Στην λειτουργία τους οι Κρατικές Υπηρεσίες πρέπει να ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΟΥΝΤΑΙ.
Όταν το κράτος λειτουργεί με αντικειμενικούς κανόνες και θεσμοθετημένα συστήματα ελέγχου του, τότε η κοινωνία το εμπιστεύεται, και οι κοινωνικοί λειτουργοί καθιερώνονται ως σεβαστά πρόσωπα. Τότε γίνεται ισχυρή και προσωποποιημένη η ευθύνη για τις επιλογές και τις αποφάσεις καθενός, για τις οποίες είναι υπόλογος.
Η αυτοδιοικητική υπηρεσία του Κράτους, κατευθύνεται και ελέγχεται από την ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ και σε καμία περίπτωση από την Νομοθετική Αρχή (δηλαδή τους βουλευτές).
Διότι το σύμπλεγμα Νομοθετώ και Διαχειρίζομαι γεννά διαπλοκή και πελατολόγιο, ενώ η ανεξάρτητη, εκλεγμένη ισχυρή Εκτελεστική Αρχή εγγυάται την αντικειμενική και πλήρη εφαρμογή των Νόμων.
Κανόνες εσωτερικής λειτουργίας, με ολοκληρωμένα συστήματα ελέγχου και αυτοελέγχου, υποκείμενα όλα σε δημόσια γνωστοποίηση, πρέπει να λειτουργούν σε κανόνες διαφάνειας με ένα νέο λειτουργικό σύστημα, που να είναι προσαρμοσμένο στις παραπάνω αρχές αντικειμενικότητας και ελέγχου, μέσα στα εξελισσόμενα πλαίσια μιας ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ.
Για την επιτυχή λειτουργία των παραπάνω η όλη δομή, διαχωρίζεται στα εξής επίπεδα:
- Κρατικές Υπηρεσίες ΕΠΙΠΕΔΟΥ Α’ που έρχονται άμεσα σε επαφή με τον πολίτη
- Κρατικές Υπηρεσίες ΕΠΙΠΕΔΟΥ Β’ που οργανώνουν, προγραμματίζουν και διοικούν τις υπηρεσίες επιπέδου Α΄.
- Κρατικές υπηρεσίες ΕΛΕΓΧΟΥ για την καλή εκτέλεση και πρόοδο των υπηρεσιών Α’ και Β’ ΕΠΙΠΕΔΟΥ.
Οι υπηρεσίες Α και Β ΕΠΙΠΕΔΟΥ οργανώνονται σε Περιφερειακή ή και Κρατική εμβέλεια.
Οι υπηρεσίες ΕΛΕΓΧΟΥ είναι ανεξάρτητες από την δομή της κρατικής λειτουργίας, οι λειτουργοί της δεν προέρχονται από αυτήν, αλλά είναι γνώστες της κρατικής λειτουργίας όλων των δομών της και η οργάνωση της είναι Κρατικής εμβέλειας.
ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
Α) ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ
Η υπηρεσία ελέγχου είναι αρμόδια για το σύνολο των υπηρεσιών του Κράτους και των Περιφερειών και διοικείται από μικτή 7μελή επιτροπή, η οποία εναλλάσσεται κάθε 3ετία και αποτελείται από
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από τα σωματεία Εισαγγελέων – Δικαστών
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από το σύνολο των Επιμελητηρίων
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από την Συνομοσπονδία Εργαζομένων
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από το κεντρικό όργανο της Αυτοδιοίκησης
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από την Εκτελεστική Αρχή
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από το σώμα της Γερουσίας
- Εκπρόσωπο ειδικά εκλεγμένο από το σώμα ορκωτών λογιστών – φοροτεχνικών
Η επιτροπή διαθέτει πλήρη οργανωμένη υπηρεσία σε όλη την Κρατική Επικράτεια. Η επιτροπή αυτοδιοικείται, με ενισχυμένες δυνατότητες παρέμβασης, και διαθέτει ειδικό σώμα ελεγκτών οι οποίοι ελέγχουν τους υπολοίπους ελεγκτές της υπηρεσίας αυτής.
Τα μέλη της επιτροπής αυτής δεν μπορούν να επανεκλεγούν για δεύτερη θητεία.
Β) ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Α ΚΑΙ Β ΕΠΙΠΕΔΟΥ
Η παραμονή στην ίδια θέση Διευθυντού σε τμήματα όλων των υπηρεσιών, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη των έξι (6) ετών, στις υπηρεσίες Α και Β επιπέδου.
