Ο συνδικαλισμός κατάντησε να σημαίνει: συμφέροντα, καιροσκοπισμός, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ξεπούλημα συμφερόντων, απεργιών και αγώνων, εξαρτήσεις από εργοδότες και διάφορα κέντρα εξουσίας (π.χ. κρατικά όργανα, κόμματα…), προετοιμασία για αναρρίχηση στα κέντρα εξουσίας (μελλοντικός βουλευτής, υπουργός, διευθυντικό στέλεχος), συνέργεια, μέσα από «συμμετοχικούς» θεσμούς, στην καταπίεση των εργαζομένων (π.χ. οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν μαζί με τη διεύθυνση για απολύσεις, μεταθέσεις, ρεπό, άδειες) κ.ο.κ.
Μέσα στα συνδικάτα κυριαρχούν τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στην κοινωνία των αφεντικών: παραγοντισμός, αρχομανία, διακρίσεις σε διοικούντες και απλή βάση, προνόμια στους ηγέτες, γραφειοκρατία, μικροπαραταξιακές κόντρες και άλλα πολλά. Πώς ο εργάτης να ενταχθεί ολόψυχα στο σωματείο, όταν εκεί μέσα δε διαφέρει και πολύ από την καταπιεστική πραγματικότητα που ζει στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο εμπορικό κατάστημα;
Δεν χρειαζόμαστε «διοικητές» στα εργατικά σωματεία. Διοικητές υπάρχουν στο στρατό. Έχουμε στους χώρους εργασίας αυτούς που μας διοικούν και μας διατάζουν (εργοδότες, διευθυντές, προϊστάμενοι). Στα σωματεία πρέπει να έχουμε συναδελφικότητα και αυτοοργάνωση. Το Διοικητικό Συμβούλιο έχει έναν τυπικό χαρακτήρα.
Ανώτερο όργανο είναι η Γενική Συνέλευση. Μέχρι την επόμενη Γενική Συνέλευση ρόλο συντονισμού και διεκπεραίωσης, για την υλοποίηση των αποφάσεων της προηγούμενης, έχει το ανοιχτό μάζεμα των «πρόθυμων συναδέλφων».
Έχοντας κατακτήσει μια συναντίληψη για τα βασικά ζητήματα, κινούμαστε εξασφαλίζοντας την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμφωνία, ακόμη και την ομοφωνία.
Επιδίωξή μας είναι ο Σύλλογος να μπορεί να εκπροσωπείται από κάθε συνάδελφο, σε συλλογικές διαπραγματεύσεις, παραστάσεις σε εργοδότες, εργατικές διαφορές στην Επιθεώρηση Εργασίας, συνδικαλιστικές συσκέψεις…Για μας συνδικαλιστής είναι κάθε εργαζόμενος που παλεύει με συνειδητό τρόπο, δεν είναι ο εκλεγμένος σε κάποιο Δ.Σ. Στο Σύλλογο δεν προβάλλουμε πρόσωπα, προβάλλουμε τη συλλογικότητα. Από αυτή τη σκοπιά προωθούμε και την εναλλαγή στα τυπικά αξιώματα που ο νόμος απαιτεί να υπάρχουν. Ως πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γεν. γραμματέας μπορεί να οριστούν με εναλλαγή αρκετοί συνάδελφοι.
«Αφού δεν πιστεύουμε στα Δ.Σ. και στα όργανα, τότε γιατί κάνουμε εκλογές στο Σύλλογο;», θα ρωτήσει κάποιος. Δύο είναι οι λόγοι:
α) Γιατί, όπως προαναφέραμε, σωματείο χωρίς εκλεγμένο Δ.Σ. και συγκροτημένο προεδρείο δεν μπορεί να υπάρξει.
β) Γιατί, μπορεί στο δικό μας Σύλλογο να μην έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί, έχει όμως μεγάλη σημασία πόσοι θα ψηφίσουν.
Ο συνδικαλισμός είναι εθελοντική προσφορά και όχι επάγγελμα. Όλοι οι συνδικαλιστές δουλεύουν κανονικά το 8ωρο τους. Απουσιάζουν από τη δουλειά μόνο όταν πρέπει να παρευρεθούν κάπου εκπροσωπώντας το Σύλλογο, και αυτό το κάνουν όχι σε βάρος των υπολοίπων συναδέλφων στο χώρο εργασίας. Αξιοποιούμε τα ρεπό μας για συνδικαλιστικά τρεχάματα, δεν χρησιμοποιούμε τις συνδικαλιστικές άδειες που ο νόμος προβλέπει. «Όλα για όλους, τίποτα για μας!
Τα έσοδα του Συλλόγου προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από εισφορές μελών και φίλων, από εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες, εράνους, πώληση εντύπων, λαχειοφόρους, δωρεές, ενισχύσεις από άλλους συνδικαλιστικούς φορείς.
