Είναι συστηματικές ενέργειες για αναστολή, αναπροσαρμογή, διόρθωση ή επαναπροσδιορισμό εννοιών, νόμων, αξιών, θεσμών και συστημάτων με στόχο την βελτίωση της καθημερινής ποιότητας ζωής και ελαχιστοποίηση των παραγόντων που προκαλούν φτώχεια, κακουχία, εξάντληση και εξαθλίωση σε ένα μέρος ή στην ολότητα ενός πληθυσμού ενάντια σε μία φαινομενικά και μόνο ισχυρότερη ομάδα ατόμων.
Το μόνο στοιχείο που καθορίζει πράξεις ως ακτιβιστικές είναι η αποτελεσματικότητα που έχουν στον στόχο που ισχυρίζονται ότι έχουν θέσει.
Π.χ. κατά την δεκαετία του 1930 ο συνδικαλισμός παγκοσμίως ήταν ομολογουμένως και αντικειμενικά ακτιβισμός.
Αυτό γιατί μέσω του συνδικαλισμού της εποχής εκείνης επετεύχθησαν
Και κατοχυρώθηκαν ζωτικότατα δικαιώματα και προστασίες των πολιτών και από το κράτος και από τους κεφαλαιούχους της τάξεως των πολυεκατομμυριούχων.
Δυστυχώς όμως ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε και απαξιώθηκε συστηματικά από το κράτος
Και ανθρώπους όχι συνδικαλιστές αλλά κομματικοποιημένους οπαδούς και εκπροσώπους οι οποίοι προοδευτικά φρόντισαν ώστε τα όπλα του συνδικαλισμού (δηλαδή η απεργία, η πορεία, η αποχή καθώς και το μπουκοτάζ μέχρι ένα βαθμό) να χάσουν την ισχύ τους στην αντίληψη της κοινής γνώμης και στην επίδραση που έχουν στην κρατική μηχανή και τον επιχειρηματικό κόσμο.
Ιδίως από την εποχή του 1980 και μετά σημειώθηκε έκρηξη χρήσης των όπλων αυτών για ανούσια θέματα με μηδενικά αποτελέσματα εκτός από την κούραση της κοινής γνώμης από αυτά.
Συνεπώς, η έκπτωση του συνδικαλισμού στην αντίληψη του κόσμου και η αποδυνάμωση του όσον αφορά την δυνατότητα του να επηρεάσει την κρατική μηχανή και τον επιχειρηματικό κόσμο καθιστά τον συνδικαλισμό με την σημερινή του μορφή ΜΗ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ.
Μπορεί ένα άτομο μόνο του να κάνει ακτιβισμό;
Βεβαίως και μπορεί. Στην πραγματικότητα ιστορικά όλα τα πραγματικά και ουσιώδη ακτιβιστικά κινήματα ξεκίνησαν κατόπιν των ακτιβιστικών πράξεων (πάντα ειρηνικών) ενός και μόνο ατόμου. (link σε Λούθηρο, Κουμφούκιο, Ρόζα Παρκς, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Σίντλερ, Γκάντι, Φλώρενς, Ναιτινγκειλ, Ερρίκος Ντύναν, κ.α.)
Όλα τα άτομα τα οποία παραθέτουμε ως παράδειγμα επιτυχώς εναντιώθηκαν ειρηνικά και τεκμηριωμένα ενάντια στην καταπιεστική, παράνομη και αβάσιμη πίεση και βία μίας ομάδας ατόμων (μικρής ή μεγάλης ) που, πίσω από την ισχύ του όχλου, φερόταν ως πιο ισχυρά αλλά αποδειχθηκαν ανίσχυρα.
Όμως η ανωνυμία δεν είναι προστασία του ατόμου μου που σταματάει εάν ξεκινήσω ακτιβισμό επωνύμως:
Αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος έτσι ώστε να εκφοβίζεται ο πολίτης ώστε να συναινεί σε ότι ατόπημα ή παραβίαση των δικαιωμάτων του του επιβάλλεται μέσω της σιωπής του. Η νομολογία αποδεικνύει ότι επώνυμα άτομα ή άτομα διεθνούς βεληνεκούς λόγω επαγγέλματος ή δραστηριότητας ή κοινωνικού ακτιβισμού χαίρουν μεγαλύτερης προστασίας από τον νόμο και τις αρχές από οποιονδήποτε ανώνυμο πολίτη.
Συνεπώς ο επώνυμος ακτιβισμός αποτελεί προστασία του ατόμου μας που η ανωνυμία δεν μπορεί να προσφέρει.
Πώς μπορώ εγώ να κάνω ακτιβισμό;
Ο σωστός ακτιβισμός πάντα είναι ειρηνικός και έννομος.
Η βία παντός είδους είναι έκφραση της αδυναμίας αυτού που την διαπράττει αν επιβάλλει αυτό που θέλει δια της λογικής και του νόμου.
Ο πραγματικός ακτιβιστής είναι ορθολογιστής, ήρεμος και μιλάει πάντα με τεκμήρια και επιχειρήματα, όχι με απλές αβάσιμες και ατεκμηρίωτες απόψεις και νουθεσίες ή εκφοβιστικά ή φανατιστικά σλόγκαν και κλισέ.
Κάνουμε ακτιβισμό όταν :
- Τηρούμε τα όρια της δικής μας προσωπικότητος και περιφρορούμε τα δικαιώματα μας.
- Δεν καταπατούμε τα δικαιώματα άλλων με τις πράξεις μας και τα λόγια μας.
- Δεν διαπράττουμε πράξεις ρατσισμού προς οποιονδήποτε αλλά ούτε και προς τον εαυτό μας.
- Δεν αγνοούμε ή συγχωρούμε οποιαδήποτε αδικία ή καταπάτηση ανθρωπίνου δικαιώματος οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου, είτε πλειοψηφίας είτε μειοψηφίας, για χάρη αποφυγής θυμού ή φασαρίας.
- Προσφέρουμε βοήθεια όταν μας ζητείται κρίνοντας αντικειμενικά τον κάλλιστο τρόπο να το πράξουμε.
- Έ χουμε ακριβώς τα ίδια μέτρα και ίδια σταθμά και για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
ΓΝΩΜΙΚΑ
– Καμία εξάρτηση από το Κράτος, ούτε οικονομική ούτε ηθική, ώστε τα συνδικάτα και φυσικά οι εκπρόσωποι τους, οι συνδικαλιστικοι ηγέτες, να είναι πραγματικά ελεύθεροι και ακηδεμόνευτοι. Όλα τα έξοδα των συνδικάτων, συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας της συνδικαλιστικής ηγεσίας, καλύπτονται από τις συνδρομές των μελών.
– Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός: To μοντέλο του κρατικού συνδικαλισμού εφαρμόζεται σε ολοκληρωτικά μονοκομματικά καθεστώτα.
Εφόσον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πληρώνονται από το κράτος και όχι από τα μέλη των συνδικάτων, λογικό και επόμενο είναι να δεσμεύονται απέναντι του όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικο-πολιτικά. Κυριαρχεί βεβαίως η αντίληψη του <<πατερούλη>>, του προστατευτικού κράτους, που φροντίζει για όλα.\