Μέσα στην αναρχική ελεύθερη αγορά επιβάλλει όρους εργασίας ο ισχυρότερος. Ποιός όμως είναι ο ισχυρός;
Ο κεφαλαιούχος εργοδότης ή οι εργαζόμενοι; Η Δημοκρατία δίνει το δικαίωμα να αναδείξει κάθε κοινωνική ομάδα την ισχύ της διεκδικώντας άμεσα το ρόλο της. Οι εργαζόμενοι επιβάλλεται να υποστηρίξουν κανόνες λειτουργίας μέσα στα πλαίσια του όποιου κοινωνικού συστήματος επικρατεί. Ας πούμε λοιπόν καθαρά ότι η μόνιμη και πελατειακά διαμορφωμένη εργασία έχει μπει σε δρόμο απαξίωσης. Δεν είναι δυνατόν, πλην εξαιρέσεων, να επικρατήσει για τους πολλούς αξιοκρατία. Η καινοτομία προτείνει νέες σχέσεις. Οι εργαζόμενοι μπορούν να τις κατακτήσουν.
Οι νέοι κανόνες είναι:
- Ο εργοδότης αφού προσλαμβάνει ένα εργαζόμενο, είναι υπεύθυνος για την επιλογή του. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο για αιτίες που αφορούν την επαγγελματική του αποδοτικότητα και συμπεριφορά. Εάν το πράξει υποχρεούται να τον αποζημιώνει έως του βρει ανάλογη εργασία σύμφωνα με τις διαπιστωμένες ικανότητές του.
- Ο εργοδότης για κάθε συναλλακτική του πράξη πρέπει να διαθέτει “ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑΣ”. Το πιστοποιητικό αυτό για να είναι ενήμερο πρέπει να είναι πληρωμένα τα ασφάλιστρα και ο μισθός. Εάν όχι, δεν του επιτρέπονται συναλλαγές. Μπορεί όμως να συμβιβασθεί με απλήρωτους εργαζόμενους για ρύθμιση των οφειλών. Μόνο έτσι ο εργαζόμενος γίνεται ισότιμος του εργοδότη.
- Η ύπαρξη ανεργίας ειδικά σε παραγωγικούς κλάδους και κλάδους παροχής υπηρεσιών δίνουν το δικαίωμα στον εργοδότη να επιλέγει εργαζόμενους από τους άνεργους. Αυτό το πλεονέκτημα ο εργοδότης πρέπει να το πληρώνει. Έτσι πρέπει η εργοδοσία να αναλαμβάνει το κόστος ευπρεπούς επιβίωσης των ανέργων του κλάδου. Η Πολιτεία δεν μπορεί να διεκδικεί και να κερδίζει τα πραγματικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ο εργαζόμενοι μπορούν να τα διεκδικούν και να τα κερδίζουν και να υποχρεώνουν την Πολιτεία να τα νομοθετεί. Εργαζόμενοι μην περιμένετε από τα κόμματα να επιβάλλουν για λογαριασμό σας νέους κανόνες. Σκεφτείτε όπως οι εργοδότες και κερδίστε μέσα στην κοινωνία την σημαντική θέση που σας αρμόζει.
ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΑΥΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ.
Ενδεικτικά λοιπόν αναφέρουμε ότι:
1) Οι ιδιοκτήτες χρημάτων επιβάλλεται να αποφασίζουν για την χρησιμοποίηση των χρημάτων τους. Έτσι οι ιδιοκτήτες χρημάτων ως καταθέτες σε ταμιευτήρια των τραπεζών, πρέπει να συναποφασίζουν αναλογικά με τους μετόχους κάθε τράπεζας για τις δραστηριότητες της τράπεζας.
2) Αυτοί που καταθέτουν εισφορές από την εργασία τους και μόνο, για να έχουν μια σύνταξη, πρέπει να καταθέτουν τις εισφορές τους έντοκες σε δεσμευμένο λογαριασμό σε μία τράπεζα, εγγυημένο από το Κράτος.
3) Η αξία πώλησης ενός αγαθού πρέπει να βασίζεται στο κόστος παραγωγής του. Ο πολίτης που αποκτά ένα αγαθό πρέπει να γνωρίζει το κόστος παραγωγής κάθε προϊόντος και αυτό πρέπει να αναγράφεται ευκρινώς και υποχρεωτικά πάνω στο προϊόν. Μόνο τότε ο αγοραστής ( ο καινούριος ιδιοκτήτης του προϊόντος) θα γνωρίζει και θα αξιολογεί το κάθε προϊόν, αλλά παράλληλα όμως θα ξεσκεπάζονται οι θεμιτές ή αθέμιτες επιβαρύνσεις, τις οποίες επικαρπούται κάθε ενδιάμεσος.
