Για να υποχρεωθούν οι νέοι μας να μάθουν γράμματα έχει εγκατασταθεί πάνω από τα κεφάλια τους μία απίστευτη οργάνωση υπευθύνων με καθορισμένες σχέσεις, υποχρεώσεις και δικαιώματα, ο καθένας.
Αυτή η μονολική οργάνωση υπάρχει σε κάθε περιφέρεια και υπακούει απόλυτα σε μια άλλη πολυκέφαλη υποταγμένη στον έναν, οργάνωση του Υπουργείου.
Όλα είναι προκαθορισμένα στο ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΛΟΓΙΟ βάσει του οποίου ο ένας φοβάται τον άλλον και ο μεγάλος τον πιο μεγάλο.
Αυτό λοιπόν προβλέπει, με αναλυτική περιγραφή του, τι πρέπει να κάνει ο καθένας, στην παρακάτω οργάνωση για το ΚΑΛΟ των μαθητών ξεκινώντας από την βάση δηλαδή τα σχολεία.
- Συμβούλιο Τμήματος Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
- Σύλλογος Διδασκόντων
- Σχολικό Εργαστήριο
- Σύλλογος Εκπαιδευτικών
- Διευθυντές – Υποδιευθυντές Σ.Ε.Κ
- Υπεύθυνοι Τομέων Σ.Ε.Κ
- Διευθυντές – Υποδιευθυντές σχολικών μονάδων
- Διευθυντές Εκπαίδευσης
- Προϊστάμενοι Γραφείων Εκπαίδευσης
- Προϊστάμενοι εκπαιδευτικών θεμάτων
- Σχολικοί Σύμβουλοι
- Προϊστάμενοι επιστημονικής – παιδαγωγικής καθοδήγησης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης
- Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης
Πάνω από τον Περιφερειακό Διευθυντή είναι οι υπηρεσίες του Υπουργείου.
Ερωτώμαι Δημόσια.
Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι τι σχέση έχουν με αυτήν την τεράστια κεντρικά διοικούμενη ιεραρχία;
Μέσα στο ΠΡΟΚΑΤ σύστημα οι μαθητές θα διαπλαστούν για να γίνουν πολίτες τι είδους ;
Όπως τους θέλει η ιεραρχία;
ΠΑΙΔΕΙΑ : ΚΑΤ’ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ
Διερωτώμαι ειλικρινά εάν η παιδεία δημιουργεί το κοινωνικό σύστημα ή το σύστημα δημιουργεί την παιδεία.
Ας ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα τι εννοούμε παιδεία;
Η παιδεία που δέχεται ένα άτομο ξεκινά από το σχολείο και επηρεάζεται στην συνέχεια από το σύστημα εξουσίας και πλουτισμού και τον τρόπο που λειτουργεί. Το σύστημα εξουσίας και πλουτισμού οργανώνει τα σχολεία με τρόπο ώστε οι νέοι να μυηθούν στην λειτουργία του κοινωνικού συστήματος.
Η μύηση στο κοινωνικό σύστημα δεν διδάσκεται αλλά επιβάλλεται στους νέους, τους οποίους εθίζει και αποδέχονται χωρίς αμφισβήτηση την όποια μορφή οργάνωσης τους έχει υποβληθεί.
Διδάσκονται μαθήματα όχι για την ζωή τους.
Διδάσκονται να γίνουν επιστήμονες όχι ενάρετοι και αυτόνομοι πολίτες.
Διδάσκονται να υπακούουν όχι να συμμετέχουν.
Και διερωτάται κανείς.
Τι θέλει η εξουσία από το Σχολείο;
Να παράγει καλούς επιστήμονες;
Ή να παράγει ενάρετους, ανεξάρτητους πολίτες οι οποίοι θα γίνουν μετά καλοί επιστήμονες;
Νομίζω ότι όλοι εμείς οι απλοί πολίτες, οι οικογενειάρχες, θέλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο να αποκτούν ενάρετο χαρακτήρα για να γίνουν ενάρετοι επιστήμονες.
Να γίνουν ολοκληρωμένοι, αυτοδύναμοι πολίτες, να μην φοβούνται την ζωή γιατί γνώρισαν από το σχολείο την κοινωνία.
Αυτούς τους νέους όπως τους θέλουν οι γονείς δεν τους δημιουργεί έτσι το σύστημα της η εξουσία.
Δεν διαπλάθει τα παιδιά τουλάχιστον μέχρι να γίνουν 12 ετών για να γνωρίσουν αισθηματικά και νοητικά τον εαυτό τους και τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Δεν τους δίνει στοιχεία να αντιλαμβάνονται, πως λειτουργεί το περιβάλλον που θα ζήσουν είτε είναι το κοινωνικό είτε είναι το τεχνικό είτε είναι το φυσικό περιβάλλον.
Χωρίς αυτές τις αντιλήψεις και γνώσεις , πως θα έχουν αυτοπεποίθηση, αν θέλουμε να έχουν.
