά δεν μπορεί να επεμβαίνει στην λειτουργία της. Ο Πρόεδρος μπορεί να διαλύσει ή να επικυρώσει νέα Νομοθετική Βουλή, όταν του ζητηθεί από το 51% των μελών της, και όταν σε έκτακτες συνθήκες δεν ανταποκρίνεται στη λαϊκή βούληση ή διοικούσα πλειοψηφία της Νομοθετικής Βουλής και προκηρύσσει εκλογές.
Τον Πρόεδρο ως Ανώτατη Αρχή του Κράτους αντικαθιστά προσωρινά ή όταν απαιτείται, ο Πρωθυπουργός ως δεύτερος στην ιεραρχία. Τα εκλεγμένα μέλη της Εκτελεστικής Αρχής ( Υπουργοί) :
1) Δεν δύνανται να επεμβαίνουν στο λειτουργικό σύστημα των αυτοδιοικούμενων υπηρεσιών του Κράτους, αλλά διευθύνουν αυτό, με δημοσιοποιημένες αποφάσεις τους.
2) Δεν εκπροσωπούν πολιτικά κόμματα, αλλά είναι ικανοί και έμπειροι, από τον πρότερο βίο τους, για να δημιουργούν συνθήκες αποτελεσματικής λειτουργίας των υπηρεσιών με σκοπό οι Νομοθετικές Αποφάσεις, να ωφελούν ανεμπόδιστα τους πολίτες, χωρίς αλλοιώσεις.
3) Η Νομοθετική Βουλή με πλειοψηφία 51% μπορεί να αποκλείσει από έναν τομέα ή να παύσει ένα μέλος της Εκτελεστικής Αρχής, εάν οι πρακτικές του δεν ταυτίζονται με το πνεύμα του Νομοθέτη.
4) Τα εκλεγέντα μέλη της Εκτελεστικής Αρχής, συγκροτούνται σε Σώμα, το οποίο υποστηρίζεται από ανάλογες υπηρεσίες. Το Σώμα αυτό ρυθμίζει την συνλειτουργία των Νόμων και των Τομέων. Το Σώμα αυτό αποφασίζει για την ίδρυση ή παύση υπηρεσιών του Κράτους ή την αναγκαία συνλειτουργία αυτών.
5) Τα μέλη του Σώματος της Εκτελεστικής Αρχής δεν πρέπει να προέρχονται από εκλεγμένα πρώην μέλη της Νομοθετικής Βουλής και δεν μπορούν να υπηρετούν πέραν των 12 ετών στο Σώμα αυτό, και σε κάθε περίπτωση επί τρεις εκλογές.
6) Τα μέλη που αποχωρούν από το σώμα της Εκτελεστικής Αρχής, συγκροτούν άμισθο Συμβουλευτικό Σώμα, παρά τον Πρόεδρο, το οποίο οργανώνεται και λειτουργεί με ευθύνη του κάθε Προέδρου, σε θεσμοθετημένη βάση.
7) Το Συμβουλευτικό Σώμα, υποστηρίζεται από ανάλογη υπηρεσία. Έχει δικαίωμα απόκτησης κάθε Διοικητικής πληροφορίας και ιδιαίτερα ενημερώνεται για όλες τις αγορές και προμήθειες του Κράτους, με σκοπό να έχει την δυνατότητα να γνωμοδοτεί και να συμβουλεύει εγκαίρως.
Η Νομοθετική Βουλή και το σώμα της Εκτελεστικής Αρχής, συνεδριάζουν από κοινού, όταν πρόκειται για καθοριστικά θέματα της κοινωνίας και του Κράτους όπως:
Α) Ουσιαστική τροποποίηση του φορολογικού συστήματος
Β) Πρόταση αλλαγής άρθρων του Συντάγματος
Γ) Αλλαγή λειτουργικών δομών του Κράτους και της Τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης
Δ) Κήρυξη επιστράτευσης πολέμου κλπ.
