Κοινωνία: Οργανισμός συνειδητών μελών
Δεν είναι η αγέλη – Δεν είναι η μάζα – Δεν είναι ο όχλος
Ερώτηση:
Πως γίνεται πρόσωπα αυτεξούσια, ελεύθερα, διαφορετικά, να κάνουν κοινωνία, χωρίς να παύσουν να είναι πρόσωπα. Πως μπορούν να συλλειτουργούν συμβιβασμός και δικαίωμα αυτοδιάθεσης;
Πως γίνεται το δικαίωμα στη διαφορά να μηκαταστρέφει τη συνοχή της κοινότητας;
Απάντηση:
H ελευθερία φέρνει τα όρια – νόμους! Ελευθερία, δηλαδή, ελεύθω + όρια = έλευση ορίων,
οριοθέτηση, νομοθεσία! ΄Όμως το πρόβλημα θα παραμένει, εφόσον
τίθενται τα όρια – νόμοι αφ’ υψηλού, από πάνω προς τα κάτω, από τον ισχυρό προς τον αδύναμο,
με ιδιοτέλεια και σκοπιμότητες, από την εξουσία προς τους υπηκόους. Τα όρια – νόμοι ναι μεν είναι
‘’φυσικά’ επακόλουθα και κοινωνικά απαραίτητα, μόνο όμως όταν λαμβάνεται υπόψη η ανθρώπινη
φύση, η λειτουργία του ανθρώπινου γίγνεσθαι, η οντολογία του ανθρώπινου προσώπου και βέβαια
η διαφορετικότητα. ΄Ετσι το πρόβλημα δεν είναι αυτός καθ’ εαυτός ο Νόμος, αλλά ο ‘παρά φύσιν
Νόμος’, αυτός που παραβλέπει τον όντως άνθρωπο, αυτός που στερείται ανθρωπιάς!
Ερώτηση:
Πως γίνεται η διαφορετικότητα να μη διασπά τη συνοχή της κοινωνίας, να μη δημιουργεί πρόβλημα στην πραγμάτωση των σκοπών και στη διατήρηση εκείνων των βασικών ηθικών – πολιτισμικών αρχών, που είναι κυρίαρχες και αποδεκτές στη συγκεκριμένη θεσμισμένη κοινωνία; Όταν οι
περισσότεροι έχουν αποδεχτεί συγκεκριμένους σκοπούς – λόγους, συγκεκριμένα νοήματα – ήθη,
συγκεκριμένες συμπεριφορές – αξίες – αρχές, δεν είναι ευνόητο, ότι αυτός που διαφοροποιείται σε
όλα αυτά, λειτουργεί όντως διασπαστικά – καταστροφικά στην κοινωνική συνοχή, στην ενωτική
και ομόψυχη εικόνα της κοινωνίας;
Απάντηση:
Με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι θα πρέπει να δοθεί καταφατική απάντηση:
Ναι, δεν μπορεί να συνυπάρχει η κοινωνική συνοχή με τη διαφορετικότητα! Επομένως, αφού η
κοινωνία δεν πρόκειται να πάψει να υφίσταται,θα πρέπει να πάψουν να υφίστανται οι διαφορετικότητες! Και είναι πολύ φυσική η επιθετική αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στις λογής λογής διαφορετικότητες, αφού θα πρέπει να ερμηνευθεί αυτή η αντίδραση ως άμυνα, ως άρνηση να συναινέσει στην αυτοκατάργησή της! Είναι όμως έτσι;
Μόλις που πρέπει να το πούμε, ότι το διαφορετικό είναι ο άλλος πόλος, ο απαραίτητος για να
εκδηλωθεί η Λειτουργική Διαλεκτική, αυτή που καταξιώνει και δίνει ουσία και υπόσταση στις συγκρούσεις και τις αντιθέσεις, καθώς τις καθιστά κύριο παράγοντα στη σύσταση της ύπαρξης του
κόσμου όλου! Αν δεν υπάρξει κατάθεση του διαφορετικού, της διαφορετικής άποψης, της άλλης στάσης, αν όλα είναι όμοια, δεν πρόκειται να υπάρξει δημιουργία, δεν πρόκειται ποτέ να
γεννηθεί το νέο, αφού το νέο έτσι και αλλιώς είναι διαφορετικό από το παλιό και για να γεννηθεί
χρειάζεται απαραίτητα το διαφορετικό. Τα όμοια δεν μπορούν να γεννήσουν τίποτα,
μόνο να επαναλαμβάνονται βαρετά με μία ανία μέχρι θανάτου!