Κάθε Κρατική λειτουργική δομή (Υπουργείο ή Οργανισμός) διοικείται από Γενικό Διευθυντή, ο οποίος είναι μόνιμος στην θέση του και η πρόσληψη του γίνεται με υπερενισχυμένη πλειοψηφία, διοκομματικής επιτροπής της Εκτελεστικής Αρχής.
Αποπομπή Γενικού Διευθυντή μπορεί να γίνει από την Νομοθετική Βουλή με πλειοψηφία 51% ή με δημοψήφισμα που προκαλείται από τους πολίτες με 300000 υπογραφές, ή και από το 33% των βουλευτών της Νομοθετικής Βουλής.
Κρατικοί λειτουργοί Α ΕΠΙΠΕΔΟΥ, για να συνεχίσουν την υπηρεσία τους σε Β ΕΠΙΠΕΔΟ, θα πρέπει να περάσουν επιτυχώς από ειδικό σχολείο Διοίκησης και Προγραμματισμού. Είναι απαραίτητο για να προσληφθεί κάποιος σε υπηρεσία Β ΕΠΙΠΕΔΟΥ να έχει προϋπηρεσία στο Α ΕΠΙΠΕΔΟ και στην Περιφέρεια.
Για την ανάληψη καθηκόντων Διευθυντή σε τομέα Διεύθυνσης Β ΕΠΙΠΕΔΟΥ απαιτούνται ως κριτήρια:
- Οι προγενέστερες βαθμολογίες των υπηρεσιακών εξετάσεων
- Η βαθμολογία ειδικών γραπτών εξετάσεων για υπηρεσιακά γνωστικά θέματα
- Αιτιολογημένες κοινές προτάσεις του συνόλου των λειτουργών του τομέα ΕΠΙΠΕΔΟΥ Α
- Ιστορικό παρατηρήσεων των πολιτών κατά την διάρκεια όλης της πορείας του, με την αντίστοιχη έκθεση της ειδικής επιτροπής αξιολόγησης παραπόνων.
ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις η καταλληλότητα των εργαζομένων και ο τρόπος λειτουργίας της επιχείρησης, κρίνεται από τους υπευθύνους της επιχείρησης, με κριτήριο την αποδοτικότητα τους, την συμπεριφορά τους, κλπ.
Στον δημόσιο τομέα οι εργαζόμενοι και το σύστημα λειτουργίας, δεν κρίνονται μόνο για την αποδοτικότητα τους από τους υπευθύνους, αλλά κυρίως και από τον βαθμό εμπιστοσύνης των πολιτών, η οποία είναι μία βασική παράμετρος της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας μιας χώρας.
Κάθε υπηρεσία και θεσμός ξεχωριστά, μετρείται με ένα ΔΕΙΚΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ (υπάρχει π.χ. ο Ελληνικός Δείκτης Εμπιστοσύνης στους θεσμούς ο GICI)
Για την αποδοτικότητα και την εμπιστοσύνη για τις προσλήψεις, τις παραγωγές, την καταλληλότητα των εργαζομένων ως και τον έλεγχο και την αποτελεσματικότητα των κρατικών υπηρεσιών, καταγράφουμε παρακάτω προτάσεις , με καινούριες απόψεις, τις οποίες έχουμε λάβει από πολίτες μέχρι σήμερα και περιμένουμε και νέες προτάσεις λειτουργίας , με τις οποίες βασικά πρέπει να επιτυγχάνουμε την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και αποδοτικότητας στον Δημόσιο Τομέα.
ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ – ΠΡΟΑΓΩΓΕΣ
Πριν παραθέσουμε προτάσεις για τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου τομέα, ας ασχοληθούμε, με τις προϋποθέσεις και την διαδικασία προσλήψεων πολιτών, οι οποίοι άμεσα θα πρέπει να διαθέτουν τις γνώσεις, με τις οποίες είναι υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν τον πολίτη και να είναι σε θέση να αναλάβουν την προσωπική ευθύνη των πράξεων τους.
Κάθε πολίτης, για να προσληφθεί στις υπηρεσίες του Κράτους, πέραν των τυπικών προσόντων (τίτλοι σπουδών, επαγγελματική εμπειρία, κλπ) πρέπει απαραίτητα να έχει μελετήσει και να εξετάζεται στις γνώσεις που έχει για τους Νόμους, τα Διοικητικά διατάγματα, τις υπηρεσιακές εγκυκλίους που αφορούν την υπηρεσία που θέλει να προσληφθεί .