Στις κοινές αυτές Συνεδριάσεις, ο Πρόεδρος έχει το δικαίωμα άρνησης και επαναφέρει το θέμα προς συζήτηση προεδρεύοντας του ίδιου του προέδρου.
Οι αποφάσεις των κοινών Συνεδριάσεων των δύο Σωμάτων, έχουν ισχύ εάν έχουν ψηφιστεί από τα 2/3 εκάστου Σώματος. Σε περίπτωση διάστασης με τον Πρόεδρο, ισχύει η απόφαση του Προέδρου.
- Το Σώμα της Εκτελεστικής Αρχής δεν προτείνει σχέδια Νόμου για να ψηφισθούν από την Νομοθετική Βουλή. Συντάσσει όμως αναλυτικές εκθέσεις, μέσα στις οποίες τεκμηριώνει απόψεις και προτάσεις, τις οποίες υποβάλλει σε όλα τα πολιτικά κόμματα και στη συνέχεια υποχρεωτικά εισέρχεται η πρόταση έκθεσης, στη Νομοθετική Βουλή για ψήφιση ή όχι.
ΓΝΩΜΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Τρία είναι τα κύρια μέρη όλων των πολιτειών, για τα οποία ο σπουδαίος νομοθέτης οφείλει να δει ποιο συμφέρει σε κάθε μία.
Όταν αυτά είναι καλά, αναγκαία είναι καλή και η πολιτεία και ανάλογα με τη διαφορά του καθενός από αυτά, είναι και η μεταξύ των πολιτειών διαφορά.
Από τα τρία τούτα μέρη:
Το ένα είναι αυτό που αποφασίζει για τα κοινά, δεύτερο αυτό που αναφέρεται στις αρχές (ποιες πρέπει να είναι και ποιες οι αρμοδιότητες τους, και πώς πρέπει να γίνεται η εκλογή των αρχόντων)
Τρίτο δε, ποιοι πρέπει να είναι οι δικαστές.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ <<ΠΟΛΙΤΙΚΑ>>
Δεν πρέπει να μιλάμε μόνο για το τέλειο πολίτευμα, αλλά και για το πραγματοποιήσιμο.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ <<ΠΟΛΙΤΙΚΑ>>
Το άριστο πολίτευμα είναι αυτό που κάθε πολίτης μπορεί να ζει άνετα και να βρίσκει την ευτυχία του
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ <<ΠΟΛΙΤΙΚΑ>>
ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί, μία από τις πλέον θεμελιώδεις οργανωτικές αρχές του φιλελεύθερου συνταγματικού κράτους δικαίου.
Είναι η απόλυτη άρνηση της δεσποτικής εξουσίας, της απολυταρχικής και συγκεντρωτικής εξουσίας της απόλυτης μοναρχίας.
Η ανάγκη της διάκρισης των εξουσιών, την οποία διαπίστωσε από τα αρχαία χρόνια ο Αριστοτέλης , διαπιστώνεται όταν κάθε κράτος εκδηλώνει την βούληση του προς τρεις κατευθύνσεις (λειτουργίες), οι οποίες διαφέρουν ως προς την ουσία των ενεργειών που επιτελεί η κάθε μία, αφού
Α) Η μία θεσπίζει τους νόμους, θέτοντας κανόνες δικαίου επιτακτικούς και αφηρημένους. Αυτή είναι η Νομοθετική Αρχή (Βουλή)
Β) Η δεύτερη εκτελεί και είναι η Εκτελεστική Αρχή (Αρχηγοί του Κράτους και Κυβέρνηση)
Γ)Η Τρίτη δικάζει και είναι η Δικαστική Αρχή.
Για να εκπληρωθούν, ποιοτικά, οι παραπάνω λειτουργίες και να αποτρέπεται ο δεσποτισμός και η κατάχρηση εξουσίας με τη συγκέντρωση τους σε ένα πρόσωπο ή ένα μονοκρατικό όργανο, θα πρέπει κάθε κρατική εξουσία να ασκείται από διαφορετικό όργανο και το καθένα να είναι ανεξάρτητο από το άλλο.