Στο Καταστατικό του Συλλόγου μας γράφει…
α) Να συνενώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου με στενούς δεσμούς συναδελφικότητας και αλληλεγγύης.
β) Να αποτελέσει όπλο για την υπεράσπιση των οικονομικών, επαγγελματικών, κοινωνικών, φυσικών κ.ά. δικαιωμάτων των συναδέλφων.
γ) Να γίνει το μέσο για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας (μισθός, ωράριο, άδειες κ.τ.λ.) των εργαζόμενων
δ) Να συμπαραστέκεται ηθικά και υλικά σε άλλα σωματεία, σε εργαζόμενους άλλων κλάδων και άλλων χωρών που βρίσκονται σε αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
ε) Να προάγει το αίσθημα της υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας, του ασυμβίβαστου που ταιριάζει στον κόσμο της δουλειάς, στους εργαζόμενους που παράγουν με το μυαλό και τα χέριά τους τον πλούτο της κοινωνίας
ζ) Να προβάλει το όραμα και να παλεύει για έναν άλλο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, διακρίσεις, πολέμους και αδικία, για μια άλλη κοινωνία, της αφθονίας, της ισότητας και της ελευθερίας.
Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Προκειμένου ο συνδικαλισμός να μπει στον φυσικό τον δρόμο είναι αναγκαίο να γίνουν αλλαγές και να ληφθούν μέτρα που θα κόψουν την όρεξη εκείνων των συνδικαλιστών οι οποίοι στο όνομα της εργατικής τάξης προωθούν τον εαυτό τους.
Δώδεκα ενδεικτικά τέτοια μέτρα είναι τα εξής:
Πρώτον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Αναρωτηθήκατε ποτέ σε πόσα συμβούλια συμμετέχουν οι συνδικαλιστές, πόσα χρήματα εισπράττουν από τη συμμετοχή τους και πόσο ισχυρό κίνητρο είναι αυτό για την αναπαραγωγή μιας συντεχνιακής πολιτικής;
Δεύτερον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα πάρα μόνο αν περάσει ορισμένο χρονικό διάστημα, π.χ. μια τετραετία, μετά την τελευταία θητεία τους σε συνδικαλιστικό όργανο. Το μέτρο αυτό θα μειώσει το κίνητρο για λαϊκισμούς και επίσης το κίνητρο για χρηματοδότηση συνδικαλιστών εκ μέρους ιδιωτών και επιχειρηματιών.
Τρίτον, οι συνδικαλιστές να μην εξαιρούνται από την υποχρέωση παροχής εργασίας προς την επιχείρηση στην οποία έχουν προσληφθεί. Είμαι βέβαιος ότι έχετε ακούσει για συνδικαλιστές που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, αλλά αμείβονται πάντα και παντοιοτρόπως.
Τέταρτον, οι συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων να γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας και σε χώρους εκτός της υπηρεσίας ή επιχείρησης. Είναι παράλογο να κλείνει το σχολείο επειδή οι καθηγητές έχουν γενική συνέλευση.
Πέμπτον, να απαγορευτεί η συμμετοχή συνδικαλιστών (όχι εργαζομένων) σε πειθαρχικά και λοιπά συμβούλια, διότι χρησιμοποιούν τη δύναμη που απορρέει από αυτά για ρουσφέτια, εκβιασμούς και προβολή.
Εκτον, Συνδικαλιστές δεν μπορεί να είναι ενεργά μέλη πολιτικών παρατάξεων. Οι δύο ιδιότητες συγχρόνως είναι ασυμβίβαστες
Εβδομο Οι συνδικαλιστές εκλέγονται σε ενιαίο ψηφοδέλτιο από τις τοπικές οργανώσεις που εκπροσωπούν, διατηρώντας κάθε οργάνωση το εισοδηματικό και χωροταξικό κριτήριο που την χαρακτηρίζει.
Ογδοο Στα συμβούλια – επιτροπές των συνδικαλιστικών οργανώσεων, συμμετέχουν κατά 70% εκλεγμένα μέλη του ενιαίου ψηφοδελτίου και κατά 30% μέλη της οργάνωσης που επιθυμούν να συμμετέχουν στο συμβούλιο ή την επιτροπή, τα οποία κληρώνονται για να συμμετέχουν στο ποσοστό 30% και για χρονική διάρκεια την μισή της χρονικής διάρκειας των εκλεγμένων μελών, οπότε αντικαθίστανται, εάν υπάρχουν μέλη προς αντικατάσταση, διαφορετικά συνεχίζουν την θητεία τους και το υπόλοιπο μισό του χρόνου που υπολείπεται.
Με τον ίδιο τρόπο εκλέγονται και κληρώνονται μέλη συμβουλίων ή επιτροπών στις τοπικές α΄βάθμιες, τις β΄βάθμιες και τις γ΄βάθμιες οργανώσεις.