Μόνο έτσι θα είναι έτοιμος να εξυπηρετήσει άμεσα τον πολίτη.
Για τον σκοπό αυτό πρέπει να υπάρχουν ενημερωμένα σχετικά συγκράμματα (όπως και οι εσωτερικοί κανονισμοί κάθε υπηρεσίας κλπ) ως βοηθήματα γνώσης και μύησης του κάθε υποψηφίου για πρόσληψη.
Για την προαγωγή, του κάθε δημοσίου λειτουργού, σε ανώτερο βαθμό, επιβάλλεται να εξετάζεται για τις γνώσεις του, σε λεπτομερείς διοικητικές διατάξεις ή εγκυκλίους και Νόμους που αφορούν τον τομέα του και την νέα θέση που διεκδικεί.
Για να κερδίσει ένας δημόσιος λειτουργός, μία Διοικητική θέση (που σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται τους υφισταμένους του και να τους απασχολεί αποδοτικά) πρέπει να αξιολογείται:
Α) Από τα αποτελέσματα των γνωστικών εξετάσεων του, για τους υπηρεσιακούς κανόνες λειτουργίας και τις Διοικητικές διατάξεις και Νόμους που αφορούν τον τομέα του και χάνει την ιδιότητα του μόνιμου κρατικού λειτουργού, με δύο αποτυχημένες γνωστικές εξετάσεις ή παραμένει στην προγενέστερη θέση του.
Β) Από τις εκθέσεις τριών (3) ανωτέρων του, διαφορετικού διοικητικού επιπέδου, όσον αφορά τα προσόντα του.
Γ) Από την έκθεση του ίδιου, για τις αιτιολογημένες ή όχι δράσεις του, εντός και εκτός της υπηρεσίας, οι οποίες προάγουν το σκοπό της υπηρεσίας του, ως και τις προτάσεις του για τον τρόπο με τον οποίο θα διοικεί και θα δραστηριοποιεί το τμήμα του, ως και την οικονομικά ωφελιμότερη διαχείριση αυτού.
Δ) Από τις παρατηρήσεις των πολιτών, που έχουν διατυπωθεί μέσω των ειδικών κυτίων παρατηρήσεων των πολιτών, ή της ανάλογης ιστοσελίδας (έχει αναλυθεί το σύστημα αυτό σε άλλο άρθρο).
Ε) Από κοινή έκθεση των υφισταμένων του, για την υπηρεσιακή συμπεριφορά και την ικανότητα του.
Η αξιολόγηση για την κατάληψη μιας Διοικητικής θέσης υπευθύνου τμήματος Κρατικών υπηρεσιών, γίνεται από ειδικό ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΩΝ ανά Περιφέρεια και στην Κεντρική Διοίκηση, στο οποίο μέλη είναι : Ένας Ανώτατος λειτουργός των κρατικών υπηρεσιών, εκλεγμένα μέλη για τον σκοπό αυτού, από τον Συνδικαλιστικό φορέα, την Δημογεροντία, την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ, και όλων των πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην Νομοθετική Βουλή και προεδρεύει επιλεγμένος εκπρόσωπος της Εκτελεστικής Αρχής του Τομέα.
ΜΙΚΡΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Το διεθνές σύστημα ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σύστημα κυρίαρχων κρατών.
Αυτά αποτελούν την σπονδυλική στήλη του παγκόσμιου συστήματος, αυτά διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το διεθνές πολιτικό σύστημα, και αυτά αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον όποιο ασκείται και δοκιμάζεται το διεθνές δίκαιο και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό.
Ας μην ξεχνάμε, την περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία αποτελείται από ένα σύνολο κυρίαρχων κρατών, που έχουν εκχωρήσει με την θέληση τους μέρος της κυριαρχίας τους, με την ελπίδα να απολαμβάνουν κοινές αξίες, όπως η δημοκρατία, η οικονομία της αγοράς, κλπ.
Το σύστημα αυτό γέννησε απογοήτευση και σύγχυση σε τρίτους αλλά και σε Ευρωπαίους πολίτες και ειδικά στους πολίτες των μικρότερων χωρών, οι οποίες προσδέθηκαν στο οικονομικό άρμα των ισχυρών, και βλέπουν να απαξιώνονται σταδιακά και οι κοινές αξίες, χάρη των οποίων δημιουργήθηκε όλη αυτή, η εθελούσια Ένωση Κρατών.
Η οικονομική κυριαρχία των μεγάλων χωρών είναι αναπόφευκτη λόγω μεγέθους της αγοράς τους και ως επακόλουθο της οικονομίας τους.