Έτσι το όργανο (Βουλή) που θεσπίζει τον νόμο, να μην μπορεί να τον εκτελεί, ούτε να τον δικάζει, με βάση τον κανόνα που το ίδιο το όργανο (Βουλή) θέσπισε. Άλλωστε η Αρχή που αποφασίζει δεν μπορεί να είναι η ίδια που θα ελέγχει.
Υπήρχαν και υπάρχουν καθεστώτα που δεν εφαρμόζουν την διάκριση των εξουσιών, όπως είναι τα απολυταρχικά κράτη, δεσποτικές διακυβερνήσεις όπως οι Αυτοκρατορίες (Παπική, Οθωμανική, Βυζαντινή, Ρωμαϊκή, κλπ) αλλά και πρώην σοσιαλιστικά πολιτικά καθεστώτα, τα οποία οικοδομούσαν την κρατική εξουσία, στην αρχή της ενότητας της και όχι της διαίρεσης της σε διάφορες εξουσίες.
<<ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΟΛΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑ>>, αναφέρει το άρθρο 16 της Γαλλικής <<Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη>> το 1789.
Δεν είναι το Σύνταγμα που δημιουργεί την διάκριση των εξουσιών, είναι η διάκριση που δημιουργεί Σύνταγμα και το χαρακτηρίζει ως τέτοιο.
Μόνο όταν, η εξουσία, αναχαιτίζει την εξουσία, οι κυβερνώμενοι μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και ελεύθεροι.
Αυτό το δόγμα, της διάκρισης ανεξαρτήτων εξουσιών, δεν είναι απλώς ένα αποφασιστικό όπλο κατά του αυταρχισμού και της κρατικής αυθαιρεσίας ή του δεσποτισμού, αλλά και ένα μέσο, μία τεχνική, ορθολογικής οργάνωσης και κατανομής των εξουσιών.
Είναι ένα μηχανισμός μέσω του οποίου θεσμικά μπορούν και εκφράζονται, οι συσχετισμοί των κοινωνικών και πολιτικών φορέων και εξισορροπούνται οι πολιτικοί και κοινωνικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις.
Η πολιτική ιδέα που βρίσκεται, τελικά, πίσω από την διάκριση των εξουσιών και υπηρετείται με την εξισορρόπηση τους, είναι η ιδέα της πολιτικής μετριοπάθειας.
Εξάλλου η ανάδυση στις σύγχρονες κοινωνίες, πολλών οργανωμένων ομάδων συμφερόντων και η διαμόρφωση ποικίλων <<κέντρων>> εξουσίας ιδιωτικών και δημοσίων, υπέταξαν το άτομο σε ένα πλέγμα εξαρτήσεων και καταπιέσεων, μέσα και έξω από τα τείχη του Κράτους και απειλούν την αυτονομία του. Η διάκριση των εξουσιών σε αυτές τις συνθήκες έχει ιδιαίτερο νόημα γιατί μπορεί να παρεμβαίνει λειτουργικά στην οργάνωση των <<κέντρων εξουσίας>> απαιτώντας αντιστάθμισμα των δράσεων τους, ώστε να εξουδετερώνεται η δύναμη του ενός από την δύναμη του άλλου.
«ΒΟΥΛΕΥΕΙΝ» ΚΑΙ «ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ»
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
« Έγινες, Αγαθίνε, βουλευτής’
Σε ποια τιμή, για πες μου
Το αγόρασες το βήτα; Δέλτα ήταν πριν».
Ηθικό Δίδαγμα:
Αφού αγόρασες το αξίωμά σου
Δεν μπορεί παρά να εξαγοραστείς.
ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
«Βουλεύεις, Αγαθίνε’ το βήτα δε τούτ’ επρίω νυν,
Ειπέ, πόσης τιμής; Δέλτα γαρ ην πρότερον».