Ερώτηση:
Είναι όμως και το θέμα των αρχών της κάθε κοινωνίας, της ποιότητας του πολιτισμικού της
υπόβαθρου: Υπάρχουν, άραγε, τέτοιες αρχές, τέτοια ήθη, τέτοιοι λόγοι, που εφόσον θα συνιστούσαν το
πνευματικό υπόβαθρο σε μια κοινωνία, θα την καθιστούσαν κατάλληλο κήπο όπου θα μπορούσαν να ανθίσουν όλα τα λουλούδια;
Απάντηση:
Λένε κάποιοι ότι η πραγματικά δημοκρατική κοινωνία είναι σαν μια κουρελού, πολύχρωμη και
παρδαλή. Υπάρχουν τα πάντα, δεν πνίγονται ούτε καταπιέζονται, ώστε να αφομοιωθούν τα διαφορετικά. Μόνη η πειθώ είναι αυτή που θα μπορεί να οδηγήσει είτε στη σύνθεση των διαφορετικών, είτε
στην επικράτηση του ορθότερου, με ελεύθερη τη συμφωνία και συναίνεση.
Επομένως, είναι αυτονόητο, ότι μια κοινωνία, της οποίας η πολιτισμική ατμόσφαιρα διαπνέεται
από τις βασικές ανθρωπιστικές αρχές της ισοτιμίας, της ισονομίας, της ελευθερίας της έκφρασης,
του αυτοπροσδιορισμού, της αυτοδιάθεσης είναι η κοινωνία που ανέχεται, που μπορεί να διαχειρισθεί την διαφορετικότητα, αυτήν που καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, το ανθρώπινο πρόσωπο.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΠΑΠΑ ΜΕ ΕΝΑ ΕΙΣΑΓΓ ΕΛΕΑ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Πριν κάποια χρόνια. Συνταξιδεύαμε με λεωφορείο από Αθήνα για Αγρίνιο. Και, σαν με
είδε παπά, άρχισε να απαγγέλλει τον «Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου.
-Είστε εκπαιδευτικός; τον ρώτησα. Μια και έμοιαζε με παραδοσιακό δάσκαλο, απ’ αυτούς,
που συνηθίζουν, στα χωριά, να κάνουν και τους ιεροψάλτες.
–Όχι, μου αποκρίθηκε, είμαι εισαγγελέας!
-«Στον ουρανό σε ζήταγα και στη γη σε βρήκα»! του είπα.
-Και πώς έτσι; με ρώτησε αιφνιδιασμένος. Μήπως έχεις προηγούμενα με κάποιον εισαγγελέα;
-Όχι! Απλά θα ήθελα, αν έχετε την καλοσύνη, να συζητήσουμε κάποιες απορίες, που έχω σχετικά με τους δικαστικούς λειτουργούς.
-Ευχαρίστως, μου αποκρίθηκε, αν και δεν έδειχνε να νιώθει και τόσο ευχαριστημένος.
-Πρώτα-πρώτα δεν μπορώ, του είπα, να καταλάβω, ποια μπορεί να είναι η σχέση σας με τη δικαιοσύνη.
-Μα είμαστε ακριβώς αυτοί, που υπηρετούμε τη δικαιοσύνη!
