Ο βαθμός δημοκρατικότητας ενός Πολιτεύματος είναι ταυτισμένος με το μέτρο διάκρισης των λειτουργιών της εξουσίας, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και τη Δικαιοσύνης. Η διάκριση επιτυγχάνεται με την ανάθεση σε τρία διαφορετικά Σώματα, αναδεικνυόμενα απ ευθείας από το Λαό, ώστε να αποκλείεται η συγκέντρωσή τους σε ένα μόνο πρόσωπο. «Εστι δη τρία μόρια των πολιτειών πασών…εν μεν τι το βουλευόμενον περί των κοινών, δεύτερον δε περί τας αρχάς …..τρίτον δε τι το
δικάζον» Ο Δημοσθένης αποδέχεται την αρχή της πλειοψηφίας, μόνο εφόσον τηρείται η διάκριση αυτών των διαδικασιών. Η διακήρυξη των δικαιωμάτων τού ανθρώπου και τού πολίτη το 1789, αναγράφει στο άρθρο 16 ότι: πάσα κοινωνία εις την οποία δεν περιορίζεται η διάκριση των εξουσιών δεν έχει Σύνταγμα.
Ο Μοντεσκιέ τονίζει ότι για να υπάρχει πολιτική ελευθερία πρέπει η εξουσία να συγκρατεί την
εξουσία μέσα στο κράτος. Στο σημερινό Ελληνικό Πολίτευμα ο Πρωθυπουργός καταλαμβάνει το αξίωμά του ως πρόεδρος της κομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Στην ουσία, όμως, ως μονάρχης ενός από τα αυστηρώς αρχηγικά ελληνικά κόμματα, και κυβερνά με την ίδια δικτατορική νοοτροπία
όπως και το κόμμα του.
Ο συνδικαλισμός κατάντησε να σημαίνει: συμφέροντα, καιροσκοπισμός, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ξεπούλημα συμφερόντων, απεργιών και αγώνων, εξαρτήσεις από εργοδότες και διάφορα κέντρα εξουσίας (π.χ. κρατικά όργανα, κόμματα…), προετοιμασία για αναρρίχηση στα κέντρα εξουσίας (μελλοντικός βουλευτής, υπουργός, διευθυντικό στέλεχος), συνέργεια, μέσα από «συμμετοχικούς» θεσμούς, στην καταπίεση των εργαζομένων (π.χ. οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν μαζί με τη διεύθυνση για απολύσεις, μεταθέσεις, ρεπό, άδειες) κ.ο.κ.
Περισσότερα... →Το δίκαιο είναι ένα φυσικό αίσθημα των πολιτών κάθε κοινωνίας και είναι το ίδιο σε όλο τον κόσμο.
Με αυτό το αίσθημα ο κάθε πολίτης διακρίνει την αδικία, την εκμετάλλευση, τη προσβολή, τη περιφρόνηση, κλπ. Η δικαιοσύνη είναι οι νόμοι τους οποίους καθιερώνουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τις αποφάσεις των λειτουργών της δικαιοσύνης, Μία αυτονόητη ερώτηση είναι : γιατί διευκρινίζουμε τι είναι δίκαιο και τι δικαιοσύνη; Δεν είναι το ίδιο; Η απάντηση είναι δύσκολη δυστυχώς, αλλά αναγκαία καμιά φορά και μπορούμε να πούμε ότι όχι δεν είναι το ίδιο πάντα. Το δίκαιο είναι όμοιο για όλους, είναι η φυσική αίσθηση του κάθε ανθρώπου. Η δικαιοσύνη προσπαθεί ίσως όσο μπορεί, να δημιουργεί συνεχώς νόμους και διοικητικές ή δικαστικές αποφάσεις για να νομιμοποιήσει τις πράξεις όλων των ανθρώπων που δεν αντιτίθενται στο δίκαιο, αλλά συνήθως νομιμοποιούν τις ενέργειες κάποιων ανθρώπων, που είναι συχνά βλαβερές για άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα, αν νομιμοποιηθεί με νόμο μια ενέργεια κάποιων ανθρώπων οι οποίοι επηρεάζουν ή καταστρέφουν τη λειτουργία της φύσης από την οποία ζουν άλλοι άνθρωποι, τότε αυτοί αδικούνται.