4) Οι ιδιοκτήτες γης έχουν δικαιώματα και κάτω από την ιδιοκτησία τους ( υπέδαφος) και πάνω από αυτό (στην ατμόσφαιρα) στον βαθμό που μπορούν μόνοι τους ή μαζί με τους συνορεύοντες να αξιοποιήσουν το υπέδαφος ή τον εναέριο χώρο τους. Το Κράτος έχει υποχρέωση να τους ενημερώνει για τη σύνθεση του υπεδάφους και τυχόν χρήση του εναέριου χώρου ( μέχρι ενός λογικού ύψους) από τρίτα άτομα. Εάν η ιδιοκτησία πωληθεί σε αξία στην οποία δεν συμπεριληφθεί η αξία του υπεδάφους ( ως άγνωστη) ο ιδιοκτήτης- πωλητής έχει ανάλογα δικαιώματα στην εκμετάλλευση του υπεδάφους.
Όλες οι παραπάνω Συνταγματικές δεσμεύσεις στηρίζονται στην ηθική πειθαρχεία της οικονομίας για την δημιουργία μιας πραγματικής και παντοτινής λαϊκής ανάπτυξης.
ΚΑΝΟΝΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγικές ανατροπές με λίγους Νόμους. Ενδεικτικές είναι οι παρακάτω προτάσεις.
- Οι επιδοτήσεις θα έχουν χαρακτήρα αναπτυξιακό και όχι θεραπευτικό.
- Όλοι οι μη χρησιμοποιούμενοι επί 10ετία αγροί και βοσκότοποι (ιδιοκτησίας Κράτους ή Δήμων ή Ιδιωτών κλπ) αποδίδονται υποχρεωτικά για χρήση, σε επαγγελματίες γεωργούς ή κτηνοτρόφους με τις νόμιμες προβλεπόμενες διαδικασίες.
- Την δυνατότητα, γεωργών και κτηνοτρόφων να διατηρούν σε ιδιαίτερο χώρο της οικίας τους, εκθετήριο και παρασκευαστήριο ιδιοκατασκευασμάτων.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΙΣΟ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μιλώντας ο Αριστοτέλης για ισότητα μιλά για ίσα δικαιώματα αναγνωρίζοντας την ύπαρξη πλούσιων και φτωχών. Τι καθορίζουμε λοιπόν ως ισότητα, αυτή του πλούτου ή αυτή των δικαιωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ισότητα του πλούτου δεν μπορεί και από μια άποψη ίσως δεν είναι δίκαιο να υπάρχει. Διότι οι ικανότεροι, οι εργατικότεροι, οι εξυπνότεροι και γιατί όχι οι πιο τυχεροί, αλλά και οι πονηροί, οι κλέφτες, οι απατεώνες, οι ψεύτες, οι φιλοχρήματοι και οι τσιγκούνηδες μπορούν να συσσωρεύουν πλούτο περισσότερο από άλλους που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες πολιτών θα υπάρχουν μέσα σε κάθε κοινωνία όποιο πολιτικό σύστημα και αν εφαρμόζει η πολιτεία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αφού λοιπόν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, γιατί να μην τον εξουδετερώσει η Πολιτεία, έχοντας η ίδια, για λογαριασμό όλων, αυτό τον πλούτο?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο πλούτος και πάλι θα συσσωρεύεται σε κάποιες δραστηριότητες, των οποίων η επιτυχία θα εξαρτάται και πάλι από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, οι οποίοι σε αυτή την περίπτωση ναι μεν δεν είναι ιδιοκτήτες, αλλά είναι διαχειριστές του πλούτου που δημιουργείται.
Η διαφορά λοιπόν είναι ποιος είναι ιδιοκτήτης. Όμως η σημαντική διαφορά είναι ποιος είναι διαχειριστής και ποια σχέση έχει ο ιδιοκτήτης (όποιος και αν είναι αυτός) με το διαχειριστή.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Εννοείς λοιπόν αυτό που είπε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι πολίτες.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν το εννοώ εγώ. Η ανθρώπινη συμπεριφορά το έχει αποδείξει ιστορικά.
Θεωρώ λοιπόν ότι οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν υποχρεωτικά και θεσμοθετημένα σε όλα τα δρώμενα της καθημερινότητας σε μια κοινωνία.
Έτσι ό,τι γίνεται θα έχει την συναίνεση, τη διαφάνεια και κυρίως την κατανόηση της κοινωνίας.
Τότε δε θα στενοχωριέται κανείς πολίτης γιατί θα υπάρχουν πλούσιοι. Αντίθετα θα αναγνωρίζουν την ικανότητά τους και γιατί όχι με σεβασμό.
Από όσα όμως γνωρίζω, η συγκέντρωση τεράστιου πλούτου δεν μπορεί να γίνει με τη συναίνεση των πολιτών, γιατί για να δημιουργηθεί τέτοιος τεράστιος πλούτος, σίγουρα δεν τηρεί κανόνες στους οποίους συναινεί η κοινωνία. Η συμμετοχή όμως των πολιτών είναι δικαίωμα των ίδιων. Αν θέλουν να το αποκτήσουν, θα το αποκτήσουν. Αυτή η συμμετοχή δεν είναι ούτε σύνθημα, ούτε ιδεολογία. Είναι βήμα-βήμα, θέμα-θέμα η παρέμβαση των
πολιτών, να δημιουργούν ωφέλιμες προτάσεις για την κοινωνία και να τις επιβάλλουν.