Στην Ελλάδα λειτουργούν σε δημόσια ιδρύματα ερευνητικά κέντρα όλων των δραστηριοτήτων και μάλιστα είναι υψηλού επιστημονικού επιπέδου.
Για την τεχνολογία τροφίμων, για τον πρωτογενή τομέα, για τα ορυκτά και την υποθαλάσσια ζωή, για υφασματα, για αυτοκίνητα και ιπτάμενα, για παροχές υπηρεσιών, για την ιατρική, κλπ. κλπ. κλπ.
΄Ισως μερικές χιλιάδες ερευντητές αμοιβόμενοι από το Δημόσιο προσφέρουν τις ευρεσιτεχνίες τους,.
Που τις προφέρουν;
Σε αυτούς που έχουν πλούτο να διαθέσουν και πληρώνουν για συγκεκριμένες έρευνες είτε το ίδρυμα νόμιμα είτε τους ερευνητές κρυφά.
Ο πολίτης που ενδιαφέρεται να έχει μια συγκεκριμένη τεχνογνωσία στην επιχείρησή του αν φθάσει στους αρμόδιους να τον συζητήσουν σοβαρά, το πιθανότερο είναι να τον διώξουν με τα λεφτά που θα του ζητήσουν νόμιμα ή παράνομα. Γιατί δεν θα μπορεί να τα διαθέσει.
Ποιον θα διώξουν; Μα αυτόν που συνεισφέρει στον μισθό τους.
Αλήθεια σε ποιον ανήκουν όλες αυτές οι ανακαλύψεις; Ποιος τις κατοχυρώνει επωφελεία του και γίνεται κάθε έρευνα δημιουργίας νέων προϊόντων μετά από προταση κάθε ενδιαφερομένου; Ή πως γίνεται;
Είναι στοχευμένες σε πραγματικές ανάγκες γενικές ή προσωπικές;
Σε κάθε περίπτωση όμως οι έρευνες γίνονται, τα συμπεράσματα καταγράφονται και οι εφευρέσεις εξ αυτών πρέπει να είναι αποκλειστικά του Ιδρύματος (ή γενικότερα του Κράτους).
Το Κράτος λοιπόν πρέπει να πληροφορεί τους ενδιαφερόμενους πολίτες τους και να έχει στη διάθεσή τους όχι μόνο τυχόν έτοιμες εφευρέσεις, αλλά και τους ίδιους ερευνητές αν χρειασθεί να ερευνήσουν για να δημιουργήσουν ένα προϊόν.
Και βέβαια όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να γίνονται χώμα.
Μπορεί κάθε πολίτης να δικαιούται να λαμβάνει από το Κράτος μια εφεύρεση, αλλά το Κράτος πρέπει να πληρώνεται.
Το κρατικό ΄Ιδρυμα λοιπόν με ευκολίες πληρωμής 3-10 ετών μπορεί να παραδίνει μία εφεύρεση για την αξιοποίησή της και μόνο από την εταιρεία (πολίτη) που την πήρε.
Αν όμως εντός 2-3 ετών δεν έχει υλοποιηθεί η αξιοποίησή της, η αξία της εφεύρεσης καταβάλλεται άμεσα και αν έχει δοθεί σε τρίτους (ίδια ή ελαφρώς αλλαγμένη) επιβάλλονται πολύ βαριά πρόστιμα (άλλωστε δεν υπάρχει κίνητρο σε
αυτή τη διαδικασία να δώσει την εφεύρεση σε τρίτους).
Η τεχνολογία είναι πολύ μακριά από τον άνθρωπο της καθημερινότηττας ο οποίος θέλει να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά.
Ας αναλογιστούμε όμως ότι χωρίς αυτήν δεν αναπτύσσονται ούτε προστατεύονται τα πάσης φύσεως προϊόντα.
Η τεχνολογία επιβάλλεται νας γίνει επισκέψιμη από τον βιοτέχνη, το γεωργό, τον βοσκό, τον βιομήχανο και όλους τους πολίτες που εργάζονται δημιουργικά.
Επιβάλλεται να απαιτήσουμε από το Κράτος την απελευθέρωση με σύνεση της τεχνολογίας και των εφευρέσεων για να υπάρξει μια πραγματικά πλατιά κοινωνική ανάπτυξη προς όφελος όλων.
Δημ. Ηλιάκης