Αρχείο Κατηγορίας Αρχική Σελίδα

Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος

«Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι, είναι να το κάνεις».

Είναι γεγονός, ότι στην ζωή οι πράξεις είναι αυτές που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο και όχι τόσο τα λόγια. Πόσες φορές έχουμε δει ανθρώπους άριστους στο λόγο, αλλά από πράξεις “μηδέν”. Το να πεις όμορφα λόγια είναι το πιο εύκολο . Όταν έρθει η ώρα να γίνουν πράξη, υπάρχει ένα μικρό(;) θέμα. Η συνέπεια λόγων και πράξεων είναι μεγάλο πράγμα και δύσκολα πλέον συναντάται σε όλους τους τομείς. Αυτό γίνεται διότι για να μετουσιωθούν τα λόγια σε πράξεις απαιτείται να μπουν στην άκρη άλλα πράγματα, όπως ο εγωισμός ή ακόμη και ο φόβος (δισταγμός) . Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τα λόγια ,όσο ωραία και αν είναι, χωρίς πράξεις είναι ελλιπή . Η σοβαρότητα ενός ανθρώπου φαίνεται από τις πράξεις του . Σε αντίθετη περίπτωση, είσαι απλά ένας άξιος χειριστής του λόγου και τίποτε άλλο . Μπορεί στην αρχή να κερδίσεις τις εντυπώσεις αλλά μετά θα φτάσεις στο σημείο να μην σε παίρνει κανείς στα σοβαρά και να μην σου δίνουν αξία . Η πράξη είναι αυτή που δίνει αξία στα λεγόμενα σου . Είμαστε μια κοινωνία που αναζητά το εύκολο σε όλα. Μην μείνετε μόνο στα λόγια γιατί έτσι μπορεί να χάσετε κάτι πολύτιμο που ενδεχομένως να μην ξανασυναντήσετε ποτέ μπροστά σας.

Οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην αμοιβαιότητα, οι προσωπικοί, οικονομικοί, ακόμη και πολιτικοί δεσμοί αναπτύσσονται σύμφωνα με τις ανταλλαγές που γίνονται. Είναι ένα Πάρε δώσε συνεχής, για αυτόν τον λόγο σχετίζεται επίσης με αλληλεγγύη ή αποκατάσταση. Στις οικογενειακές ομάδες, η αμοιβαιότητα συμβαίνει μέσω της αγάπης μεταξύ γονέων και παιδιών. Όταν λαμβάνεται υποστήριξη ή βοήθεια από κάποιον κατά τη διάρκεια μιας ειδικής κατάστασης, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται ευχαριστώντας την υποστήριξη που δόθηκε και ακόμη και επιστρέφοντας την εύνοια. Ωστόσο, ξεκινώντας από την ηθική άποψη, σε πολλές περιπτώσεις η αμοιβαιότητα δεν είναι δίκαιη, υπάρχουν άνθρωποι που ενεργούν με λάθος τρόπο όταν κάποιος άλλος προσφέρει υποστήριξη ή καλή εξυπηρέτηση και αυτοί δεν ανταποκρίνονται σε άλλους με τον ίδιο τρόπο. Όταν ένα άτομο είναι στοργικό προς το άλλο, θα λάβει επίσης αγάπη ή αγάπη. Στις επιχειρηματικές σχέσεις, επιδιώκεται η επίτευξη ωφέλιμων συμφωνιών, έτσι ώστε και τα δύο μέρη να επιτύχουν, δηλαδή, προσφέρεται και διαπραγματεύεται σύμφωνα με το γεγονός ότι κανένα μέρος δεν βλάπτεται. Το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της πολιτικής, η διπλωματική αμοιβαιότητα μεταξύ σχέσεων με κυβερνήσεις ή οποιουδήποτε άλλου κυβερνητικού ή ιδιωτικού ιδρύματος καθορίζεται σύμφωνα με τις συμφωνίες που υπογράφονται προς όφελος και των δύο μερών και ενισχύονται οι σχέσεις.

Είναι από αρχαιοτάτων χρόνων κοινά παραδεκτό ότι η Ηθική και όλες οι αρετές που περιλαμβάνει αποκτώνται από τον άνθρωπο με τη γέννησή του. Επηρεαζόμενοι από το περιβάλλον του κυρίως οικογενειακό, κοινωνικό, διδακτικό κλπ. Επίσης είναι παραδεκτό ότι όταν σε μια κοινωνία οι πολίτες είναι μυημένοι και εθισμένοι στην Ηθική και τις αρετές της (π.χ. Εντιμότητα, Σεβασμό, Ανιδιοτέλεια, Αγάπη, Αξιοπρέπεια, Υπομονή, Τόλμη, κλπ.) τότε η κοινωνία λειτουργεί πολύ περισσότερο αυτορυθμιζόμενη και πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες τόσο των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των δημόσιων υπηρεσιών, όσο και η εθελοντική και συνειδητή συμμετοχή των πολιτών σε πολλά κοινωνικά δρώμενα βελτιώνει ακόμη περισσότερο τον πολιτισμό και την πρόοδο της κοινωνίας. Σε μια τέτοια κατάσταση είναι όλοι και πιο ωφελημένοι και πιο ευτυχισμένοι. Αξίζει λοιπόν να συνεισφέρουν όλοι για να συμβεί αυτό

Η σύγχρονη ηθική και πολιτική σκέψη, έχει καθιερωθεί στον τρόπο συμπεριφοράς των πολιτών και μαζί στον τρόπο συμπεριφοράς και λειτουργίας των αρχών της κοινωνίας, του Κράτους και όλων των διακρατικών ή οικονομικών εξουσιών. Η σύγχρονη ηθική και πολιτική σκέψη έχει στο πέρασμα αιώνων, επιβληθεί στους πολίτες  από τις ανάγκες και τους σκοπούς που η κάθε τοπική, κρατική ή παγκόσμια εξουσία επέβαλε με κριτήρια εντελώς υποκειμενικά, κυρίως  για την διατήρησή της ή την επίτευξη ενός σκοπού. Ο πολίτης υποχρεωνόταν πάντα σε υπακοή και συνήθως να συμπεριφέρεται ως του επιβαλόταν, πιστεύοντας πολλές φορές ότι η κοινωνική κατάσταση που ζει είναι καλή και η ελπίδα να καλυτερεύσει πάντα του προσφερόταν. Ο εσωτερικός του κόσμος όμως ήταν διαφορετικός. Γνώριζε πάντα μέσα του ότι για να ζει σε ευδαιμονία και να είναι ευτυχισμένος, χρειάζεται να λειτουργούν μεταξύ των ανθρώπων άλλες αξίες, οι οποίες με βάση την ηθική, όχι μόνο θα ήταν πιο ευτυχισμένος, αλλά θα είχε πολύ ισχυρό κίνητρο συμμετοχής στα κοινά, χωρίς υστεροβουλία και σκοπιμότητα και αυτή ακριβώς η ορεξάτη συμμετοχή του θα ήταν ο βασικός παράγοντας να λειτουργεί όλη η κοινωνία πιο συγχρονισμένη και τότε μόνο θα ερχόταν μία διαχρονική πρόοδος και ανάπτυξη της κοινωνίας. Γιατί όμως πήραμε άλλο δρόμο και δεν στηρίξαμε  τις κοινωνίες μας με αρχές της ηθικής;

Ήμουν υποψήφιος Δήμαρχος στις τοπικές εκλογές και με έτρωγε το σαράκι, τι θα μπορέσω να προσφέρω, αν εκλεγώ, για να βελτιώσω τις συνθήκες που ζει ο κάθε πολίτης στο Δήμο μας.  Φοβόμουν γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν άξιος, αν θα μπορέσω να αλλάξω τις συνθήκες με τις οποίες ζούσαν οι γέροντες και οι νέοι του Δήμου.  Δεν ήξερα αν κατάφερνα να βελτιώσω τις ανισότητες μεταξύ των επαγγελματιών του Δήμου μου στον για ανταγωνισμό τους με τις ξενόφερτες μεγα-επιχειρήσεις.  Δεν ήξερα αν θα με βοηθούσαν αυτοί για τους οποίους θα αγωνιζόμουν, να βελτιώσουν τη ζωή τους. Δεν ήξερα αν οι Νόμοι του Κράτους  και η θέληση των κομμάτων αποδέχονταν ή απέρριπταν τις κοινωνικές μου παρεμβάσεις γιατί βλέποντας καθημερινά το συντοπίτη μου στα μάτια, δεν θα μπορούσα ποτέ να τον αδικήσω ? σε μία κομματική ολιγαρχία.  Ήξερα μόνο ένα πράγμα.