Ο ανταγωνισμός από τις μικρές χώρες είναι ελεγχόμενος.
Η οικονομική δυναμική, έχει ανάγκη να διαχέεται εκτός συνόρων σε όλους τους τομείς όπως και στην διατροφή, στον Πολιτισμό, στην Παιδεία, κλπ.
Έτσι η κοινωνική εξάρτηση σε όλες της, τις μορφές, διαπλάθεται.
Η Αριστερά και η Δεξιά αγκαλιασμένες μοιράζονται τιμάρια σε τιμητές της κοινωνίας. Η κάθε μικρή χώρα είχε πάντα κυβερνήσεις συνεργασίας με συμμετοχή όλων των κομμάτων.
Δεξιοί και σοσιαλιστές στην επίσημη κυβέρνηση, αριστεροί στην πραγματικοί κυβέρνηση των συνδικαλιστών.
Οι μεν δεν θέλουν να κάνουν τίποτα, οι δε εξασφαλίζουνε ότι δεν θα γίνει τίποτα.
Αυτή η ιστορία μοιάζει με πανεπιστημιακό κτίριο.
Έχει καταληφθεί. Οι καταληψίες διαφωνούν, βρίζονται και αλλάζουν βάρδιες μεταξύ τους με έτοιμες λίστες που προσφέρονται πακέτο, σαν ένα σετ μαχαιροπίρουνα, τους κομματικά προαγόμενους.
Στους ικανότερους δεν μένει άλλη λύση από την φυγή.
Και κάποιοι βέβαια θα πούνε: <<Σιγά, και που θα πάς;>>
Έλα τώρα, μετριότητα και μικροπρέπεια υπάρχουν παντού.
Αυτό πράγματι, ειπώθηκε από ένα συμβιβασμένο ρεαλιστή σε ένα νεαρό αριστούχο επιστήμονα που έφευγε από την πατρίδα του. Και αυτός απάντησε.
<<Ίσως έχεις δίκιο, αλλά εκεί που πάω, δεν θα πονάω τόσο, γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου>>.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Ερώτηση: Τις υπηρεσίες που παρέχει το Κράτος στους πολίτες, ποιος τις αποφασίζει, ποιος τις πληρώνει, ποιος τις οργανώνει και ποιος τις διαχειρίζεται;¨
Απάντηση: Θεωρώ ότι αποφασίζει ο λαός όταν εκλέγει το κόμμα που θεωρεί ότι θα του παρέχει τις καλύτερες υπηρεσίες.
Βέβαια όλα τα κόμματα υπόσχονται καλές υπηρεσίες προς τους πολίτες , οι οποίοι ψηφίζουν χωρίς να γνωρίζουν (ή δεν ενδιαφέρονται να γνωρίζουν) αν τους συμφέρει να παρέχονται κάποιες υπηρεσίες του Κράτους.
Είναι επίσης σημαντικό, να είναι εκ των προτέρων σίγουροι οι πολίτες, ποιος θα πληρώνει το κόστος των υπηρεσιών.
Στην πραγματικότητα λοιπόν αποφασίζουν τα πολιτικά κόμματα ένα τρόπο διαχείρισης των κρατικών υπηρεσιών ή και την ίδρυση νέων υπηρεσιών.
Οι πολίτες με κριτήριο την ικανοποίηση και μόνο των αναγκών ή των επιθυμιών τους, επισφραγίζουν με την ψήφο τους, το σύνολο των προτάσεων που κάνει το κάθε κόμμα .
Ποτέ όμως τα ψηφισμένα προγράμματα, δεν γράφουν πόσα χρήματα και από ποιους θα τα εισπράττει το Κράτος, για την εφαρμογή των υπηρεσιών που υπόσχονται.
Θεωρώ λοιπόν, ότι για να αποφασίζει αντικειμενικά ο λαός, και πάντα επ’ωφελεία του, θα πρέπει όλα τα προγράμματα των κομμάτων να είναι υποχρεωτικά κοστολογημένα, όχι μόνο για την αρχική ίδρυση αλλά και για την μελλοντική λειτουργία τους.
