Η απόλυτα ελεύθερη δράση, αν και ακούγεται αρχικά ευχάριστα, ουσιαστικά δίνει το δικαίωμα στους δυνατότερους να δρουν ασύδοτα, ελεύθερα, τις περισσότερες φορές εις βάρος των ασθενέστερων, καθώς μπορούν επιπρόσθετα να νομοθετούν και να νομιμοποιούν, μέσω της όποιας εξουσίας, τις πράξεις τους, στο όνομα μιας ανεμπόδιστης ελευθερίας. Έτσι επιβάλλονται στις κοινωνίες, οικονομικά πρότυπα με θεωρίες καζίνου πολλές φορές, δημοκρατίες ανήμπορες και ελάχιστα ελεγκτικές, ισοπεδωτικές μορφές παιδείας, τέχνης και συμπεριφοράς, που κατεδαφίζουν την ιδιαιτερότητα της κάθε κοινωνίας και τέλος δημιουργούνται λαοί- έρμαιο μιας παντοδύναμης προπαγάνδας.
Και διερωτόμαστε είναι ελευθερία αυτή η οποία καταπιέζει την ελευθερία του άλλου;
Θα την λέγαμε ασυδοσία.
Οι οργανωμένες κοινωνίες γίνονται η κυρίαρχη δύναμη.
Αυτήν την κοινωνική οργάνωση δεν την προσφέρει ο τρόπος που λειτουργούν στην πράξη οι σημερινές δημοκρατίες.
<<ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. ΉΛΘΕ Η ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ.>>
ΕΝΑΣ ΘΕΜΕΛΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Οι κανόνες με τους οποίους λειτουργεί το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι το όπλο των δυνατών για να κυριαρχούν.
Αυτό το ίδιο όπλο, τους ίδιους κανόνες, ας το πάρουν οι πολίτες στα χέρια τους, διεκδικώντας το, για να ισορροπήσουν την κυριαρχία των δυνατών.
Ας απαιτήσουμε λοιπόν, οι εργαζόμενοι να λαμβάνουν ένα ενιαίο μισθό μέσα στον οποίο θα περιλαμβάνεται η αποζημίωση της εργασίας τους και οι εισφορές για υγεία και σύνταξη.
Έτσι για να μπορεί ο κάθε εργοδότης να λειτουργεί, πρέπει να έχει ΜΙΣΘΟΔΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ και όχι μόνο Ασφαλιστική Ενημερότητα όπως σήμερα.
Τότε ο εργοδότης θα πρέπει να έχει πληρώσει μισθούς και εισφορές για να μπορεί να λειτουργεί.
Εάν δεν μπορεί να πληρώσει τους μισθούς, να υπάρχει η δυνατότητα να διαπραγματευτεί ρύθμιση του μισθού με τον εργαζόμενο, με την προϋπόθεση πληρωμής των εισφορών.
Μόνο έτσι ισχυροποιείται η θέση του κάθε εργαζομένου, γιατί εάν δεν συμφωνήσει ρύθμιση των μισθών του και καταβολή των εισφορών του, ο εργοδότης δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς ΜΙΣΘΟΔΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ.
Ο μισθός, η εισφορά για την υγεία, και η εισφορά για την σύνταξη κατατίθενται σε έντοκους ξεχωριστούς τραπεζικούς λογαριασμούς, των οποίων ιδιοκτήτης είναι ο εργαζόμενος, εγγυητής το Κράτος και ο τρόπος διαχείρισης των λογαριασμών αυτών, αποτελεί ένα νέο
ασφαλιστικό σύστημα, βασισμένο σε υγιείς και ισότιμες σχέσεις.
Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η οικογενειοκρατία συνήθως υπάρχει παντού.
Στη τέχνη, στο εμπόριο, στην επιστήμη, στην εργασία, στο κεφάλαιο και στην πολιτική. Αυτό ακριβώς επικαλούνται οι πολιτικοί και δημιουργούν οικογενειακές δυναστείες, οι οποίες διαιωνίζουν και υπηρετούν σύμφωνα με αυτά στα οποία τους μύησε η οικογένεια.
