Γράφει η Μαίρη Ασλάνογλου. . .
Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν από τότε που ξεκίνησα κι εγώ τον εθελοντισμό, την προσφορά, το δόσιμο, τη φροντίδα.
Το δούνε και λαβείν.
Ήρθε ξαφνικά και γλίστρησε στη ζωή μου, αργά-δειλά και σιωπηλά αρχικά να περπατώ αυτό το άγνωστο σιωπηλό μονοπάτι γεμάτο πόνο θλίψη κι έλλειψη χαράς.
Όσο περπατούσα τόσο πιο πολύ άρχιζα να διακρίνω, να αποφασίζω και να έχω καινούργιες εμπειρίες, άλλες πρωτόγνωρες άλλες ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Περνώντας τα χρόνια τα βήματά μου έγιναν πιο γρήγορα, πιο δυναμικά, γερά και ισορροπημένα.
Εθελοντισμός σημαίνει θέλω!!
Τι σύμπτωση! Τώρα πια που αποφάσισα να κάνω μόνο ότι θέλω στη ζωή μου κι αυτό που θέλω με τον καλύτερο τρόπο (και με την καλή έννοια φυσικά!!) έγινε και η προσφορά μου πιο δυνατή, πιο ισχυρή πιο ανθρώπινη.
Αλληλεγγύη – εθελοντισμός – προσφορά – δωρεά – θυσίες.
Ναι θυσίες, ναι δωρεά…
Θυσιάζω το χρόνο που μου περισσεύει και μη
Δωρίζω τα περιττά μου και μη.
Προσφέρω με χαρά τις υπηρεσίες μου.
Δίνω κάθε φορά αυτό που μου αναλογεί και αρκετές φορές και κάτι παραπάνω κι αυτό που μπορώ και γνωρίζω.
Ρισκάρω γενναιόδωρα, με χαρά, ευχάριστα, ανάλαφρα και χωρίς δισταγμούς.
Δίνουμε και παίρνουμε.
Δίνουμε και επιστρέφει. Τι; Ποιος ξέρει; Ποτέ δεν δίνω για να πάρω.
Ποτέ δεν δίνω για να επιβραβευθώ… δεν δίνω για να γυρίσει πίσω , με οποιοδήποτε τρόπο αυτό που έδωσα…
Απλά δίνω – μόνο δίνω και…
Περιμένω, χωρίς να περιμένω…
Το ξεχνώ – τέλος!!
Κι όμως αργά ή γρήγορα, θέλω δε θέλω, το έχω σκεφτεί ή όχι, το περιμένω, ή δεν το περιμένω …
Επιστρέφει, έρχεται αιφνιδιαστικά, ακάλεστα, με χαρά κι ευχαρίστηση, γεμάτο ευτυχία, ικανοποίηση κι αισιοδοξία. Επιστρέφει έρχεται, αιφνιδιαστικά, ακάλεστα, με χαρά κι ευχαρίστηση, γεμάτο ευτυχία, ικανοποίηση κι αισιοδοξία. Επιστρέφει ταπεινά με το κεφάλι ψηλά, το κορμί ευθυτενές, την πλάτη ίσια, χωρίς ενοχές και παλαντζαρίσματα.
Και άναυδη ψάχνω να βρω που είμαι; Τι έκανα, που βρίσκομαι; Κι αναρωτιέμαι τι άλλο με περιμένει ακόμα;
Κι όμως τώρα πάει, είναι αργά για σκέψεις, δεν υπάρχουν, διαλύθηκαν δεν υπάρχει καν άρνηση. Προσφέρεις, δίνεις, χαρίζεις… προχωράς, τρέχεις κι άλλο κι άλλο και συνεχώς ανακαλύπτεις, χαίρεσαι, ζορίζεσαι, αγωνιάς, απορείς με όλους και με όλα ευαισθητοποιείσαι, ξανά και ξανά.
Δίνεις και σοβαρές υποσχέσεις, φτάνει ως εδώ κουράστηκα…
Την άλλη μέρα όμως έχουν ξεχαστεί όλα και ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή, άλλη εμπειρία, άλλη προσφορά, άλλες συνθήκες κι άνθρωποι γύρω σου.
Κι εσύ όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό συχνά, γυρίζεις σπίτι σου, με το ίδιο συναίσθημα πάντα εκεί κάπου κρυμμένο βαθειά!
Ησυχία, γαλήνη, χαρά, φτερούγισμα εκεί στο στήθος στην ψυχή, εκεί στην καρδιά (όπως όταν ερωτευθείς) κι εύχεσαι να μείνει αιώνια και για πάντα αυτή η μοναδική ευτυχία, η σιωπηλή χαρά, ο έρωτας, η λατρεία και η αγάπη!!!
Εθελοντισμός λέγεται μου φωνάζει η φωνή μέσα μου. Πράγματι εθελοντισμός λέγεται όταν ξέρεις και διακρίνεις τις ανάγκες των άλλων, όταν ο λογισμός σου και η διάκριση σου εργάζονται σωστά, σιωπηλά και γρήγορα.
Χωρίς εγωισμούς, χωρίς πρέπει και γιατί;
Διότι πλέον έμαθες.
Η πληροφόρηση έγινε γνώση και η γνώση μεγάλη εμπειρία.
Με σκοπό να δίνεις χαρά, προχωράς πλέον με σθένος σ’ αυτό το ίδιο μονοπάτι που κάποτε σου ήταν άγνωστο, ξένο, σκοτεινό.
Τώρα με το κεφάλι ψηλά, σχεδόν τρέχοντας φτάνεις στο τέλος του και περιμένεις με λαχτάρα να έρθει η επόμενη φορά να το ξαναζήσεις, να το ξαναπερπατήσεις, με περισσότερο φως, με καινούργιες ευωδιές, γεύσεις, γεμάτο φρεσκάδα και χαμόγελα!!!!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς !!