Πρώτον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών.
Δεύτερον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα.
Τρίτον, οι συνδικαλιστές να μην εξαιρούνται από την υποχρέωση παροχής εργασίας προς την επιχείρηση στην οποία έχουν προσληφθεί.
Τέταρτον, οι συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων να γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας και σε χώρους εκτός της υπηρεσίας ή επιχείρησης.
Πέμπτον, να απαγορευτεί η συμμετοχή συνδικαλιστών (όχι εργαζομένων) σε πειθαρχικά και λοιπά συμβούλια.
Εκτον, Συνδικαλιστές δεν μπορεί να είναι ενεργά μέλη πολιτικών παρατάξεων.
Εβδομο Οι συνδικαλιστές εκλέγονται σε ενιαίο ψηφοδέλτιο από τις τοπικές οργανώσεις που εκπροσωπούν.
Ογδοο Στα συμβούλια – επιτροπές των συνδικαλιστικών οργανώσεων, συμμετέχουν κατά 70% εκλεγμένα μέλη του ενιαίου ψηφοδελτίου και κατά 30% μέλη, τα οποία κληρώνονται για να συμμετέχουν στο ποσοστό 30%.
Ενατο αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων επιπέδου Περιφέρειας.
δημοσιεύονται στην εφημερίδα Διοίκησης της Περιφέρειας υποχρεωτικά και υποβάλλονται στην Περιφερειακή Βουλή προς συζήτηση, η οποία Βουλή υποχρεούται να τοποθετηθεί.
Δεκατο Μέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης που έχουν χάσει την πραγματική απασχόλησή τους στον κλάδο, δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων,
Ενδεκατο Δεν μπορούν να συμμετέχουν στην διοίκηση πέραν των δύο εκλογικών διαστημάτων.
Δωδεκατο Ο Συνδικαλισμός στους Περιφερειακούς και Κρατικούς τομείς οργανώνεται με το ίδιο πνεύμα, όπως και στους επαγγελματικούς κλάδους
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ;
Είναι συστηματικές ενέργειες για αναστολή, διόρθωση ή επαναπροσδιορισμό νόμων, αξιών, θεσμών και συστημάτων με στόχο την βελτίωση της καθημερινής ποιότητας ζωής και ελαχιστοποίηση των παραγόντων που προκαλούν φτώχεια, κακουχία, εξάντληση και εξαθλίωση σε ένα μέρος ή στην ολότητα ενός πληθυσμού ενάντια σε μία φαινομενικά και μόνο ισχυρότερη ομάδα ατόμων.
Το μόνο στοιχείο που καθορίζει πράξεις ως ακτιβιστικές είναι η αποτελεσματικότητα που έχουν στον στόχο που ισχυρίζονται ότι έχουν θέσει.
Π.χ. κατά την δεκαετία του 1930 ο συνδικαλισμός παγκοσμίως ήταν ομολογουμένως και αντικειμενικά ακτιβισμός.
Αυτό γιατί μέσω του συνδικαλισμού της εποχής εκείνης επετεύχθησαν και κατοχυρώθηκαν ζωτικότατα δικαιώματα και προστασίες των πολιτών και από το κράτος και από τους κεφαλαιούχους της τάξεως των πολυεκατομμυριούχων.
Δυστυχώς όμως ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε και απαξιώθηκε συστηματικά από το κράτος.
Ο σωστός ακτιβισμός πάντα είναι ειρηνικός και έννομος.
Η βία παντός είδους είναι έκφραση της αδυναμίας αυτού που την διαπράττει αν επιβάλλει αυτό που θέλει δια της λογικής και του νόμου.
Ο πραγματικός ακτιβιστής είναι ορθολογιστής, ήρεμος και μιλάει πάντα με τεκμήρια και επιχειρήματα, όχι με απλές αβάσιμες και ατεκμηρίωτες απόψεις και νουθεσίες ή εκφοβιστικά ή φανατιστικά σλόγκαν και κλισέ.
Κάνουμε ακτιβισμό όταν :
- Τηρούμε τα όρια της δικής μας προσωπικότητος και περιφρορούμε τα δικαιώματα μας.
