Ο ισχυρός κρίκος στη σχέση εργοδότη και εργαζόμενου, είναι ο εργοδότης σχεδόν πάντα. Για να εξισωθεί η σχέση αυτή, χωρίς να χάνει ο εργοδότης την αποφασιστική ευθύνη, δεν αρκούν ιδεολογήματα, ούτε προσωρινές κομματικές και Κυβερνητικές παρεμβάσεις των οποίων τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα και συχνά δυσχεραίνουν μελλοντικά τη θέση των εργαζομένων.
Απαιτούνται δίκαιοι και αναλλοίωτοι Συνταγματικοί θεσμοί που να επιτρέπουν την ειρηνική και αποδοτική συνλειτουργία και των δύο μερών. Η κοινωνική ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ προτείνει:
1) Ο εργοδότης να είναι υποχρεωτικά εφοδιασμένος με ΜΙΣΘΟΔΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ προκειμένου να μπορεί να λειτουργήση με τρίτους. Η ΜΙΣΘΟΔΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ περιλαμβάνει την εμφάνιση
της πληρωμής ή όχι των μισθών και των εισφορών ασφάλειας από τα υποχρεωτικά ασφαλιστικά ταμεία που προβλέπει το κράτος. Εάν ο εργοδότης λοιπόν δε έχει πληρώσει το μισθό δεν μπορεί να συναλλάσσεται με τρίτους. ΄Ετσι είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τους οφειλόμενους μισθούς ή να συμφωνήσει με τους εργαζομένους τη ρύθμιση αυτή. Για να συμφωνηθεί η ρύθμιση, σίγουρα προηγείται συζήτηση και αιτιολόγηση της κατάστασης και αυτό φέρνει τη κατανόηση εάν υπάρχει δίκαιο ή τη ρήξη εάν δεν υπάρχει. Η διαδικασία αυτή είναι χρήσιμη και για τα δύο μέρη.
2) Ο εργοδότης έστω και μέσα από διαδικασίες νόμιμες ή όχι μπορεί να απολύσει εργαζόμενους.
Μπορούν όμως και εργαζόμενοι που τους έχει ανάγκη ο εργοδότης να φύγουν, για δικούς τους λόγους.
Τον κάθε εργαζόμενο πρέπει να συνοδεύει επίσημου φορέα ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ, το οποίο συμπληρώνουν οι εργοδότες και ο ίδιος. Σε αυτό αναδεικνύονται οι πραγματικές γνώσεις και συμπεριφορές και όταν υπάρχει αυτό παίρνει ο εργοδότης την ευθύνη της πρόσληψης και ό,τι προκύψει από αυτή.
3) ΄Όταν η εργοδοσία χρειάζεται να προσλάβει εργαζόμενους, δεν μπορεί να βρει και να διαλέξει τους κατάλληλους΄εάν δεν υπάρχει έστω και μια λογική ΑΝΕΡΓΙΑ. Η ΑΝΕΡΓΙΑ λοιπόν είναι χρήσιμη για τους εργοδότες και οφείλουν να την διατηρούν. Οι άνεργοι λοιπόν πρέπει να υπάρχουν επιβιώνοντας και με όρεξη και κίνητρο να δουλέψουν. Πρέπει λοιπόν οι εργοδότες να χρηματοδοτούν τους άνεργους
για να επιβιώνουν και να υπάρχουν σε αναμονή και παράλληλα για τη πρόσληψή τους πρέπει να υπάρχουν κίνητρα για να φύγουν οικειοθελώς από την ανεργία και να αρχίσουν εργασία. Το κράτος πρέπει ιδιαίτερα, να μεριμνά για τους διαρθρωτικά άνεργους, δηλαδή αυτούς που είναι δύσκολο να ξαναβρούν εργασία (είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω έλλειψης προσόντων και δεξιοτήτων).