–Κι όμως φοβούμαι μήπως ισχύει και στην περίπτωσή σας το «πάσα η δικαιοσύνη υμών ως ράκος αποκαθημένης(= όλη σας η δικαιοσύνη είναι ένα κουρελόπανο)», όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας, σχετικά με την ανθρώπινη δικαιοσύνη.
-Δεν σας καταλαβαίνω.
-Πρώτα-πρώτα οι νόμοι, με βάση τους οποίους δικάζετε, είναι, σε ένα μεγάλο ποσοστό, άδικοι. «Κατ’ εικόνα και ομοίωση» της εκάστοτε άρχουσας τάξης: Οι βασιλιάδες νομοθετούσαν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Οι φεουδάρχες ομοίως. Και οι τωρινοί τσιφλικάδες, οι βουλευτάδες με την λοιπή άρχουσα αναρχία νομοθετούν κι αυτοί σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Και είναι και το άλλο: Την ηγεσία των λειτουργών της Δικαιοσύνης την επιβάλλει η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Που ασφαλώς
επιλέγει τους «ημέτερους». Και ακόμη είναι και το σκάνδαλο της προνομιακής σας μισθοδοσίας. Το οποίο σας καθιστά εκ προϋποθέσεως άδικους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Συνεπώς, για ποια δικαιοσύνη να μιλάμε;
-Σχετικά με τα δύο πρώτα-τη νομοθεσία, δηλαδή, και την ηγεσία της Δικαιοσύνης-συμφωνώ μαζί σας, είπε ο εισαγγελέας. Όμως γι’ αυτά δεν ευθυνόμαστε εμείς, αλλά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία, που μας τα επιβάλλει.Θα διαφωνήσω όμως σχετικά με την προνομιακή μισθοδοσία. Η οποία έχει σκοπό να καθιστά τους δικαστικούς λειτουργούς απρόσβλητους από δωροδοκίες.
-Κι όμως, του είπα, στην πραγματικότητα η προνομιακή μισθοδοσία κάνει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό, που φαίνεται ότι θέλει να αποτρέψει. Γιατί, σε τελική ανάλυση, δωροδοκεί, με την προνομιακή μισθοδοσία, για λογαριασμό της, τους δικαστικούς λειτουργούς. Και γι’ αυτό παρατηρούμε ότι κάθε φορά, που οι εξουσιαστές είναι αντιμέτωποι με απλούς πολίτες, οι δικαστικοί λειτουργοί αλληθωρίζουν, κατά κανόνα, προς την πλευρά της άρχουσας αναρχίας. Και, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ο εισαγγελέας συμφώνησε μαζί μου. Η μόνη αχτίδα φωτός, στο σκοτεινό αδιέξοδο, φαίνεται να είναι η στάση κάποιων, ελάχιστων. Νομικών και δικαστικών λειτουργών. Οι οποίοι φαίνονται να διαθέτουν ακόμη κάποια ζώπυρα ευψυχίας. Και δεν κατάντησαν και αυτοί-κατ’ εικόνα και ομοίωση του κατεστημένου. Αφού κατορθώνουν, παρόλα τα πλοκάμια της ξεπουλημένης νομοθετικής, εκτελεστικής και μιντιακής εξουσίας, να διατηρούν άγρυπνη και αδούλωτη τη συνείδησή τους.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;
Η ΤΑΣΗ του Έλληνα να κοιτάζει ψηλά, να ανυψώσει την ανθρώπινη ύπαρξή του, να προάγει τον Πολιτισμό, τον σεβασμό στις ανθρώπινες ΑΞΙΕΣ, είναι πηγαία, νομοτελειακή κι αποδεικνύεται μέσα απ’ την ιστορική συνέχειά της. Ο άνθρωπος είναι σωστό να ζει σε αρμονία με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, ώστε η ΑΝΑΠΤΥΞΗ του να «ακουμπήσει» ολοκληρωτικά όλους τους τομείς της ζωής του. Μπορεί δε να εκδηλωθεί ταυτόχρονα και διαχρονικά στην οικονομική, τεχνική, τεχνολογική, κοινωνική,
