Προκειμένου ο συνδικαλισμός να μπει στον φυσικό τον δρόμο είναι αναγκαίο να γίνουν αλλαγές και να ληφθούν μέτρα που θα κόψουν την όρεξη εκείνων των συνδικαλιστών οι οποίοι στο όνομα της εργατικής τάξης προωθούν τον εαυτό τους. Δώδεκα ενδεικτικά τέτοια μέτρα είναι τα εξής:
Πρώτον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Αναρωτηθήκατε ποτέ σε πόσα συμβούλια συμμετέχουν οι συνδικαλιστές, πόσα χρήματα εισπράττουν από τη συμμετοχή τους και πόσο ισχυρό κίνητρο είναι αυτό για την αναπαραγωγή μιας συντεχνιακής πολιτικής;
Δεύτερον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα πάρα μόνο αν περάσει ορισμένο χρονικό διάστημα, π.χ. μια τετραετία, μετά την τελευταία θητεία τους σε συνδικαλιστικό όργανο. Το μέτρο αυτό θα μειώσει το κίνητρο για λαϊκισμούς και επίσης το κίνητρο για χρηματοδότηση συνδικαλιστών εκ μέρους ιδιωτών και επιχειρηματιών.
Τρίτον, οι συνδικαλιστές να μην εξαιρούνται από την υποχρέωση παροχής εργασίας προς την επιχείρηση στην οποία έχουν προσληφθεί. Είμαι βέβαιος ότι έχετε ακούσει για συνδικαλιστές που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, αλλά αμείβονται πάντα και παντοιοτρόπως.
Τέταρτον, οι συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων να γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας και σε χώρους εκτός της υπηρεσίας ή επιχείρησης. Είναι παράλογο να κλείνει το σχολείο επειδή οι καθηγητές έχουν γενική συνέλευση.
Πέμπτον, να απαγορευτεί η συμμετοχή συνδικαλιστών (όχι εργαζομένων) σε πειθαρχικά και λοιπά συμβούλια, διότι χρησιμοποιούν τη δύναμη που απορρέει από αυτά για ρουσφέτια, εκβιασμούς και προβολή.
Εκτον, Συνδικαλιστές δεν μπορεί να είναι ενεργά μέλη πολιτικών παρατάξεων. Οι δύο ιδιότητες συγχρόνως είναι ασυμβίβαστες
Εβδομο Οι συνδικαλιστές εκλέγονται σε ενιαίο ψηφοδέλτιο από τις τοπικές οργανώσεις που εκπροσωπούν, διατηρώντας κάθε οργάνωση το εισοδηματικό και χωροταξικό κριτήριο που την χαρακτηρίζει.
Ογδοο Στα συμβούλια – επιτροπές των συνδικαλιστικών οργανώσεων, συμμετέχουν κατά 70% εκλεγμένα μέλη του ενιαίου ψηφοδελτίου και κατά 30% μέλη της οργάνωσης που επιθυμούν να συμμετέχουν στο συμβούλιο ή την επιτροπή, τα οποία κληρώνονται για να συμμετέχουν στο ποσοστό 30% και για χρονική διάρκεια την μισή της χρονικής διάρκειας των εκλεγμένων μελών, οπότε αντικαθίστανται, εάν υπάρχουν μέλη προς αντικατάσταση, διαφορετικά συνεχίζουν την θητεία τους και το υπόλοιπο μισό του χρόνου που υπολείπεται.
Με τον ίδιο τρόπο εκλέγονται και κληρώνονται μέλη συμβουλίων ή επιτροπών στις τοπικές α΄βάθμιες, τις β΄βάθμιες και τις γ΄βάθμιες οργανώσεις.
Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η οικογενειοκρατία συνήθως υπάρχει παντού.
Στη τέχνη, στο εμπόριο, στην επιστήμη, στην εργασία, στο κεφάλαιο και στην πολιτική. Αυτό ακριβώς επικαλούνται οι πολιτικοί και δημιουργούν οικογενειακές δυναστείες, οι οποίες διαιωνίζουν και υπηρετούν σύμφωνα με αυτά στα οποία τους μύησε η οικογένεια.