Η σύγκριση αυτή όχι μόνο δεν είναι αληθινή, αλλά και υποκρύπτει ασέβεια και λαθροχειρία.
Ο τεχνίτης, ο έμπορος, ο επιχειρηματίας κλπ. μαθαίνουν το παιδί τους, το οποίο εργάζεται στο επάγγελμα του γονέα και αναλαμβάνει όταν έχει μάθει τη δουλειά του, επιφορτισμένο με όλα τα βάρη που έχει η επιχείρηση.
Ο γιος πολιτικός έχει υποχρέωση να γνωρίζει και αυτός τη δουλειά του πριν αναλάβει να εκπροσωπεί την κοινωνία.
Πρέπει να γνωρίζει, εργαζόμενος μέσα στην κοινωνία, πως λειτουργεί κάθε τομέας στην κοινωνία, να βιώσει την καθημερινότητα της κοινωνίας και με τις εμπειρίες του μαζί με την οικογενειακή πείρα να έχει αποκτήσει την ικανότητα να την εκπροσωπήσει έχοντας την ικανότητα πλέον με την πολιτική παρουσία του να αναδεικνύει την καθημερινότητα και να εκφράζει για κάθε θέμα τις επιθυμίες και τις απόψεις της κοινωνίας και μόνο με την μύησή του στην κοινωνία θα μπορεί συνειδητά να γίνει η έκφρασή της.
Η πολιτική δεν μαθαίνεται , δεν διδάσκεται, κυρίως είναι μύηση και έκφραση.
΄Ετσι οι εγκάθετοι γόνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν την κοινωνική λειτουργία της καθημερινότητας.
Σπουδάζουν σε σημαντικά Πανεπιστήμια πως πρέπει να διαχειριστούν τους πολίτες και την κοινωνία, επιβάλλοντας σε αυτούς τους τρόπους που διδάχθηκαν.
΄Ετσι εγκαθίσταται μέσα τους το αίσθημα της επιβολής τους στην κοινωνία με προκάτ διαδικασίες.
Οι λαοί μεταλλάσσονται, είναι διαφορετικοί, τα προβλήματά τους είναι διαχρονικά διαφορετικά και δεν είναι τα ίδια σε όλες τις κοινωνίες. Για τους λόγους αυτούς δεν αρκούν τα στερεότυπα μαθήματα οποιουδήποτε Πανεπιστημίου.
Ο κάθε εγκάθετος γόνος ζει στο δικό του γνωστικό κόσμο με τον οποίο θέλει να επιβληθεί, ξένος από τα ουσιαστικά προβλήματα, με λύσεις και προτάσεις που του προσφέρουν άλλοι.
Και κάπως έτσι αρχίζει η εξάρτηση και του ίδιου και της κοινωνίας που εκπροσωπεί.
Τότε οι σύμβουλοι οι πατρονές του, μπορεί να τον οδηγήσουν σε κάποιες επιτυχίες για μέρος της κοινωνίας ή αποτυχίες για ένα άλλο μέρος.
Σε κάθε περίπτωση δε θα λειτουργεί το δίκαιο για όλους. Αλλά για τις αποτυχίες δε θα πληρώσει ποτέ, όπως του επιχειρηματία ο γιος, απλά θα εναλλαχθεί στην εξουσία με κάποιους άλλους, συνήθως ομοίους του.
Δεν νομιμοποιούνται οι πολιτικοί να διαιωνίζουν τις οικογένειές τους, στην πολιτική και δεν δικαιούνται να δικαιολογούν την απεχθή αυτή τους πράξη, με την οικογενειακή διαιώνιση της τέχνης του γεωργού, του βοσκού, του βιοτέχνη, του τεχνίτη, του εμπόρου, του επιχειρηματία.
ΔΗΜ. ΗΛΙΑΚΗΣ