Δεν τους δίνει στοιχεία που θα μυήσει τους νέους στην αισθητική.
Δεν τους δίνει στοιχεία να αντιληφθούν τι είναι δημιουργία κα πως οι θετικές επιστήμες εναρμονίζονται κτίζοντας δημιουργήματα.
Δεν επιτρέπεται στους δασκάλους να παρεκκλίνουν από την στείρα διδαχή της προεπιλεγμένης ύλης.
Όλοι πρέπει να μυηθούν με υπακοή σε ένα μονολιθικά κτισμένο αυταρχικό σύστημα των σχολείων κατ’ομοίωση της κοινωνίας.
Και οι όποιες δυνητικές μικρό παραλλαγές δεν αλλάζουν, ούτε καν βελτιώνουν.
Η πορεία είναι πολύ ολισθηρή. ΓΙΑΤΙ;
ΔΑΣΚΑΛΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ
Η δασκαλοκεντρική μέθοδος είναι η παραδοσιακή μορφή διδασκαλίας.
Βασική επιδίωξη είναι η μετάδοση γνώσεων, με παθητική παρακολούθηση, αντιγραφή, απαντήσεις σε κλειστές ερωτήσεις και επεξεργασία ασκήσεων κυρίως από το βιβλίο ατομικά. Τα χαρακτηριστικά του ρόλου του δασκάλου είναι να κυριαρχεί στην τάξη, να καθορίζει τον τρόπο μάθησης των παιδιών, να τα χειραγωγεί βήμα-βήμα κατά τη διαδικασία της μάθησης, να τους προσφέρει έτοιμες γνώσεις, να τα αξιολογεί με κριτήριο το τι και πόσες γνώσεις απέκτησαν. ΄Όλα τα παραπάνω παροτρύνουν τους μαθητές να προσέχουν, να ακούν και να μαθαίνουν ότι τους προσφέρεται, να απομνημονεύουν και να συσσωρεύουν γνώσεις συχνά αποκομμένες από τη ζωή τους, τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες τους και να παρεμποδίζεται η ανάπτυξη των κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων. Συμπερασματικά, συναντούμε τα εξής μειονεκτήματα.
- Ο δάσκαλος, το κέντρο, η πρωτοβουλία του μαθητή λογαριάζονται ως αντίδραση.
- Η επικοινωνία δασκάλων μαθητών είναι μονόδρομη, ο δάσκαλος εκπέμπει και ο μαθητής αποδέχεται.
- Η διδασκαλία είναι ομοιόμορφη, απευθύνεται σε όλους τους μαθητές με τον ίδιο τρόπο.
- Η ώθηση για επίδοση και μάθηση είναι ετερόνομη και πειθαναγκαστική.
- Απουσιάζει η ανατροφοδότηση. Οι απαντήσεις από κάποιους δε σημαίνει κατανόηση από όλους.
Είναι φανερό, ότι χρειάζεται νέο κλίμα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, που δεν μπορεί να το προσφέρει κανενός είδους μεταρρύθμιση, είτε εσωτερική, είτε εξωτερική. Χρειάζεται νέα αντίληψη γύρω από τη μάθηση και το ρόλο του σχολείου.
Το σχολείο αποτελεί ζωντανό τμήμα της κοινωνίας και μόνο μέσα σ’ αυτή μπορεί να πετύχει την ολοκλήρωσή του.
Το σχολικό μας σύστημα, στιγματισμένο από την άκρατη νοησιαρχία του παρελθόντος, δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αδιέξοδά του, με αποτέλεσμα οι οποιεσδήποτε βελτιωτικές παρεμβάσεις να προκαλούν μόνο ανεπαίσθητες αλλαγές, εφόσον δεν στοχεύουν στην πηγή του κακού.
Οι μαθητές οδηγούνται στην αποξένωση, αντιμετωπίζοντας το σχολείο χωρίς κανένα συναισθηματικό δεσμό, χωρίς καμιά διάθεση συνεργασίας, πράγμα που καθιστά το έργο του εκπαιδευτικού ακόμα πιο δύσκολο. Ο εκπαιδευτικός κάτω από αυτές τις συνθήκες εμποδίζεται να ανοιχτεί σε νέες ιδέες και μεθόδους, ακολουθώντας την «πεπατημένη», που εκφράζεται με τη μέθοδο της διάλεξης, της παράδοσης, της λογοκρισίας.
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Ο όρος Βιωματική – Επικοινωνιακή διδασκαλία, εμπεριέχει δύο επιμέρους όρους, το βίωμα και την επικοινωνία. Η βιωματική διδασκαλία εμπεριέχει ένα πλέγμα από διδακτικές που έχουν αφορμή βιωματικές καταστάσεις.
Ο μαθητής ως άτομο ή συλλογικά ως ομάδα μεταφέρει στην τάξη τα ενδιαφέροντα της καθημερινής ζωής και τα καταθέτει, στα πλαίσια συζητήσεων, ως αντικείμενο αναζήτησης, διερεύνησης και διδακτικής δράσης.
