ΥΓΕΙΑ – ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι το ίδιο έντονο σε όλους του πολίτες.
Μία μερίδα έχει την οικονομική άνεση και αντιμετωπίζει την ασφάλεια της και μάλιστα σε υψηλό ή ικανοποιητικό επίπεδο, άλλη μερίδα έχει πρόβλημα και μία άλλη μερίδα έχει μεγάλο πρόβλημα.
Επίσης διαφοροποιείται από Κράτος σε Κράτος. Θέλω να πω ότι ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται εμπορικά και οι έχοντες και κατέχοντες είναι ικανοποιημένοι, ενώ οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι, που πρέπει να βοηθηθούν και από αυτό το σημείο αρχίζουν τα προβλήματα.
Ο άνθρωπος, ως πολίτης, δεν πρέπει να είναι υποκείμενο βοήθειας, αλλά Σεβασμού.
Δεν πρέπει να δέχεται να ζει κάτω από την κάθε απόφαση συμπόνιας, αλληλεγγύης, ελεημοσύνης που επινοούν οι αρμόδιοι που προγραμματίζουν.
Όλο το σύστημα πρέπει να υπακούει σε μερικές αρχές αξιοπρέπειας του ανθρώπου με επίκεντρο και πρωταγωνιστή το άτομο. Όπως:
1) Για την υγεία του ανθρώπου προέχει η προληπτική ιατρική, με πολύ σοβαρές και υποχρεωτικές εξετάσεις. Έτσι και οι ασθένειες, και οι θάνατοι και οι δαπάνες υγείας, θα περιοριστούν αισθητά εις βάρος αυτών που πλουτίζουν από τις αρρώστιες των πολιτών.
2) Η υγεία δεν είναι υπόθεση των εργαζομένων και των εισφορών τους, αλλά του κάθε ανθρώπου.
3) Κάθε πολίτης είναι διαχειριστής των δικών του εισφορών. Οι εισφορές του σε έντοκο εγγυημένο από το Κράτος, λογαριασμό ανάλογης Τράπεζας, δημιουργούν μία καρτέλα όπου φαίνονται και οι προσωπικές του δαπάνες υγείας.
Τις δαπάνες που είναι πάνω από τις εισφορές καλύπτει το Κράτος. Τις εισφορές που είναι πάνω από τις δαπάνες εισπράττει το Κράτος σε ειδικό κοινωνικό λογαριασμό, ο οποίος αν χρειαστεί συμπληρώνεται από τον Κρατικό προϋπολογισμό, για να καλύψει τις ελλειμματικές καρτέλες των πολιτών.
Έτσι ο Κεντρικός Διαχειριστικός λογαριασμός του Κράτους συνδέεται με την καρτέλα υγείας του κάθε πολίτη.
4) Ο ασφαλισμένος διαλέγει και πληρώνει από τα έσοδα της καρτέλας του, την ιδιωτική κλινική, τον γιατρό ή το νοσοκομείο, τα οποία πρέπει να έχουν αναρτημένο τιμολόγιο για όλες τις υπηρεσίες που παρέχουν.
Έτσι ο ασφαλισμένος αποφασίζει άμεσα για την επιλογή του γιατρού του και όλοι οι κρατικοί ή ιδιωτικοί οργανισμοί υγείας, ανταγωνιζόμενοι, θα προσπαθούν να του προσφέρουν καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες.
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ
Μετά από 6 χρόνια και δέκα……κάτι περικοπές συντάξεων (έχουμε χάσει πλέον το μέτρημα), επιμένουμε στην ίδια πολιτική η οποία με μαθηματική ακρίβεια και πάλι θα αποτύχει.
Και όμως, εναλλακτική λύση υπάρχει. Η λύση αυτή εφαρμόζεται ήδη σε μερικά κράτη με επιτυχία εδώ και 40 χρόνια.
Η διαφορά μεταξύ των 2 αυτών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων είναι ότι το υπάρχον Ελληνικό σύστημα βασίζεται στην διανομή των εισφορών των ενεργών εργαζομένων στους συνταξιούχους, δηλαδή αυτοί που εργάζονται σήμερα πληρώνουν για αυτούς που είναι σήμερα συνταξιούχοι. Σε ένα κράτος βυθισμένο στην ύφεση όπου οι μισθοί (άρα και οι εισφορές) μειώνονται και με την ανεργία στο 25% (η οποία δεν πρόκειται να απορροφηθεί πριν από μία δεκαετία) το σύστημα αυτό δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει.
Στην εναλλακτική μας πρόταση, καταργούμε το σύστημα της αναδιανομής και το αντικαθιστούμε με ένα σύστημα κεφαλαιοποίησης. Δηλαδή, ο κάθε εργαζόμενος αποταμιεύει χρήματα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική του σύνταξη. Αυτό θα γίνεται με την εγγύηση του κράτους μέσω ασφαλιστικών εταιρειών, τραπεζών ή άλλων ιδρυμάτων. Το κράτος δεν θα έχει σε καμία περίπτωση την διαχείριση των εισφορών, μόνο θα εγγυάται τις καταθέσεις. Ας δούμε δύο παραδείγματα με 2 διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού:
1- Έστω ότι ένας εργαζόμενος πληρώνει κάθε μήνα 300 € συνταξιοδοτικές εισφορές (150 € ο ίδιος και 150 € ο εργοδότης).
Η διάρκεια των εισφορών ορίζεται στα 35 χρόνια εργασίας, στο συγκεκριμένο εναλλακτικό πρόγραμμα δεν μας ενδιαφέρει πια σε τι ηλικία ο εργαζόμενος θα συνταξιοδοτηθεί, αλλά μόνο ότι εισφέρει για 35 χρόνια. Μετά το πέρας των 35 ετών, θα έχει εισφέρει από την τσέπη του 63’000€ και ο εργοδότης άλλα τόσα. Εάν αυτά τα χρήματα που κατατίθενται επιφέρουν ένα μέσο ανατοκιζόμενο επιτόκιο της τάξεως του 3% (πολλά ταμεία στο εξωτερικό επιτυγχάνουν πολύ υψηλότερα επιτόκια) τότε θα διαθέτει ένα ποσό της τάξεως των 252000 € στο τέλος της 35ετιας. Με αυτό τον τρόπο θα έχει μια βασική σύνταξη 365 € το μήνα. Επειδή όμως το αρχικό ποσό των 252’000 € παραμένει δεσμευμένο για τον υπόλοιπο βίο (κατά την διάρκεια της συνταξιοδότησης και μειώνεται κάθε μήνα με 365 €) και αυτό συνεχίζει να τοκίζεται, ο συνταξιούχος θα εισπράττει και αυτούς τους τόκους.Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε μία σύνταξη ύψους 1330 ευρώ τον πρώτο συντάξιμο μήνα και μειώνεται κάθε μήνα 1,5 – 2 ευρώ με αποτέλεσμα η σύνταξη του τελευταίου μήνα σε ηλικία 90 ετών να είναι 700 ευρώ. Ουσιαστικά, βλέπουμε ότι με μία επένδυση των 150 ευρώ το μήνα από τον εργαζόμενο, θα λαμβάνει μία σεβαστή σύνταξη.