Δίπλα στην επίσημα καταγεγραμμένη ισχνή κοινωνία πολιτών, μπορεί να υπάρχει μια ανεπίσημη, αφανής κοινωνία πολιτών (Σωτηρόπουλος 2004). Στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ καταγράφονται συχνά πρωτοβουλίες «από τα κάτω», οι οποίες δεν αποκτούν θεσμική έκφραση. Οι λιγότερο εμφανείς, μη καταγεγραμμένες δραστηριότητες της κοινωνίας πολιτών λαμβάνουν χώρα σε τοπικό επίπεδο, σε θέματα αλληλοβοήθειας, εκπαίδευσης, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής αρωγής σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Σε εθνικό επίπεδο οι μη εμφανείς διεργασίες της κοινωνίας πολιτών γίνονται αντιληπτές σε στιγμές κατά τις οποίες οι θεσμικοί εκπρόσωποι των κοινωνίας (συνομοσπονδίες, ομοσπονδίες, επαγγελματικοί φορείς, κ.ά.) αποδεικνύονται ανέτοιμοι ή ανήμποροι να επιτελέσουν τη λειτουργία της αντιπροσώπευσης έναντι του κράτους. Τότε, αντί των επίσημων διαύλων άρθρωσης συμφερόντων, το λόγο έχουν άτυπα δίκτυα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης, ογκώδης διαδήλωση του οποίου έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003 με αφορμή τη διάσκεψη κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στην Αθήνα το Μάϊο του 2006 με αφορμή το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ.
Περισσότερα... →Σήμερα παρατηρούνται εξάρσεις κοινωνικών κινημάτων, όπως δράσεις ισχυρών ομάδων πίεσης, περιοδικές τοπικές υπερ-κομματικές κινητοποιήσεις αγροτών ή άλλων κοινωνικών στρωμάτων και ομάδων, κάποια ανάπτυξη του εθελοντισμού και πλήθος άτυπων συνεργασιών (δικτύων και συλλογικών πρωτοβουλιών), που ως μορφές συμμετοχής δεν διοχετεύονται μέσα από τα «κανάλια» της παραδοσιακής πατρωνίας, η οποία στηρίζεται σε πολιτικές πελατειακές σχέσεις κτισμένες πάνω στο θεμέλιο του ζεύγους πάτρωνας – πελάτης.
Στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αντί για τον βουλευτή ή τον κομματάρχη, τον ρόλο του κομματικού πάτρωνα έπαιζε πλέον η κομματική γραφειοκρατία του κάθε κόμματος και μάλιστα του κυβερνώντος.
Τοπικά, νομαρχιακά και κεντρικά κομματικά όργανα ανέλαβαν με συστηματικό τρόπο να διαμεσολαβήσουν υπέρ των οργανωμένων οπαδών και των ψηφοφόρων του κόμματος, παρεμβαίνοντας σε ζητήματα προσλήψεων, μεταθέσεων, αποσπάσεων και προαγωγών στις δημόσιες υπηρεσίες και τις γενικότερες δραστηριότητες του δημόσιου τομέα.
Το ίδιο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Ο ρόλος των οργανωμένων συνδικαλιστικών φορέων δεν ήταν, ούτε είναι μικρότερος. Εδώ κάνουμε λόγο για άλλου είδους γραφειοκρατία, τη συνδικαλιστική, διά μέσου της οποίας επίσης εξυφάνθηκαν πελατειακές σχέσεις σε πολλά επίπεδα.
