Ήμουν υποψήφιος Δήμαρχος στις τοπικές εκλογές και με έτρωγε το σαράκι, τι θα μπορέσω να προσφέρω, αν εκλεγώ, για να βελτιώσω τις συνθήκες που ζει ο κάθε πολίτης στο Δήμο μας. Φοβόμουν γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν άξιος, αν θα μπορέσω να αλλάξω τις συνθήκες με τις οποίες ζούσαν οι γέροντες και οι νέοι του Δήμου. Δεν ήξερα αν κατάφερνα να βελτιώσω τις ανισότητες μεταξύ των επαγγελματιών του Δήμου μου στον για ανταγωνισμό τους με τις ξενόφερτες μεγα-επιχειρήσεις. Δεν ήξερα αν θα με βοηθούσαν αυτοί για τους οποίους θα αγωνιζόμουν, να βελτιώσουν τη ζωή τους. Δεν ήξερα αν οι Νόμοι του Κράτους και η θέληση των κομμάτων αποδέχονταν ή απέρριπταν τις κοινωνικές μου παρεμβάσεις γιατί βλέποντας καθημερινά το συντοπίτη μου στα μάτια, δεν θα μπορούσα ποτέ να τον αδικήσω ? σε μία κομματική ολιγαρχία. Ήξερα μόνο ένα πράγμα.˙ Ότι σε κάθε αλλαγή το καλύτερο, δεν υπάρχει έτοιμος δρόμος. Ότι έπρεπε εγώ με τους λίγους που θα πίστευαν στις ελπίδες μιας δίκαιης λειτουργίας της κοινωνίας, ???στηριγμένοι στο άνισο, το άδικο, το αυθαίρετο κάθε κοινωνικής δράσης, από όπου κι αν προέρχεται, εξοπλισμένος από τις σκέψεις και την πείρα των αδικημένων, των θυμάτων του συστήματος, των μικρών αναξιοπαθούντων και των αδυνάτων, να γεννήσουμε νέες σκέψεις και νέες πιο χρήσιμες προτάσεις κοινωνικής λειτουργίας. Με αυτές τις προτάσεις έπρεπε να βρούμε πρακτικές δράσεις ηθικότερες και από τους νόμους (χωρίς να παρανομούμε), για να τις εφαρμόσουμε στη κοινωνία του Δήμου μας. Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα αποστολή η οποία θα δικαίωνε την υποψηφιότητα μου, αν και, μετά βεβαιότητος, όσο έξυπνες εφαρμογές δράσεων υλοποιούσαμε, ήξερα ότι θα πρέπει να κοντράρω με πολλά συμφέροντα, ίσως και κόμματα εξουσίας. Ωστόσο λίγο με φόβιζε αυτό, γιατί με ενδιέφερε η αποστολή μου κι όχι το Δημαρχιλίκι. Τότε η πολιτική και κρατική εξουσία θα πρόσεχε περισσότερο το Δήμο μας γιατί σίγουρα θα ήθελε να εμφανίζεται πιο αρεστή στους συντοπίτες μου. Έτσι, θα υποχρεωνόταν να χρηματοδοτήσε τα τεχνικά έργα που είχε ανάγκη ο Δήμος μας. Σαν Δήμαρχος (αν εκλεγόμουν), δεν θα είχα αποστολή μου να τρέχω στα Γραφεία της Εξουσίας να παρακαλώ για χρηματοδοτήσεις έργων και μάλιστα αν δεν είχαν τη καθολική αποδοχή της κοιNωνίας. Η κοινωνική μας αποστολή, θα υποχρέωνε την εξουσία να χρηματοδοτεί τα έργα. Δεν φαντάζομαι την αποστολή μου να είναι δημιουργός συχνά ανώφελων εργολαβικών έργων. Αποστολή μου θα πρέπει να είναι οι κοινωνικοί αγώνες που θα κάνουμε μαζί με τους συντοπίτες για χάρη όλων των πολιτών, από τους οποίους αγώνες θα γεννώνται νέες κοινωνικές λειτουργίας, οι οποίες θα επιβάλουν στη Κρατική Εξουσία να υλοποιεί τεχνικά έργα στήριξης των κοινωνικών αυτών δραστηριοτήτων. Έτσι, πρώτα από όλα, μόλις εκλεγώ (και όχι μόνο προεκλογικά) αισθάνομαι ότι είναι υποχρέωση μου, να συντάξω μαζί με το σύνολο των συμβούλων και τη συναίνεση των πολιτών, προγράμματα τα οποία θα αναλάβουμε όλοι να υλοποιήσουμε. ?? πρέπει πρώτα να καθορίσουμε τα ΚΡΙΤΗΡΙΑ με τα οποία θα έχει προτεραιότητα το κάθε έργο και η κάθε δράση. Έτσι, για να έχω την εμπιστοσύνη, τη συναίνεση όλων των πολιτών, ότι δεν μεροληπτώ, δεν χαρίζομαι σε κανένα και όλοι μαζί να αισθανόμαστε ότι συμμετέχουμε σε μια δίκαιη λειτουργία της κοινωνίας μας. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό της ευημερίας και της προόδου της κοινωνίας του Δήμου μας. Τότε, αφού συνειδητοποίησα και αποδέχτηκα ότι μόνο αυτή μπορούσε να είναι η αποστολή μου, αποφάσισα ότι αξίζει να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος, για να αναλάβω, αν εκλεγώ, την αποστολή αυτή. «Το πρόσωπο του υποψήφιου Δήμαρχου είναι εικονικό».
Δημ. Ηλιάκης
για τη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