Ετσι τα κόμματα, θα υποχρεωθούν να μπουν σε πραγματικές εναλλακτικές κοστολογημένες προτάσεις και θα έχει ενδιαφέρον για τους πολίτες να τα συζητήσουν, να τα συγκρίνουν, να δουν ποιο τους συμφέρει καλύτερα σε βάθος χρόνου και ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μα είναι εύκολο να κοστολογεί το κάθε πολιτικό κόμμα το πρόγραμμα του;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο μεγάλος λοιπόν στρατός των κομμάτων, από στελέχη επιστήμονες, εμπόρους, κλπ ας δουλέψει για την κοστολόγηση του προγράμματος, που προτείνει για ψήφιση στο λαό. Η αοριστία να σου υπόσχονται, μια υπηρεσία και εσύ να την πληρώνεις πανάκριβη, ή εάν την πληρώνεις και στην παρέχει ελάχιστα ή καθόλου ή την απολαμβάνεις και την πληρώνει άλλος, τότε ίσως να έλεγες, ότι δεν θέλεις αυτήν την υπηρεσία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τις υπηρεσίες λοιπόν που παρέχει το Κράτος στους πολίτες, δεν μπορώ να διακρίνω , ποιος τις πληρώνει, ποιος τις οργανώνει και ποιος τις διαχειρίζεται;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Επειδή τα ερωτήματα είναι πολλά και σημαντικά, ας συζητήσουμε κατά σειρά, αρχίζοντας με το πρώτο.
Για να πετύχει η Κυβέρνηση την εφαρμογή της υπόσχεσης της, πρέπει να οργανώσει τις υφιστάμενες υπηρεσίες ή να δημιουργήσει νέες, οι οποίες θα εργάζονται για την διαχρονική υλοποίηση της ωφέλειας των πολιτών στο πλαίσιο των ψηφισμένων νόμων..
Ετσι η Κυβέρνηση, όχι μόνο πρέπει να διαθέσει χρήματα για τον εξοπλισμό και την ίδρυση και λειτουργία μιας υπηρεσίας, αλλά επιβαρύνει στο μέλλον, κάθε χρόνο τα έξοδα του Κράτους, τα οποία πληρώνουν οι πολίτες. Εδώ λοιπόν είναι ένα μεγάλο θέμα που διαφοροποιεί ίσως τα προγράμματα των κομμάτων, τα οποία πρέπει να καθορίζουν για ποιο λόγο μπαίνει ένας φόρος και ποιοι θα πληρώνουν.
Πρέπει λοιπόν οι πολίτες να γνωρίζουν, ποιοι και πόσο θα πληρώνουν κάθε χρόνο για κάθε συγκεκριμένη υπηρεσία και ποιάς ποιότητας υπηρεσίες θα απολαμβάνουν.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Εντάξει λοιπόν τα προγράμματα αποφασίζονται και ψηφίζονται από τον λαό που τα επιλέγει, και πραγματικά, μόνο αν είναι κοστολογημένα , υποχρεωτικά εμφανίζεται στο πρόγραμμα, ποιοι και πόσο θα πληρώνουν στο μέλλον για την υλοποίηση τους.
Αρα η Νομοθετική Βουλή τα ψηφίζει καθορίζοντας μάλιστα με Νόμους τον τρόπο εφαρμογής τους. Ποιος όμως θα διαχειρίζεται την εφαρμογή τους, ώστε να λειτουργήσουν αποδοτικά και ωφέλιμα μέσα στην κοινωνία;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο λαός εκλέγει ειδικούς εμπειρογνώμονες δηλαδή την ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ (Υπουργούς) οι οποίοι έχουν την πείρα και την γνώση να καταστήσουν μία υπηρεσία του Κράτους, ικανή να τα διαχειριστεί τους ψηφισμένους Νόμους, αντικειμενικά και ωφέλιμα για όλους.
Οι διαχειριστές αυτοί πρέπει να είναι έμπειροι, γιατί ένα πρόγραμμα στην υλοποίηση του μπορεί να δημιουργεί αντιθέσεις, αδικίες ή να χρειάζεται προϋποθέσεις, οι οποίες το εξασθενούν.
Ετσι στην πράξη χρειάζεται κατάλληλη οργάνωση και ίσως και άλλους βοηθητικούς Νόμους.
Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ για να πετύχει στο έργο της, θα κάνει όλη αυτή την δουλειά, χωρίς να συμβιβαστεί με τις τυχόν αδικίες ή τις ευνοϊκές για λίγους ρυθμίσεις, οι οποίες ή δεν έχουν προβλεφθεί ή σκόπιμα έχουν νομοθετηθεί.
Ετσι θα αναδειχθούν προβλήματα που αφορούν την λειτουργικότητα, την αντικειμενικότητα και την δίκαιη αντιμετώπιση των πολιτών, και η Νομοθετική Βουλή θα υποχρεωθεί να τα αντιμετωπίσει Νομοθετικά.