Περισσότερα... →Η σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής αντιμετωπίσθηκε και εξακολουθεί να προσεγγίζεται στην εποχή μας υπό το πρίσμα της αυστηρής διχοτομίας ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα που το ενσαρκώνει ταυτολογικά το κράτος και στην κοινωνία που καλείται να αρκεσθεί σε μια θέση ιδιώτη. Στο πλαίσιο αυτό, σταθερά του νεοελληνικού κράτους από τη δεκαετία του 1830 υπήρξε η χαοτική απόσταση που διαστέλλει τη βούληση της κοινωνίας από τις πολιτικές του πολιτικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα, η βαυαροκρατία κατάργησε την θεσμημένη, εντός της πολιτείας, συλλογικότητα του Έλληνα ως ασύμβατη με την ευρωπαϊκή αντίληψη της προόδου που εξέφραζε η απολυταρχία. Κατ’ αυτήν, η κοινωνία δεν είχε θέση στην πολιτεία, όφειλε να κινείται στο εξωθεσμικό πεδίο ως αγέλη και υπό την καθοδήγηση των ηγητόρων της. Το αποτέλεσμα ήταν ακαριαίο: Η δημοκρατικού τύπου πολιτική ανάπτυξη του Έλληνα που ξέμεινε ως νοοτροπία/συμπεριφορά, οδηγήθηκε σε διαπραγμάτευση κατ’ άτομο με τον πολιτικό που ενσάρκωσε στο πρόσωπό του την έννοια του Κράτους. Η πελατειακή θέσμιση του κράτους/πολιτείας εδράζεται ακριβώς στην κοσμοϊστορική αυτή μεταβολή.
Περισσότερα... →Βασικό στοιχείο των προτάσεών μας, είναι ο πλήρης διαχωρισμός της Νομοθετικής Αρχής από την Εκτελεστική Αρχή.
– Η Νομοθετική Αρχή αποτελεί ένα σώμα αντιπροσώπων, εκλεγμένων απευθείας από τους πολίτες, οι οποίοι εκφράζουν τις πεποιθήσεις των πολιτών, τις οποίες και νομοθετούν.
– Η Εκτελεστική Αρχή είναι ένα Σώμα, το οποίο απαρτίζεται από εκλεγμένα από τους πολίτες, μέλη που τα διακρίνει η πείρα τους, στην λειτουργία της κοινωνίας. Το Σώμα αυτό έχει σκοπό την επίβλεψη, τον έλεγχο και την προσαρμογή όλων των υπηρεσιών του Κράτους στους Νόμους, τους θεσμούς, το Σύνταγμα και τις δικαστικές αποφάσεις. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προΐσταται της Εκτελεστικής Αρχής.
– Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε γενικές εκλογές, εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες.
Ο Πρόεδρος ως υποψήφιος προτείνει για κάθε τομέα του Κράτους ( Υπουργεία) στο ψηφοδέλτιο του, τρεις υποψηφίους, οι οποίοι επίσης ψηφίζονται. Οι πολίτες ψηφίζουν Πρόεδρο και ένα άτομο για κάθε τομέα, από αυτούς που προτείνει ο Πρόεδρος. Ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει ένα Πρόεδρο, αλλά έχει και την δυνατότητα να ψηφίσει έναν υπεύθυνο ενός τομέα, τον οποίο προτείνει ένας άλλος υποψήφιος Πρόεδρος. Ο εκλεγείς Πρόεδρος είναι ο Ανώτατος Άρχων της Δημοκρατίας με δεύτερο στην τάξη τον Πρωθυπουργό, ο οποίος είναι ο αρχηγός της πλειοψηφίας της Νομοθετικής Βουλής.
– Η υπηρεσία ελέγχου της Κρατικής και Περιφερειακής λειτουργίας υπάγεται απευθείας εις τον Πρόεδρο.
– Λεπτομέρειες προτεινόμενης λειτουργίας σελις 7 τεύχος Μαρτιου 2016.
– Θα πρέπει λοιπόν το σύστημα της Δημοκρατίας να στρέφεται γύρω από το ζήτημα της ισότητας και όχι μόνο της ελευθερίας. Μια ισότητα που περιέχει αντικειμενικότητα, ίσες ευκαιρίες, αποτελεσματικότητα στα θέματα των πολιτών, ισονομία, αλληλεγγύη κλπ και η καθημερινή πολιτική πρέπει αυτά να αντιλαμβάνεται και να προτείνει λύσεις. Παράλληλα, το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας και της ελεύθερης δράσης των πολιτών, δεν σημαίνει ασυδοσία, αλλά στηρίζεται σε κανόνες ισονομίας.