Η σύγκριση αυτή όχι μόνο δεν είναι αληθινή, αλλά και υποκρύπτει ασέβεια και λαθροχειρία.
Ο τεχνίτης, ο έμπορος, ο επιχειρηματίας κλπ. μαθαίνουν το παιδί τους, το οποίο εργάζεται στο επάγγελμα του γονέα και αναλαμβάνει όταν έχει μάθει τη δουλειά του, επιφορτισμένο με όλα τα βάρη που έχει η επιχείρηση.
Ο γιος πολιτικός έχει υποχρέωση να γνωρίζει και αυτός τη δουλειά του πριν αναλάβει να εκπροσωπεί την κοινωνία.
Πρέπει να γνωρίζει, εργαζόμενος μέσα στην κοινωνία, πως λειτουργεί κάθε τομέας στην κοινωνία, να βιώσει την καθημερινότητα της κοινωνίας και με τις εμπειρίες του μαζί με την οικογενειακή πείρα να έχει αποκτήσει την ικανότητα να την εκπροσωπήσει έχοντας την ικανότητα πλέον με την πολιτική παρουσία του να αναδεικνύει την καθημερινότητα και να εκφράζει για κάθε θέμα τις επιθυμίες και τις απόψεις της κοινωνίας και μόνο με την μύησή του στην κοινωνία θα μπορεί συνειδητά να γίνει η έκφρασή της.
Η πολιτική δεν μαθαίνεται , δεν διδάσκεται, κυρίως είναι μύηση και έκφραση.
΄Ετσι οι εγκάθετοι γόνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν την κοινωνική λειτουργία της καθημερινότητας.
Σπουδάζουν σε σημαντικά Πανεπιστήμια πως πρέπει να διαχειριστούν τους πολίτες και την κοινωνία, επιβάλλοντας σε αυτούς τους τρόπους που διδάχθηκαν.
΄Ετσι εγκαθίσταται μέσα τους το αίσθημα της επιβολής τους στην κοινωνία με προκάτ διαδικασίες.
Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι δεν είναι τεχνίτες, τσαγκάρηδες που επαναλαμβάνουν την τέχνη τους για να φτιάξουν παπούτσια.
Οι λαοί μεταλλάσσονται, είναι διαφορετικοί, τα προβλήματά τους είναι διαχρονικά διαφορετικά και δεν είναι τα ίδια σε όλες τις κοινωνίες. Για τους λόγους αυτούς δεν αρκούν τα στερεότυπα μαθήματα οποιουδήποτε Πανεπιστημίου.
Ο κάθε εγκάθετος γόνος ζει στο δικό του γνωστικό κόσμο με τον οποίο θέλει να επιβληθεί, ξένος από τα ουσιαστικά προβλήματα, με λύσεις και προτάσεις που του προσφέρουν άλλοι.
Και κάπως έτσι αρχίζει η εξάρτηση και του ίδιου και της κοινωνίας που εκπροσωπεί.
Τότε οι σύμβουλοι οι πατρονές του, μπορεί να τον οδηγήσουν σε κάποιες επιτυχίες για μέρος της κοινωνίας ή αποτυχίες για ένα άλλο μέρος.
Σε κάθε περίπτωση δε θα λειτουργεί το δίκαιο για όλους. Αλλά για τις αποτυχίες δε θα πληρώσει ποτέ, όπως του επιχειρηματία ο γιος, απλά θα εναλλαχθεί στην εξουσία με κάποιους άλλους, συνήθως ομοίους του.
Δεν νομιμοποιούνται οι πολιτικοί να διαιωνίζουν τις οικογένειές τους, στην πολιτική και δεν δικαιούνται να δικαιολογούν την απεχθή αυτή τους πράξη, με την οικογενειακή διαιώνιση της τέχνης του γεωργού, του βοσκού, του βιοτέχνη, του τεχνίτη, του εμπόρου, του επιχειρηματία.
ΔΗΜ. ΗΛΙΑΚΗΣ