πολιτική και πολιτισμική εξέλιξη κάθε ΛΑΟΥ. Η εύρυθμη λειτουργία του Ελληνικού Κράτους δέχτηκε τις πρώτες επιθέσεις στις ρίζες του πολιτισμού του, όταν το διεφθαρμένο μυαλό της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ αποφάσισε να «επέμβει» στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ. Εκδηλώθηκε δε με έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, δεδομένης της ανάγκης της για ΔΑΝΕΙΣΜΟ, την οποία όμως οι ίδιοι
δημιούργησαν. Γνωστή η συμμετοχήτων πολιτικών, όχι όμως και του ΛΑΟΥ, ο οποίος ούτε
ρωτήθηκε, ούτε ενημερώθηκε γι’ αυτές τις αποφάσεις των Κυβέρνησης, η οποία υπερέβη το ΔΙΚΑΙΟΝ! Το ΔΙΚΑΙΟΝ είναι το σύνολο των υποχρεωτικών κανόνων, οι οποίοι ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στο Κράτος και τον λαό. Το Δίκαιον είναι μια μορφή ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ και επιδιώκει την συμμόρφωση των πολιτών στο σύστημα ΑΞΙΩΝ και στον τρόπο συμπεριφοράς κι ενέργειάς τους. Το φυσικό ΔΙΚΑΙΟ πηγάζει από τις ανάγκες του ανθρώπου ως φυσικού όντος, το ΗΘΙΚΟ έχει πηγή την Ηθική Συνείδηση του ανθρώπου κι αφορούν άγραφους κανόνες. Το ΘΕΤΟ ή ΣΥΜΒΑΤΙΚΟ είναι το Δίκαιο των κοινωνιών κι αφορά στο ΔΗΜΟΣΙΟ, που ρυθμίζει τις δημόσιες σχέσεις των ανθρώπων και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ, που
ρυθμίζει τις ιδιωτικές σχέσεις. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είναι η σταθερή και διαρκής θέληση του ανθρώπου, να αποδίδει στον καθένα αυτό που του ανήκει, σύμφωνα με τους γραπτούς ή άγραφους (ηθικούς) νόμους. Από παλαιοτάτων ετών η Δικαιοσύνη απέρρεε απ’ την ανάγκη αρμονικής συμβίωσης των ατόμων σε
μια κοινωνία. Αυτό ήταν το νόημα της Δικαιοσύνης, η λειτουργία της οποίας εξαρτιόταν από την Εξουσία. Με την Δικαιοσύνη εξαφανίζεται η Διχόνοια και η Αντιπαλότητα και επικρατούν η Ειλικρίνεια,
η Εμπιστοσύνη, η Ισονομία και η Αξιοκρατία. Επίσης συντελεί στην εξομάλυνση της αμοιβαίας
καχυποψίας, που χαρακτηρίζει τις σχέσεις Κράτους και Πολιτών. Σήμερα η απονομή της έχει ανατεθεί σε ιδιαίτερο κλάδο της Εξουσίας, τον ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ, ο οποίος δικάζει τις παραβάσεις των Νόμων
και λειτουργεί ανεξάρτητα απ’ τη Νομοθετική κι Εκτελεστική Εξουσία. Η απονομή της Δικαιοσύνης δεν αφορά μόνο τον εκπρόσωπο της Δικαστικής Εξουσίας, αφού οριοθετείται σε συγκεκριμένα επιβεβλημένα πλαίσια, η δράση των πολιτών και του Κράτους. Αντίθετα, κάθε πράξη που έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τους γραπτούς ή άγραφους Νόμους, που βλάπτει την ύπαρξη του άλλου, ή που εμπεριέχει τα κίνητρα της ιδιοτέλειας και της μεροληψίας, λέγεται ΑΔΙΚΙΑ. Οι δικαστές πρέπει να έχουν σαν οδηγό τα έθιμα, τα κείμενα και προπαντός τον ορθό λόγο.
Αδαμάντιος Κοραής