Ο ρόλος του σχολείου συνοψίζεται στην προσπάθεια να καταστήσει τους μαθητές ικανούς να αντιμετωπίζουν με επιτυχία προβλήματα της ζωής που εμφανίζονται στο παρόν και άλλα που ενδέχεται να εμφανιστούν στο μέλλον.
Έτσι λοιπόν ο σχεδιασμός διδακτικών δραστηριοτήτων, που θα αναλαμβάνουν να καταστήσουν τα βιώματα αντικείμενο αναζήτησης και διδακτικής δράσης, πρέπει να είναι βασική επιδίωξη του σχολείου.
Αξιώματα που στηρίζεται η βιωματική μάθηση είναι:
1) Ο ανθρωπισμός, ο μαθητής γίνεται επίκεντρο της διδασκαλίας
2) Η ανάληψη ευθύνης, η εκπαίδευση εργαλείο επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων
3) Η απελευθέρωση του ατόμου από περιοριστικές αντιλήψεις.
Η επιθυμία να αποτελέσουν τα βιώματα των μαθητών αντικείμενο διδακτικής επεξεργασίας αποτελεί, κατά κύριο λόγο, μια προσπάθεια ενίσχυσης ενός βασικού ζητούμενου στη εκπαίδευση, που αναφέρεται στην ατομική και κοινωνική αυτονομία.
Σχετικά με την επιλογή βιωμάτων, υπάρχουν δυο βασικά κριτήρια.
Η ένταση του προβληματισμού είναι το πρώτο στοιχείο.
Κατά πόσο δηλαδή, ο προβληματισμός δεν αποτελεί εκδήλωση ενός αυθορμητισμού, αλλά μια κατάσταση που προκαλεί ενδιαφέρον συνεχές και ως πρόταση επαναλαμβάνεται. Το δεύτερο στοιχείο αναφέρςεται στο πόσο ο προσωπικός προβληματισμός ενός παιδιού μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον μιας μεγάλης μερίδας ατόμων της διδακτικής ομάδας.
Για να μπορέσει η βιωματική – επικοινωνιακή διδασκαλία να καρποφορήσει, χρειάζεται αναμφίβολα ειδική εξάσκηση της ομάδας, ώστε να είναι σε θέση να ανακοινώνει, να προτείνει, να αξιολογεί, να επιλέγει και να έχει την απαιτούμενη διορατικότητα, αν και κατά πόσο το εξεταζόμενο αντικείμενο επιδέχεται παραπέρα ανάλυση ή είναι απροσπέλαστο ή ανάξιο λόγου.
Όλες αυτές οι ιδιότητες είναι ασκήσιμες, αρκεί να εισαχθούν στο σχολείο και φυσικά να προετοιμαστούν κατάλληλα οι εκπαιδευτικοί τόσο ως προς την τεχνική όσο και ως προς τη θετική στάση τους απέναντι σε διδακτικές διαδικασίες αυτής της μορφής.
ΓΝΩΜΙΚΑ
Εκπαίδευση στα μέσα επικοινωνίας
Προς μια κριτική αξιοποίηση των πληροφοριών
<<Η έκρηξη της γνώσης των τελευταίων περίπου τριάντα χρόνων, μικρή μόνον σχέση έχει με τη γνώση αυτή καθαυτή. Σχετίζεται κυρίως με τη γνώση ως εμπόρευμα που παράγεται από τη <<βιομηχανία της γνώσης>>. Και όπως κάθε άλλη μορφή βιομηχανικής παραγωγής σήμερα, η κυριότερη παρενέργεια είναι η ρύπανση: η ρύπανση του νου>>.
- Wilden (1980) System and Structure.
Eriksen (2005)
<<αντιμέτωπος με την απεραντοσύνη ενός ωκεανού πληροφορίας, ο άνθρωπος πλέον δε μαθαίνει να κολυμπά. Μαθαίνει απλώς να μην μπορεί να χορτάσει αν δεν τον πιει όλον>>
Η πληροφόρηση δεν προυποθέτει την γνώση. Το να πληροφορηθεί κανείς ότι σε μία μακρινή χώρα συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός δεν προυποθέτει γνώσεις για την γεωγραφία ή την ιστορία αυτής της χώρας. Αν το άτομο που προσλαμβάνει την πληροφορία δεν έχει την προαπαιτούμενη γνώση, τη συγκρατεί απλώς ως μια εντυπωσιακή πληροφορία, δηλαδ΄ή μια πληροφορία που του έλκυσε την προσοχή. Αν διέθετε το απαιτούμενο γνωστικό σχήμα (περί της χώρας) ώστε η πληροφορία να αποτελεί ένα νέο, πρόσφατο δεδομένο (ένα δεδομένο της ημέρας) που τροποποιεί την ήδη υπάρχουσα γνώση, τότε η πληροφόρηση θα λειτουργούσε ως εν-ημέρωση.