Ο Δήμαρχος κάθε Δήμου εγκρίνει και δημοσιεύει την ημερήσια διάταξη στην οποία προγραμματίζει να συζητηθούν συγκεκριμένα θέματα που αφορούν την λειτουργία του Δήμου ή της κοινωνίας του Δήμου ή άτομα ή ομάδες πολιτών. Για τα θέματα αυτά αποφασίζουν κατά πλειοψηφία οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και από τις αποφάσεις τους εξαρτώνται σοβαρές επιπτώσεις στον μέλλον της κοινωνίας ή και πολιτών. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι Σύμβουλοι έχουν μελετήσει και ερευνήσει το κάθε θέμα μαζί  με τους ενδιαφερόμενους πολίτες και έτσι έχει προσωπική άποψη για το κάθε θέμα πριν τοποθετηθεί στο Συμβούλιο και ψηφίσει.

Η βαριά αυτή κληρονομιά γεννά στους ΄Ελληνες αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια και αυτά είναι αρκετά για τους Νεοέλληνες για να επαναπαυθούν, αρκούμενοι στην καθημερινή διαχείρηση των πάσης φύσεως κοινωνικών και παραγωγικών γεγονότων και την ΕΥΘΥΝΗ των κοινωνικών λειτουργιών των παραγωγικών αποφάσεων και της ανθρώπινης παρουσίας μας, μας αρέσει και μας ικανοποιεί να την αναθέτουμε σε άλλους και εμείς ως θεατές ή κομπάρσοι να αυτοϊκανοποιούμαστε κάνοντας καθημερινά κριτική για όλους και όλα.

Οποιοσδήποτε είχε επισκεφθεί την Κίνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα μπορούσε να σας πει ότι όλα αυτά είναι πολύ καινούργια. Πράγματι, αυτή δεν είναι ψεύτικη εντύπωση: τα στατιστικά δείχνουν το ίδιο. Γύρω στο 1990, η Κίνα ήταν μικρό ψάρι στο παγκόσμιο εμπόριο. Οι εξαγωγές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας ήταν σχεδόν δέκα φορές περισσότερες. Αλλά το 2009, η Κίνα έγινε ο μεγαλύτερος εξαγωγέας του κόσμου ˙ είναι επίσης ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η θεαματική είσοδος της Κίνας στην παγκόσμια εμπορική σκηνή ήταν μία από τις τελευταίες πράξεις της οικονομικής μεταρρύθμισης της.

Ωραία παπούτσια για τρέξιμο! Δεν σας κάνουν όμως να νιώθετε, έστω λίγες, ενοχές;

 Αρκετές πολυεθνικές έχουν κατηγορηθεί ότι εκθέτουν εργάτες σε αναπτυσσόμενες χώρες σε κακές συνθήκες εργασίας. Για παράδειγμα, η Nike είναι συχνός στόχος τέτοιων κατηγοριών. Για να δούμε ένα μόνο ιδιαίτερα καλό παράδειγμα, ο Jonah Peretti, ένας δραστήριος σπουδαστής του ΜΙΤ, επωφελήθηκε από μια προσφορά της Nike για να δημιουργήσει ειδικά παπούτσια για τον ίδιο. Με τα δικά του λόγια:

    Όταν είδα την πανηγυρική διακήρυξη της Nike περί ελευθερίας στη δημιουργία και τον ισχυρισμό της ότι «αν θέλετε να γίνει σωστά, κάντε το μόνοι σας», δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τους ανθρώπους που συνωστίζονται στα εργοστάσια της Ασίας και της Νότιας Αμερικής, δηλαδή εκείνους που κατασκευάζουν στην πραγματικότητα τα παπούτσια της Nike. Για να προκαλέσω τη Nike, παρήγγειλα ένα ζευγάρι παπούτσια ειδικά για εμένα με την επιγραφή «κάτεργο» (sweatshop).