- Δεν καταπατούμε τα δικαιώματα άλλων με τις πράξεις μας και τα λόγια μας.
- Δεν διαπράττουμε πράξεις ρατσισμού προς οποιονδήποτε αλλά ούτε και προς τον εαυτό μας.
- Δεν αγνοούμε ή συγχωρούμε οποιαδήποτε αδικία ή καταπάτηση ανθρωπίνου δικαιώματος οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου, είτε πλειοψηφίας είτε μειοψηφίας, για χάρη αποφυγής θυμού ή φασαρίας.
- Προσφέρουμε βοήθεια όταν μας ζητείται κρίνοντας αντικειμενικά τον κάλλιστο τρόπο να το πράξουμε.
- Έ χουμε ακριβώς τα ίδια μέτρα και ίδια σταθμά και για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
ΘΕΣΕΙΣ
Στο σημερινό Ελληνικό Πολίτευμα ο Πρωθυπουργός καταλαμβάνει το αξίωμά του ως πρόεδρος της κομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Στην ουσία, όμως, ως μονάρχης ενός από τα αυστηρώς αρχηγικά ελληνικά κόμματα, και
κυβερνά με την ίδια δικτατορική νοοτροπία όπως και το κόμμα του.
Είναι μια αντιδημοκρατική, αλλά νόμιμη, πραγματικότητα, που
ξεκινά από το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο επιτρέπει τη συγκέντρωση της
εξουσίας σε ένα μόνο σώμα, τη Βουλή, και την ανάθεσή της σε
αρχηγικά κόμματα, μη θεσμοθετημένης εσωκομματικής δημοκρατίας.
Για τούς συντάκτες τού Συντάγματός μας και τούς Αντιπροσώπους μας,
οι οποίοι το ψήφισαν , θεωρήθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες τα εξής:
Α. Να μην υπάρχει δεύτερο εκλεγμένο Σώμα για να νομοθετεί.
Β. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην έχει ρυθμιστικές αρμοδιότητες
στη λειτουργία της Δικαιοσύνης να εμπλέκεται η Κυβέρνηση.
Γ. Να μην είναι θεσμοθετημένη η εσωκομματική δημοκρατία.
Δ. Οι αρχηγοί των κομμάτων να επιλέγουν τούς υποψήφιους
βουλευτές.
Ε. Ο εκλογικός νόμος να είναι μεταβαλλόμενος κατά το δοκούν των
κομμάτων.
ΣΤ. Η νομιμότητα των πράξεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να ελέγχεται
από διοικητικούς παράγοντες και όχι από τη Δικαιοσύνη.
Ζ. Τα συνδικάτα να μην έχουν συνταγματική υπόσταση.
Η. Να μην υπάρχουν θεσμοί συμμετοχής και πρωτοβουλιών πολιτών.
Να μην υφίσταται θεσμικά η κοινωνία πολιτών. Αυτή είναι η αντιδημοκρατική ελληνική πολιτειακή πραγματικότητα. Όλες οι άλλες, όμως, ευρωπαϊκές κοινωνίες (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία,κλπ) έχουν φροντίσει να συμπεριλάβουν θεσμούς στα Συντάγματά τους που να κατοχυρώνουν τη διάκριση των λειτουργιών. Στην Ελλάδα της εκμηδενισμένης Λαϊκής Κυριαρχίας, της μιας Βουλής, της πλειοψηφίας που εκλέγει τον Ανώτατο Άρχοντα, που νομοθετεί, που κυβερνά, που ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης και καθιστά τον Πρωθυπουργό παντοδύναμο διαχειριστή της εξουσίας, κατά τη διάρκεια των 4 χρόνων της κυβερνητικής του θητείας, έχει έρθει ο καιρός για βασικές πολιτειακές αλλαγές. Υπάρχει ένα χρέος προς τον Ελληνικό Λαό, τον πολιτικά αναβαθμισμένο, για ένα αντάξιο του, δημοκρατικότερο Πολίτευμα.