ΔΙΑΛΟΓΟΣ : ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Ερώτηση: ο διαχωρισμός της Νομοθετικής Αρχής, δηλαδή του Κοινοβουλίου, από την Εκτελεστική Αρχή, δηλαδή τους σημερινούς Υπουργούς, γιατί θεωρείται απαραίτητη;
Απάντηση: Οι βουλευτές και τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν ιδεολογίες βάσει των οποίων ψηφίζονται Νόμοι, με τους οποίους λειτουργεί το Κράτος και το σύνολο της κοινωνίας.
Η κάθε πράξη των πολιτών κρίνεται και επηρεάζεται από πολλούς νόμους, παλαιούς και νέους, και πολλές φορές ένας νόμος περιορίζει ή και αναστέλλει το αποτέλεσμα στο οποίο στοχεύει άλλος νόμος. Παράλληλα από κάποιους νόμους ευνοούνται πολίτες εις βάρος άλλων πολιτών. Έτσι δημιουργείται ένα πολύπλοκο νομικό σύμπλεγμα, από το οποίο ωφελούνται κυρίως αυτοί που έχουν καλούς νομικούς συμβούλους ή αυτοί που μπορούν να επηρεάσουν την ψήφιση ενός Νόμου.
Οι βουλευτές, στηριζόμενοι κυρίως σε ιδεολογικά κριτήρια, δεν μπορούν να γνωρίζουν τα επακόλουθα ενός Νόμου μέσα στην κοινωνία και μάλιστα όταν η κομματική οργάνωση, τους επιβάλλει να ψηφίσουν με πειθαρχεία τα σχέδια Νόμων. Έτσι φτάνουμε στο σημείο σε μερικούς Νόμους να τους γίνεται μεγάλη παραχώρηση, να ψηφίζουν κατά ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Δηλαδή σε όλους τους άλλους Νόμους ψηφίζουν ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ.
Είναι λοιπόν εντελώς απαραίτητο μέσα στην κοινωνία και το Κράτος να δημιουργούνται αυστηροί μηχανισμοί, οι οποίοι θα διοχετεύουν πρακτικά όχι μόνο τους Νόμους αλλά και το πνεύμα του Νομοθέτη προς όφελος όλων των πολιτών.
Η δημιουργία και λειτουργία τέτοιων μηχανισμών, χρειάζεται έμπειρους διαχειριστές, τους οποίους η κοινωνία περιβάλλει με εμπιστοσύνη για τις γνώσεις τους, τις εμπειρίες τους, την αντικειμενικότητα και ικανότητες, που έχουν ήδη αναδείξει στον επαγγελματικό και κοινωνικό τους βίο.
Για τους λόγους αυτούς οι πολίτες σε γενικές εκλογές, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τους διαχειριστές των Νόμων, με τους οποίους λειτουργεί η κοινωνία και το Κράτος. Παράλληλα οι διαχειριστές, αυτοί που αποτελούν την Εκτελεστική Αρχή, με αρχηγό τους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχουν την ισχύ να διαμορφώσουν μια ωφέλιμη λειτουργία του Κράτους αλλά και είναι υποχρέωση τους, να υπακούν στους Νόμους που ψηφίζουν οι βουλευτές, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απλή πλειοψηφία των βουλευτών θα μπορεί να τους καθαιρέσει.
Ερώτηση: Τα μέλη της Εκτελεστικής Αρχής, δηλαδή οι Υπουργοί, όταν εκλέγονται δε θα υποστηρίζονται από κάποια πολιτικά κόμματα και στην ουσία θα υποκινούνται ή θα κατευθύνονται από αυτά;
Απάντηση: Η δουλειά των υπουργών είναι τεχνική εφαρμογή των Νόμων. Δεν έχει κανένα ηθικό νόημα να μην κάνουν καλά την δουλειά τους, εκτός και εάν θέλουν να ευνοήσουν ιδιαιτέρως κάποιους πολίτες ή ομάδες πολιτών. Την εύνοια ‘όμως αυτήν την δίνει ο ίδιος ο Νόμος και όχι η τεχνική εφαρμογή του.
