Το γένος των Ελλήνων έχει κληρονομήσει μια παγκοσμίου βάρους πολιτιστική ανθρωπιστική κληρονομιά και μια ιδιαίτερα γεωστρατηγικά και παραγωγικά σημαντική χώρα.
Η βαριά αυτή κληρονομιά γεννά στους ΄Ελληνες αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια και αυτά είναι αρκετά για τους Νεοέλληνες για να επαναπαυθούν, αρκούμενοι στην καθημερινή διαχείρηση των πάσης φύσεως κοινωνικών και παραγωγικών γεγονότων και την ΕΥΘΥΝΗ των κοινωνικών λειτουργιών των παραγωγικών αποφάσεων και της ανθρώπινης παρουσίας μας, μας αρέσει και μας ικανοποιεί να την αναθέτουμε σε άλλους και εμείς ως θεατές ή κομπάρσοι να αυτοϊκανοποιούμαστε κάνοντας καθημερινά κριτική για όλους και όλα.
Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη (που έχει ή είχε ένας φτωχός λαός) να δημιουργηθούν νέα πράγματα είτε κοινωνικά είτε παραγωγικά είτε υπαρξιακά, με τα οποία θα διατηρούνταν και θα βελτιώνονταν αυτά που κληρονομήσαμε και μάλιστα, όταν όλοι οι ταλαιπωρημένοι λαοί προσπαθούν και βελτιώνουν την θέση τους και προοδεύουν οι ίδιοι λαοί και όχι μόνο η άρχουσα τάξη τους.
Με το πέρασμα των ετών, η πολιτική στην κοινωνία δεν ασχολείται με τίποτα “νέο” που θα βελτιώνει την κοινωνική και παραγωγική λειτουργία. Αρκείται στις άνισες βελτιώσεις που φέρνει η τεχνολογία στην κοινωνία, στον δανεικό συσσωρευμένο πλούτο και στην θεσμική καθιέρωση της διαιωνιζόμενης άρχουσας τάξης σε ένα ουσιαστικά αμέτοχο και υπάκουο λαό.
Η κάθε νέα σκέψη θεωρείται είτε “γραφική” είτε “ανέφικτη” και επαναπαυμένοι και αρκετοί βολεμένοι ΄Ελληνες σχεδόν παραδομένοι και αρκετοί φοβισμένοι, από το κάθε νέο, μήπως και χάσουν και τα λίγα ή πολλά που έχουν συνηθίσει.
Οι κληρονομιές όμως όσο περνούν τα χρόνια, χάνουν την αξία τους γιατί αντικαθίστανται από άλλες αξίες.
Ε, λοιπόν όπως πάμε, οι επόμενες γενιές (τα εγγόνια μας) θα έχουν χάσει μεγάλο μέρος και της πολιτιστικής κληρονομιάς και της γεωστρατηγικής και παραγωγικής σημαντικότητας της χώρας.
Και τότε τα εγγόνια μας θα είναι οι φτωχοί και πλήρως εξαρτημένοι ΄Ελληνες.
Και ίσως όταν φτάσουν στο σημείο της πλήρους περιφρόνησής τους, ίσως τότε να αναστηθούν μέσα τους οι αξίες που έχουν, για να προσπαθήσουν τότε να επαναφέρουν την δικαίωση αυτών και της χώρας τους.
Αυτός ο αγώνας θα είναι δυσβάστακτος και αν γίνει θα είναι άνισος και σκληρός με αποτελέσματα αμφισβητούμενα.
Νεοέλληνες, δεν καλούμαστε για πόλεμο.
Καλούμαστε (όσοι θέλουν και μπορούν) να αναδείξουμε την αυτοπεποίθησή μας, να ενεργοποιήσουμε το μυαλό μας και τις σκέψεις που καλυτερεύουν την κοινωνία μας με κοινές προσπάθειες, ώστε με τις σκέψεις αυτές να λειτουργήσει ένα Νεοελληνικό μοντέλο κοινωνίας, ζηλευτό από πολλούς και χρήσιμο για όλους τους λαούς.
΄Εχουμε μέσα μας το υπόβαθρο για να ξανακερδίσουμε τον Σεβασμό των λαών και να κερδίσουμε την ισότιμη συνεργασία των λαών, που έχουμε χάσει.
Ας βάλουμε επιτέλους τέλος στον “ραγιαδισμό” που κυριαρχεί μεταξύ μας, αλλά και στις σχέσεις μας με άλλους λαούς, που τόσο εύστοχα μας αποκαλούν “ραγιάδες” φανερά ή κρυφά.
Κοινωνική ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