Περισσότερα... →ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ – Η Δημοκρατία λοιπόν, θα μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας τρόπος ζωής, τον οποίο όχι μόνο θέλουμε, αλλά και αγαπούμε. Η Δημοκρατία πρέπει να αγαπιέται. Και η αγάπη δεν δωρίζεται, δεν κατοχυρώνεται αλλά κερδίζεται με την καθημερινή συμπεριφορά. ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΔΙΑΡΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Περισσότερα... →Βασικό στοιχείο των προτάσεών μας, είναι ο πλήρης διαχωρισμός της Νομοθετικής Αρχής από την Εκτελεστική Αρχή.
Η Νομοθετική Αρχή αποτελεί ένα σώμα αντιπροσώπων, εκλεγμένων απευθείας από τους πολίτες, οι οποίοι εκφράζουν τις πεποιθήσεις των πολιτών, τις οποίες και νομοθετούν μέσα στα πλαίσια των θεσμών και του Συντάγματος, αφού συγκροτηθούν σε Σώμα, το οποίο ονομάζεται Νομοθετική Βουλή. Σε ιδιαίτερο άρθρο θα παρουσιάσουμε προτάσεις για την λειτουργία της Βουλής αυτής. Εντελώς ανεξάρτητα λειτουργεί ως εκλεγμένο επίσης Σώμα η Εκτελεστική Αρχή όπως παρακάτω προτείνουμε.
ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Η Εκτελεστική Αρχή είναι ένα Σώμα, το οποίο απαρτίζεται από εκλεγμένα από τους πολίτες, μέλη που τα διακρίνει η πείρα τους, στην λειτουργία της κοινωνίας.
Το Σώμα αυτό έχει σκοπό την επίβλεψη, τον έλεγχο και την προσαρμογή όλων των υπηρεσιών του Κράτους στους Νόμους, τους θεσμούς, το Σύνταγμα και τις δικαστικές αποφάσεις, με στόχο ο πολίτης να γίνεται αποδέκτης, με διαφάνεια όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, χωρίς οι υπηρεσίες του Κράτους να διαστρεβλώνουν ή να ακυρώνουν τις προθέσεις των Νομοθετών.
Περισσότερα... →Η ανάδειξη, των δυνατοτήτων, και των προβλημάτων, που διέπουν ατομικά, ομαδικά, χωροταξικά και λειτουργικά τα μέλη των κοινωνιών, και οι επιθυμίες αυτών, είναι ο αποκλειστικός σκοπός ύπαρξης των αντιπροσώπων μιας κοινωνίας. Οι αντιπρόσωποι αυτοί έχουν υποχρέωση να τα καταγράφουν, να τα αναλύουν και στο σύνολό τους να τα διοχετεύουν αυθεντικά εις τις κεντρικές επιτροπές του πολιτικού κόμματος, που ανήκουν, για νομοθεσία ή στις αρμόδιες επιτροπές της Εκτελεστικής Αρχής για επεξεργασία με κοινά παρεμφερή θέματα. Η συνεχής αυτή εργασία των εκλεγμένων αντιπροσώπων και των εκλεγμένων οργάνων του κάθε πολιτικού κόμματος, προϋποθέτει συνεχή επαφή και λεπτομερή και αυθεντική γνώση της λειτουργίας συνολικά της κοινωνίας στη καθημερινότητά της. Παράλληλα, όταν έχουμε αμερόληπτη πληροφόρηση, εκλεγμένη από διαφορετικά πολιτικά κόμματα και άλλους φορείς, συλλεγμένη από διαφορετικά πολιτικά κόμματα και άλλους φορείς, ελπίζει η κοινωνία να έχει αντικειμενική και εξειδικευμένη νομοθέτηση.
Περισσότερα... →