Στις μέρες μας η πολιτική έχει αλλάξει εντελώς μορφή . Εκτός από το ότι πλέον δεν έχει κανένα ρόλο σε ότι αφορά την άσκηση εξουσίας, μπορούμε να ορίσουμε πως έχει αφήσει πίσω, τους παλιούς ιδεολογικούς αγώνες και επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στη διαχείριση και τη διοίκηση από «ειδήμονες». Η πολιτική έχει περάσει στη φάση της βιοπολιτικής. Η βιοπολιτική, ορίζει ως πρωταρχικό σκοπό της τη ρύθμιση της ασφάλειας και της ευημερίας των ανθρώπινων ζωών. Από τη στιγμή που δεν έχουμε ιδεολογικούς προσανατολισμούς, στόχους ή οράματα το μόνο που απομένει είναι η διαχείριση της ίδιας της ζωής. Έχοντας ένα, επί της ουσίας, αποπολιτικοποιημένο πλήθος, που ενδιαφέρεται μόνο για την «τακτοποίηση των συμφερόντων» του, ο μόνος και ποιο εύκολος δρόμος να μπορείς να το διαχειρίζεσαι, κινητοποιώντας το προς την κατεύθυνση που θέλεις, είναι μέσω του φόβου. Πρέπει να συναινέσεις σε αυτό που κάνουμε γιατί αλλιώς … «υπάρχουν οι μετανάστες, τα φορολογικά μέτρα, η ανεργία, η περιβαλλοντική καταστροφή, η εγκληματικότητα, η σεξουαλική διαστροφή» κλπ, κλπ . Η «δια φόβου συναίνεση» πετυχαίνει εκτός των άλλων να ενσωματώσει το πλήθος στις ιδεολογικές δομές της εξουσίας. Η «δια φόβου κινητοποίηση και συναίνεση» στις πρακτικές της εξουσίας δεν είναι όμως αρκετή. Ο φόβος από μόνος του δεν φτάνει γιατί οδηγεί υποχρεωτικά στον καταναγκασμό. Χωρίς την ελάχιστη αποδοχή των θεσμών από τον πληθυσμό ή από το μεγαλύτερο μέρος του, ο καταναγκασμός είναι κατά βάση άχρηστος. Δεν ζούμε πλέον στην πειθαρχική κοινωνία (Foucault) αλλά περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στην κοινωνία του ελέγχου. Με απλά λόγια, για να μπορεί να μετατραπεί σε πράξη οποιαδήποτε εντολή της εξουσίας, τα άτομα πρέπει να θέλουν να την εκτελέσουν προκειμένου το σύστημα να αναπαράγεται αλλά και οι κατέχοντες την εξουσία να μείνουν στη θέση τους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους: α) ανοικτά και ρητά : επιστρατεύονται τα διακηρυγμένα συμφέροντα ενός «όλου», ενός κράτους ή έθνους, μέσω διαφόρων διαδικασιών. Χαρακτηριστικά «ελληνικά» παραδείγματα, είναι ο περίφημος «Νέος Πατριωτισμός» του κ. Παπανδρέου και τα ασταμάτητα διλήμματα που θέτει, κάθε φορά που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. β) υποδόρια και έμμεσα:
η συγκαλυμμένη επιβολή ή η μετάδοση προτύπων επίλυσης προβλημάτων που από τη στιγμή που θα τεθούν σε εφαρμογή, εξαφανίζουν οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή. Π.χ.: Για να ξεχρεώσουμε
πρέπει να ξεπουλήσουμε τα πάντα, ή το σχέδιο των «Εκατό ημερών» και διάφορες άλλες ηλιθιότητες που εμφανίζονται ως μονόδρομοι και μόνο επ΄ αυτών μπορούμε να συζητούμε. Οποιαδήποτε άλλη λύση είναι εκ των προτέρων αποκλεισμένη. Με τη διαδικασία αυτή η εξουσία ρυθμίζει τον κοινωνικό βίο εκ των έσω ώστε το κάθε άτομο να ενστερνίζεται τις εντολές της. «Η ζωή έχει γίνει αντικείμενο της εξουσίας» (Foucault). Η βιοεξουσία συνεπώς είναι μία κατάσταση κατά την οποία το άμεσο ζητούμενο της εξουσίας είναι η παραγωγή και αναπαραγωγή της ίδιας της ζωής. Η εξουσία εκδηλώνεται με τη μορφή του ελέγχου. Ο έλεγχος εισχωρεί πολύ βαθιά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, στα σώματα αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις. Ένα από τα αποτελέσματα της παραπάνω διαδικασίας είναι η πλήρης απουσία νοήματος στην ύπαρξη της ίδιας της κοινωνίας. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι κοινωνία θέλουν, αν θέλουν μια άλλη κοινωνία, και πως θα πρέπει να είναι αυτή. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το για τι πρέπει να παλέψουμε , τι είναι αυτό που πρέπει να ζητήσουμε και από ποιον.