Πέραν αυτού όμως, οι Υπουργοί της Εκτελεστικής Αρχής, δεν ανήκουν υποχρεωτικά σε κάποιο κόμμα ως στελέχη ή πρώην και νυν βουλευτές. Επιπλέον, ο πολίτης μπορεί να ψηφίζει έναν Υπουργό, από διαφορετικά προεδρικά ψηφοδέλτια. Έτσι δημιουργείται ένα Σώμα Υπουργών, ανεξαρτητοποιημένο, κατά το δυνατόν, από τις κομματικές οργανώσεις, θεσμικά πολύ δυνατό, κάτω από ένα Πρόεδρο που εκλέγεται άμεσα από τον λαό. Διότι έχει πολύ μεγάλη σημασία η Δημοκρατία να είναι αντικειμενική και αποτελεσματική.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ : ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ερώτηση: Μήπως γνωρίζετε μια Δημοκρατία στην οποία είναι όλοι εξίσου ικανοποιημένοι; Δεν γνωρίζεις ότι σε κάθε καθεστώς υπάρχουν ομάδες του λαού που είναι περισσότερο ή λιγότερο φτωχοί ή ευνοημένοι ή κοντά ή μακριά από τα κέντρα της εξουσίας; Σε ερωτώ λοιπόν, γιατί στην Δημοκρατία, να μην στηρίζει το σύστημα αυτούς που είναι ικανοποιημένοι και να προσπαθεί παράλληλα να τους αυξήσει και να κάνει ότι μπορεί για τους υπόλοιπους πολίτες που μειονεκτούν;
Απάντηση: Οι πολίτες που μειονεκτούν δεν θέλουν φιλανθρωπία. Θέλουν σταθερούς και αντικειμενικούς κανόνες της κοινωνίας και αυτοί να είναι κανόνες αλληλεγγύης.
Θα πρέπει λοιπόν το σύστημα της Δημοκρατίας να στρέφεται γύρω από το ζήτημα της ισότητας και όχι μόνο της ελευθερίας. Μια ισότητα που περιέχει αντικειμενικότητα, ίσες ευκαιρίες, αποτελεσματικότητα στα θέματα των πολιτών, ισονομία, αλληλεγγύη κλπ και η καθημερινή πολιτική πρέπει αυτά να αντιλαμβάνεται και να προτείνει λύσεις. Παράλληλα, το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας και της ελεύθερης δράσης των πολιτών, δεν σημαίνει ασυδοσία, αλλά στηρίζεται σε κανόνες ισονομίας.
Θέλω λοιπόν, να σου απαντήσω ότι οι πολίτες αποδέχονται την διαφορετικότητά τους, όταν αυτή προέρχεται από την ικανότητα του καθενός και όχι από την εύνοια, που χαριστικά τους παρέχεται από το σύστημα, διότι με τις εύνοιες μεγαλώνει η ανισότητα των πολιτών.
Ερώτηση: Σεβαστή η άποψή σου, αλλά θεωρώ ότι η οριοθέτηση της ελεύθερης δράσης του πολίτη, ίσως να περιορίζει τους δραστήριους και αποτελεσματικούς πολίτες να μπουν μπροστά για την δική τους ανάπτυξη και κατ’ επέκταση της κοινωνίας.
Απάντηση: Η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα για την πρόοδο και την ανάπτυξη, δεν προϋποθέτουν εύνοια ή ασυδοσία. Η κοινωνία χρειάζεται τους πραγματικά ικανούς, οι οποίοι αναπτύσσονται σεβόμενοι τους μηχανισμούς του Κράτους και της κοινωνίας. Έτσι η θεσμοθετημένη ενεργή καθημερινά παρουσία των πολιτών στα δημόσια πράγματα, είναι βασικός συντελεστής ανάπτυξης όλης της κοινωνίας, με μπροστάρηδες τους πραγματικά αξιότερους.
ΠΕΡΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
Ισότητα είναι το να μην έχουν οι πλούσιοι περισσότερα δικαιώματα στα διάφορα ΑΞΙΩΜΑΤΑ από τους φτωχούς. Αν είναι βλαβερό να δίνεται ίδια τροφή, ή τα ίδια ρούχα, σε ανθρώπους που δε μοιάζουν μεταξύ τους στο χαρακτήρα και το ανάστημα, άλλο τόσο επιζήμιο είναι και σε άνισους πολίτες να δίνονται ίσα πολιτικά αξιώματα, καθώς και σε ίσους πολίτες να δίνονται άνισα αξιώματα.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΙΣΟ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μιλώντας ο Αριστοτέλης για ισότητα μιλά για ίσα δικαιώματα αναγνωρίζοντας την ύπαρξη πλούσιων και φτωχών. Τι καθορίζουμε λοιπόν ως ισότητα, αυτή του πλούτου ή αυτή των δικαιωμάτων?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ισότητα του πλούτου δεν μπορεί και από μια άποψη ίσως δεν είναι δίκαιο να υπάρχει. Διότι οι ικανότεροι, οι εργατικότεροι, οι εξυπνότεροι και γιατί όχι οι πιο τυχεροί, αλλά και οι πονηροί, οι κλέφτες, οι απατεώνες, οι ψεύτες, οι φιλοχρήματοι και οι τσιγκούνηδες μπορούν να συσσωρεύουν πλούτο περισσότερο από άλλους που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες πολιτών θα υπάρχουν μέσα σε κάθε κοινωνία όποιο πολιτικό σύστημα και αν εφαρμόζει η πολιτεία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αφού λοιπόν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, γιατί να μην τον εξουδετερώσει η Πολιτεία, έχοντας η ίδια, για λογαριασμό όλων, αυτό τον πλούτο?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο πλούτος και πάλι θα συσσωρεύεται σε κάποιες δραστηριότητες, των οποίων η επιτυχία θα εξαρτάται και πάλι από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, οι οποίοι σε αυτή την περίπτωση ναι μεν δεν είναι ιδιοκτήτες, αλλά είναι διαχειριστές του πλούτου που δημιουργείται.
Η διαφορά λοιπόν είναι ποιος είναι ιδιοκτήτης. Όμως η σημαντική διαφορά είναι ποιος είναι διαχειριστής και ποια σχέση έχει ο ιδιοκτήτης (όποιος και αν είναι αυτός) με το διαχειριστή.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Εννοείς λοιπόν αυτό που είπε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι πολίτες.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν το εννοώ εγώ. Η ανθρώπινη συμπεριφορά το έχει αποδείξει ιστορικά.
Θεωρώ λοιπόν ότι οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν υποχρεωτικά και θεσμοθετημένα σε όλα τα δρώμενα της καθημερινότητας σε μια κοινωνία.
Έτσι ό,τι γίνεται θα έχει την συναίνεση, τη διαφάνεια και κυρίως την κατανόηση της κοινωνίας.
Τότε δε θα στενοχωριέται κανείς πολίτης γιατί θα υπάρχουν πλούσιοι. Αντίθετα θα αναγνωρίζουν την ικανότητά τους και γιατί όχι με σεβασμό.
Από όσα όμως γνωρίζω, η συγκέντρωση τεράστιου πλούτου δεν μπορεί να γίνει με τη συναίνεση των πολιτών, γιατί για να δημιουργηθεί τέτοιος τεράστιος πλούτος, σίγουρα δεν τηρεί κανόνες στους οποίους συναινεί η κοινωνία. Η συμμετοχή όμως των πολιτών είναι δικαίωμα των ίδιων. Αν θέλουν να το αποκτήσουν, θα το αποκτήσουν. Αυτή η συμμετοχή δεν είναι ούτε σύνθημα, ούτε ιδεολογία. Είναι βήμα-βήμα, θέμα-θέμα η παρέμβαση των πολιτών, να δημιουργούν ωφέλιμες προτάσεις για την κοινωνία και να τις επιβάλλουν. Σε αυτό το δρόμο όλη η κοινωνία είναι μονιασμένη γιατί τα συγκεκριμένα συμφέροντά της δεν μπορούν να τα διαχωρίσουν ιδεολογίες και διχαστικά συνθήματα.