Ενατο αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων επιπέδου Περιφέρειας, είτε είναι μία α΄βάθμια, είτε β΄βάθμια (με πολλά α΄βάθμια μέλη), οι οποίες έχουν ψηφιστεί σε Γενική Συνέλευση επιπέδου Περιφέρειας, δημοσιεύονται στην εφημερίδα Διοίκησης της Περιφέρειας υποχρεωτικά και υποβάλλονται στην Περιφερειακή Βουλή προς συζήτηση, η οποία Βουλή υποχρεούται να τοποθετηθεί.
Η ίδια ακριβώς διαδικασία γίνεται σε επίπεδο κράτους, όπου στην Νομοθετική Βουλή υποβάλλονται οι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των γ΄βάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι οποίες έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Διοίκησης του Κράτους και η Βουλή υποχρεούται να τοποθετηθεί επ’ αυτών σε κοινή συνεδρία με την Εκτελεστική Αρχή.
Δεκατο Μέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης που έχουν χάσει ουσιαστικά ή έστω μόνο τυπικά την πραγματική απασχόλησή τους στον κλάδο, δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων, ασκώντας και μόνο την συνδικαλιστική τους δραστηριότητα.
Ενδεκατο Δεν μπορούν να συμμετέχουν στην διοίκηση πέραν των δύο εκλογικών διαστημάτων τα ίδια άτομα, στο ίδιο συμβούλιο και στην ίδια θέση.
Δωδεκατο Ο Συνδικαλισμός στους Περιφερειακούς και Κρατικούς τομείς οργανώνεται με το ίδιο πνεύμα, όπως και στους επαγγελματικούς κλάδους με εισοδηματικό και χωροταξικό κριτήριο.
Η εργατική τάξη χρειάζεται γνήσιο εργατικό κίνημα, όχι συντεχνίες, κομματικές οργανώσεις και πονηρούληδες υποκριτές που δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον.
ΝΕΑ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Ο Συνδικαλισμός είναι η οργάνωση μελών μίας κοινής δραστηριότητας, με την οποία τα μέλη προάγουν τις δραστηριότητές τους, με σκοπό να γίνουν γνωστές σε όλα τα μέλη μιας Κοινωνίας ή Κράτους ή Διεθνών και παράλληλα να εργασθούν προκειμένου να επιλυθούν όλα τα γενικά προβλήματα του κλάδου ή επιμέρους ομάδων αυτών, με πρόθεση και εντός του κλάδου να ισορροπηθούν οι συνθήκες παραγωγής, εμπορίας και παρουσίασης.
Για να επιτευχθούν αμερόληπτα οι παραπάνω επιδιώξεις, κάθε συνδικαλιστική ανά κλάδο οργάνωση, σε όλα τα επίπεδά της πρέπει να εκπροσωπείται από εκλεγμένους εκπροσώπους, επί μέρους δράσεων, που εκφράζουν το μέγεθος του εισοδήματος, όπως ׃
Οικοτεχνίας και πολύ μικρών επιχειρήσεων.
Μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Μεγάλων επιχειρήσεων.
Χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων,
και Χωροταξικά ׃
Αστικών και περιαστικών επιχειρήσεων.
Παράλια, πεδινής και ορεινής ενδοχώρας.
Τα αιτήματα και οι εν γένει προτάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων πρέπει να συνοδεύονται από έκθεση κοινωνικών και οικονομικών ωφελημάτων, εκ της αποδοχής του αιτήματος ή της πρότασης.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ
Αλλαγές στο νομικό πλαίσιο. Ποιες;
Θα καταργηθεί π.χ. η διάταξη που διαιρεί τους εργαζόμενους δημοσίου και ιδιωτικού, ευρύτερου και στενού δημοσίου τομέα και επιβάλλει να έχουμε δύο Συνομοσπονδίες (ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ).
Θα επιτραπεί η συμμετοχή των ανέργων και των συνταξιούχων στα Συνδικάτα;
Θα ενισχυθούν οι κανόνες ελέγχου και διαφάνειας από τους εργαζόμενους καθώς και πρακτικές όπως πχ «Διαύγεια» στη λειτουργία και τη διαχείριση των Συνδικάτων;
Κανένας νόμος δεν μπορεί να μας γλυτώσει από τον ψεύτη πολιτικό ή τον κακό συνδικαλιστή.
Το «καλό» και το «κακό», το «σύγχρονο» και το «αναχρονιστικό», το «παλαιό» και το «νέο» πάντα θα συνυπάρχουν. Ποιο θα κυριαρχεί, εξαρτάται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους πολίτες, την κοινωνία, το λαό.
Η Δημοκρατία, η πολιτική που βασίζεται σε αρχές και αξίες και ο «αξιόμαχος» συνδικαλισμός συνθέτουν τον πιο σύντομο, τον πιο ασφαλή, τον πιο φωτεινό δρόμο για την έξοδο από την κρίση!